Verdriet

De sterren vervaagde langzaam. Nu was het zonsopgang. Voor de laatste keer zou de zon het blauwgrijze pels van nu de SterrenClanpoes verlichten. Een rode poes zat naast een grijze lapjes kater met rode vlekken te waken. De kater zijn groene ogen stonden verdrietig , maar ook vastberaden. De lichtrode poes keek nu naar de commandant. ''Grijsjacht...'' Ze zuchtte , '' Het is bijna tijd...'' ''Ik weet het ''. Zijn stem klonk hopeloos en verslagen. ''Het spijt me zo voor je''. ''Die twee SchaduwClankrijgers hebben haar vermoord. Ze voelde zich niet eens schuldig. Als ze bij de SchaduwClan bleven was dit nooit gebeurd '' voegde de commandant er bitter aan toe. Hmm ja , daar heeft hij een punt bedacht Zandkit.

Na het begraven van Blauwsteen was het zonhoog. Zandkit had best veel medelijden met jonge commandant. Hij was pas commandant geworden. Een paar manen geleden. Hij had zijn positie goed verdiend. De lichtrode poes zag de commandant naar Dondervacht strompelen. Ze wist waarom ; Hij mist Blauwsteen heel erg en hij heeft grote , pijnlijke wonden. Alleen zou hij nooit daar aan toegeven. Hij is de trotse commandant , net als altijd. '' Hallo , Zandkit ''. Er klonk een stem achter haar. Ze draaide zich om. '' O , halo Goudpoot''. ''Je bent zeker moe he?'' vroeg de kater. '' Ja, enorm. Maar ik kon het niet aanzien Grijsjacht zo alleen te laten''. De kater knikte. ''Dus ehh... Wat is je ehh ... besluit?'' Hij wou het niet nog erger maken dus moest hij het voorzichtig aandoen. Alleen de woorden moesten eruit gedrukt worden. ''Oh ...'' Glad vergeten! Ze was zo bij Grijsjacht en Blauwsteen dat ze daar niet eens over na kon denken. ''Ehhh , nou ja. Eigelijk ben ik vergeten erover na te denken...'' De poes keek naar de grond. '' Oow . Je hebt wel nog genoeg tijd. Misschien zou Geelster voor de zekerheid nog even hier blijven''. Zandkit slaakte een zucht van verlichting. ''Wil je met mij gaan jagen?'' ''Oke'' miauwde de poes. De twee katten rende het kamp uit.