Wolvenkind [6]

gfhgfhbgfh
Tom struikelde vaak over zijn kledij. Die was dan ook veel te groot voor zo iemand als hij. Hij was dan ook iemand die veel van spelletjes hield. Maar dan wel niet tikkertje of de gezelschapsspellen die ik als met de man die me leerde praten met me speelde.
Georg kon ik goed plagen. Hij was altijd in voor grapjes en het ambeteren van de jongens. De mannen zullen geen minuut rust hebben met ons twee in de buurt. We hadden al heel wat plannetjes gemaakt om het hen goed moeilijk te maken.
En dan hadden we Gustaf nog. Als je hem een geheim vertelde, dan zou hij het nog niet vertellen als je er mee dreigde hem te vermoorden. Bij hem kon ik altijd terecht met problemen of verdriet.
Alles bij elkaar opgeteld, was er maar een probleem: Bill. Hij mocht dan wel hebben toegegeven dat hij ook ongeveer zo zou reageren, maar hij werd maar niet minder kwaad op mij.

Vandaag zouden we gaan vertrekken. De jongens hadden me al gewaarschuwd, dat ik moest oppassen, omdat er misschien plots een stormloop van mensen op ons af kon komen. Buiten stond een groot vierkant ding met wielen er onder. Aan de voorkant was een deur, die plots openging zonder dat er iemand was die dat gedaan had. Drie meter verder zat wel een man die zijn handen op een groot rond ding had liggen.
De jongens stapten naar het ding en keken naar mij.
“Kom je nog mee in de bus, Felicia?” vroeg Tom me.
Schuldbewust keek ik hem aan en rende naar het bos dat achter me lag. Ik voelde ogen in mijn rug branden en hoorde mensen roepen en piepende geluiden. Eindelijk had ik het bos bereikt. Snel rende ik tussen de bomen. Plots verspreidde een stekend geluid zich van mijn nek tot over heel mijn lichaam en ik zakte op de grond.