Wolvenkind [4]

nieuwe jongen
Toen ik het eindelijk gewoon was geworden om daar in een hokje te zitten, nam de man die me leerde praten een ander iemand mee. De jongen was jongen en in tegenstelling tot die andere man, was hij mager. Maar, zijn haar stond angstaanjagend rechtop.
“Felicia, dit is Bill.” de mensen hier hadden me de naam Felicia gegeven. Ze zeiden dat dat in een andere taal ‘de gelukkige’ betekend, maar ik begreep niet waarom ik gelukkig zou zijn. “Bill gaat je een tijdje onder zijn hoede nemen. Hij heeft ons project goed gesteund door eten voor je te betalen.” betalen. Das waar ook, hij zou me eens laten zien wat een euro was. “Je zou me eens een euro tonen!” zei ik op bevelende toon. Bill lachte eens en liet zijn hand in een zak in zijn broer glijden. Behendig viste hij er een plat, rond ding uit. Verbaast keek ik naar het dingetje dat in mijn hand lag. “Wat kun je daar voor krijgen?” vroeg ik. “Dat weet ik niet precies.” zei Bill met een frons. “Waarom moet ik met Bill mee?” “Om te leren hoe je moet reageren in grote menigtes en hoe je met mensen moet omgaan.” Niet-begrijpend keek ik de twee aan.
Bill zuchtte eens en fluisterde zacht: “Je gaat niet terug naar het bos, Felicia.” Tranen verlieten mijn ogen en baanden zich een weg over mijn wangen. Schreeuwend stormde ik op het duo af. “Ik ga wel terug!” raasde ik “Waarom zou ik hier willen blijven?!”
Toen ik weer gekalmeerd was, zag ik dat Bill op de grond lag. Een hele boel mannen in het wit kwamen binnen gelopen -. Een deel nam Bill mee en een ander deel greep mij vast. Door het getrek en geduw scheurde de rendierhuid van mijn kleren. De mannen staarden me schaamteloos aan. Snikkend zakte ik op de grond. “Ik wil naar het bos!” schreeuwde ik. Een jonge vrouw joeg de mannen weg en leidde me naar een witte kamer met de kasten van op een van de prentjes die de man me had getoond.