Wolvenkind [5]

de rest
Uit een van de k asten haalde ze een nogal redelijk grote broek en uit een andere een spannend T-shirt. Ze lette niet op het tegensputteren van mij. Pas toen ik vroeg “Is Bill boos op mij?” reageerde ze. “Ik denk dat je hem beter even met rust laat.” “Waar is hij?” “In de ziekenkamer.” “Mag ik naar hem toe?” Het meisje zuchtte een keer, maar knikte dan toch maar en bracht me naar een witte kamer die pijn deed aan mijn ogen. In de kamer stonden overal waar plek was bedden. Bill lag in een van die bedden een boekje te lezen.
“Bill?” fluisterde ik zacht. Bill keek me even kil aan en las dan weer verder in het boekje. Het meisje zuchtte eens en liep weer weg. Kalm ging ik op het bed zitten en vroeg: “Hoe zou jij reageren moest je te horen krijgen dat je nooit meer naar de plek en de vrienden waarmee je bent opgegroeid mag terug keren?” Verbaast keek Bill me aan. “Zijn er nog meer mensen in het bos?” vroeg hij me. “Nee,” antwoordde ik. “ik ben bij wolven opgegroeid.”


Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje. Een mens aanvaardt en opgegroeid bij wolven. Bill was nog steeds boos op me, maar ik had de anderen waar ik met zou meereizen ook al ontmoet.
Bills broer Tom vond ik wel leuk. En het was ook leuk dat geen een van hen zo snel was als ik. Bij de wolven had ik geleerd dat mannen veel sneller en sterker waren dan de vrouwen, maar bij mensen was ik gelijkwaardig en zelfs veel getrainde dan de mannen die ik tot nu toe al kende.