Water 016 ;

Kaj van der Voort

Ik had Sofia gevonden en probeerde haar tussen de bladeren uit te halen. Na een paar minuten stond ze weer heel huids op haar benen. Er was niets ergs te zien aan haar, niks gebroken of iets. Ze had alleen een paar diepe wonden en schaafwonden maar meer was het ook niet. Ze stond me een beetje raar aan te staren, zeker omdat ik mijn 'gedachten' blik op had. Als ik in gedachten ben staat mijn gezicht een beetje raar, maarja. 'Waar ging je heen?' Dat was het eerste wat ze kon zeggen. Geen 'hallo, hoe gaat het?' of 'is alles goed met je' nee. Ik had eerlijk gezegd ook niks anders verwacht van Sofia. 'Olivia ligt in het ziekenhuis daar,' ik wees naar het grote open ziekenhuis die iets verderop lag, 'ik wilde er net heen gaan.' Het enige wat ze kon doen was knikken. Voor een paar minuten waren we stil dus kon ik nog wat nadenken. Hoe zou het met Olivia gaan? Waarom denken als ik er ook gewoon heen kan gaan. Zonder iets tegen Sofia te zeggen draaide ik me om en liep richting het ziekenhuis.
Niet veel later kwam ze me achterna en trok me aan mijn arm. 'Kaj, weet je zeker dat je er heen wilt?' Waar sloeg dat nou weer op? Ja natuurlijk wilde ik naar Olivia toe, wat dacht zij nou! 'Ja, hoezo?' Ze had een beetje een pijnlijk gezicht, er was iets aan de hand. Ze zei niks meer, ze stond me alleen maar dom aan te staren. 'Wat is er Sofia?' Het kwam er misschien een beetje te boos uit dan dat ik het bedoelde. Ik zag iets van angst en verdriet in haar ogen, maar wat had ze te verbergen. 'Ze is daar niet meer, denk ik.' Wat? Hoe kon zij dat weten, ze lag de hele tijd onder een hoop van bladeren. Ik had geen zin om te antwoorden dus keek haar niet begrijpend aan. 'Onder die bladeren kon ik zo op de weg kijken en zien wie er langs kwam. Straks stond hier een kleine bus en ik zag dat ze een meisje daar in legde. Eerst wist ik niet wie het was, maar,' ze stopte even midden in haar zin, 'toen zag ik Dioni en wist dat het Olivia was. Dioni had tranen in zijn ogen, en even later reden ze weg.' Geschokt stond ik haar aan te staren. 15 minuten geleden was Olivia daar nog, maar nu is ze weg? Dat kan niet, dat kan gewoon echt niet waar zijn. Ik moest het zeker weten, ik draaide me om en liep verder naar het ziekenhuis. Vechtend tegen mijn tranen liep ik snel door.
Sofia trok weer aan mijn arm. 'Wat!' Nu was het dus echt woedde dat eruit kwam. Geschokt keek ze me aan, misschien toch iets te veel woedde. 'Sorry.' Probeerde ik het snel goed te maken. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht en zonder iets te zeggen liep ze me voorbij om voorop te lopen. Snel ging ik naast haar lopen richting het ziekenhuis.
'Ligt hier een Olivia Wright?' De man achter de balie keek me niet begrijpend aan. Natuurlijk, hier kunnen ze amper Nederlands spreken maar ik had geen zin om het in het Engels te doen. 'Ligt hier een Olivia Wright?' Vroeg ik nog een keer en zag de man naar de telefoon grijpen. Hij begon wat in het Thais te praten en even later kwam er een jongere vrouw aangelopen. 'Kan ik u helpen?' God zij dank, ze kon Nederlands. 'Ja, ik zoek een Olivia Wright.' Ze liep naar achter de balie en keek even in een computer maar kwam al snel weer terug. 'Ze is net overgeplaatst voor een hele zware operatie, het is van levensbelang.' Bam, daar was de klap in mijn hart. Het laatste stukje galmde telkens weer door mijn hoofd, het is van levensbelang. Ik moest naar haar toe, ze had me nodig. 'Weet u waar ze is?' Ze keek me even triest aan en dat was voor mij al een antwoord. 'Weet u niet waar ze is!' Sofia probeerde me van achter te klameren maar het hielp niet echt. 'Sorry meneer, ma-' 'Horen jullie niet te weten waar iemand heen gaat! Ze heeft me nodig, kom op zeg!' Ik was zo boos dat ik alles wel kapot kon slaan. Waarom waren ziekenhuizen soms zo ongeloofelijk stom. Ik voelde iemand ruw aan mijn arm trekken, het ziekenhuis uit.
'Kaj, doe rustig.' Woedend draaide ik me naar haar om. 'Rustig? Moet ik rustig doen? Hoe kan ik rustig doen als degene van wie ik hou geopereert moet worden, het is van levensbelang. Misschien haalt ze het niet, ze heeft me nodig, Sofia.' Ze was even van haar stuk geslagen maar zei niks meer. Ik moest haar vinden, maakt niet uit wat. De jongens redden zich wel, Sofia moet terug. Ik ga alleen, ik wil bij haar zijn.