Part 15

Nikki weet even niet wat ze moet doen of wat ze moet zeggen, maar Melody heeft al weer iets klaar liggen. "Zo," zegt ze. "Krijgt mevrouw niet genoeg aandacht? Dan zou ik het ook door de school schreeuwen ja." Nikki trekt het niet meer. Ze draait zich om en rent de school uit. Daan rent haar achterna. "Nikki, wacht!" roept hij nog, maar Nikki hoort hem al niet meer.

Doortrappen, zegt Nikki tegen zichzelf. Ze zit op de fiets maar ze weet niet waar ze heen gaat. Blijven fietsen, spookt door haar hoofd. Na een half uur super hard gefietst te hebben, remt ze en gaat ze op een bankje zitten. Nikki pakt haar mobiel en ziet dat ze 2 gemiste oproepen heeft van Daan. Daar heeft ze nu geen zin in. Ze heeft nu nergens zin in. Het bankje staat vlakbij een spoor. Ze kan binnen een paar minuten van alle pijn af zijn, en alles om haar heen achter zich laten. Ze hoeft daar maar te gaan staan, ze hoeft maar te wachten tot er een trein aankomt die haar omver rijdt. Ze kan de pijn nu stoppen... Nikki schrikt op uit haar gedachten als ze in de verte iemand haar naam hoort roepen. Als ze goed kijkt, ziet ze Daan. Nikki krijgt tranen in haar ogen. Als ze het doet, moet ze hem óók achter laten. Ach, net alsof hij daadwerkelijk om haar geeft... Nikki staat op, kijkt links en rechts en loopt dan bevend het spoor op. Ze hoort Daan schreeuwen dat ze er vanaf moet komen. Ze hoort Daan huilen. Ze hoort zijn tranen vallen. Nikki kijkt links. Er komt een trein aan... Ze doet haar ogen dicht. Ze hoort Daan nog harder schreeuwen. Het geluid van de trein wordt harder, piepende remmen... Nikki voelt een halve seconde hevige pijn, maar dan wordt alles zwart. Voorgoed.