OO4 - You're Special To Me.

Dagen streken voorbij en iedere seconde was het walhalla voor Harry. Hij was het niet gewend zoveel aandacht te krijgen, want eerlijk is eerlijk, Johanna verwende haar zoon en zijn nieuwe, beste vriend maar al te graag. Iedere dag opnieuw hadden Louis en Harry de grootste lol samen. Harry hoefde maar een kik te geven, en Louis stond al paraat om met hem te spelen. Harry liet hem de leuke, misschien wat ondeugende kant van het leven zien. Van bomen klimmen tot belletje trekken, en van stoepkrijten tot soldaatje spelen. Louis weigerde niets, want voor Harry, deed hij alles. Harry bezorgde hem immers een waardig gevoel. Dankzij hem zag hij alles in het leven als een gift. Louis ontpopte zich langzaam van de brave, saaie leerling tot de optimistische clown van de klas. Hij maakte dan ook veel meer vrienden, en daar zou hij Harry eeuwig dankbaar voor zijn. Of dit ook voor de volwassenen in de omgeving gold, was het tweede. Toch was er één ding dat Louis alsmaar niet wilde doen: Honkbal. We zijn nu ongeveer een jaar na hun ontmoeting beland, en Louis had nog steeds geen knuppel in zijn handen genomen. Dit zat Harry best wel dwars, want als best friends forever, zouden ze natuurlijk voor altijd bij elkaar blijven, en aangezien Harry er van droomde in het beste honkbalteam ter wereld te spelen, wilde hij natuurlijk ook dat Louis met hem meedeed. Of in ieder geval aan de zijlijn stond. Niettemin zag het er niet naar uit dat Louis van gedachte ging veranderen. Aan honkbal zou hij zijn handen niet vuil maken.

Harry Edward Styles.

Ik was blij toen eindelijk het geluid van de zoemer door de gangen schalde, en het dus betekende dat ik na zes uurtjes school, eindelijk Louis weer kon zien. Ik zat hier nu al een jaar en had ook vele vrienden gemaakt, maar desalniettemin vond ik het rot gescheiden te zijn van mijn nog steeds beste vriend, Louis. Ik baalde er dan ook ontzettend van dat Louis drie klassen hoger zat dan ik. Over twee jaar zou hij zelfs van deze school afgaan. In een razendsnel tempo stormde ik het schoolgebouw uit, waarna ik vervolgens geduldig op Louis wachtte. Toen ik zijn piekerige haar boven de andere leerlingen uit zag steken, rende ik meteen op hem af. Hij spreidde zijn armen en onwillekeurig beantwoordde ik zijn hartelijke knuffel. Zijn aanrakingen werden me steeds dierbaarder.Het bezorgde me een overweldigend gevoel, al kon ik het niet meteen plaatsen. Hij hing zijn ietwat oubollige, bruine, leren schoudertas beter over zijn schouder heen en liep samen met mij terug naar huis. Het was een dagelijkse routine geworden. Thuis zette hij zijn tas op de grond en liep regelrecht naar de piano, die netjes tegen de muur gestald stond. Elegant ging hij zitten op het krukje, en gebaarde mij ernaast te komen zitten. Zoals gebruikelijk speelde hij één van zijn favoriete liedjes voor me, en probeerde me daarna wat melodieën te leren spelen. Ook al was het geen succes, Louis schonk me een warme, trotse glimlach. Het was alsof Louis en ik elkaar aanvulden. Ik toonde hem de gelukzaligheid van het leven, en hij bracht mij de gemoedsrust die ik nooit eerder gekend had. Louis had een ongekend talent voor het bespelen van een piano, ondanks hij geen notenschrift kon lezen. Ik wist dat het zijn droom was een professioneel pianist te worden, en dat zou hem zeker ook lukken. Louis bracht zijn hand omhoog en aaide me over mijn bol. Vrijwel automatisch krulden mijn mondhoeken omhoog. Louis was speciaal en iedere blik die hij me waardig keurde, bezorgde me een eigenaardig gevoel.