Proloog

'Rustig, rustig...' kalmeer ik mezelf. Ik loop hijgend en met tranen in mijn ogen door de met lantaarnpaal verlichtte straten. Ik heb geen idee waar ik naartoe ga. Ik voel in mijn broekzak en zucht opgelucht als ik wat briefjes geld voel. Dan pas besef ik wat ik gedaan heb.
'Tess, je bent nog maar 9.' zeg ik tegen mezelf. 'Dan loop je niet weg.' Ik snap zelf best wel dat ik het nooit kan overleven met - ik tel even kort mijn geld - €40.-
Maar ik kan echt niet langer leven met al dat gepest.
Na nog een paar minuten te hebben gelopen besef ik dat de omgeving sterk veranderd. Ik ga even rustig op een bankje zitten en kijk het gebied wat rond. Ik ben in Frankrijk, dat weet ik zeker. Maar waar? Ik heb toch maar 10 minuten gelopen?
Er zijn bergen. Een kiezelpad ertussendoor. Met af aan toe een bankje en een prullenbak. Het enige wat ik weet is: Dit is niet goed. Nee, absoluut niet.
Ik besluit weer op te staan en beklim de niet al te hoge berg. Ik ben op de top, en besef dat dit het perfecte uitkijkpunt is. Ik sluit mijn ogen, en adem één keer diep en rustig in en uit. Dan doe ik mijn ogen weer open. Ik kijk om me heen.
De heuvel waar ik nu op sta wordt omringt door 5 andere, grotere bergen. En op 3 van de 5 bergen, is een mooi, wit marmeren kasteel gebouwd. Ik scherp mijn ogen en probeer een gouden plaat die op het kasteel is gehangen te lezen.

Welkom op Beauxbatons