Ieieieh!

'Hoi! Hoe gaat ie?' ik hing slap over de bankleuning met de telefoon in mijn hand.
'Hoiii! Goed hoor! met jou?' antwoordde Mira.
'haha, dat vertel ik nog wel,' antwoordde ik, 'kom even hierheen, dan zeg ik het wel, oké?'
'Oké, see you later!' En Mira hing op. Ik verwachtte haar wel snel, want haar huis was maar 5 minuutjes verderop. En inderdaad, even later ging de bel.
'Heey!' Mira en ik liepen de trap op naar mijn zolderkamertje.
'Nou,' begon ik, 'ik was vanochtend in de stad, en daar stond zó'n engerd! een man die me zó strak aankeek! ik krijg nu nog rillingen!'
mira legde haar hand op mijn schouder en zei iets, maar ik hoorde niets, ik werd duizelig en ik had het gevoel alsof er iets (mijn ziel??) uit mijn buik werd gerukt. toen ik weer duidelijk zicht kreeg gaf ik een gil; 'IEIIEIEIEH!' ik zat naar mezelf te kijken! Mira keek ook geschrokken, dus... nee toch? ik in... haar?
'Mira...?' vroeg ik voorzichtig, ik had wel mijn eigen stem! een pluk bruin haar hing voor mijn gezicht, bruin? ik was blond!
'Ja? Katja??' zei de stem van Mira met mijn mond. Ik trok haar mee naar de spiegel, en inderdaad, aan mijn kant stond Mira's lichaam, en mijn lichaam stond aan de kant van Mira. Ik dacht na. Dit was niet goed! Hoe kon dit? Ik tikte "mira (mijn lijf!)" aan maar er gebeurde niks. toen, alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, klonk mijn moeders stem:
'Mira! Je moeder belt net of je naar huis kan komen!'
Shit.