24. Make over.

Trillend stond ik in het wc hokje. Als ik een spiegel had gehad, had ik daar in staan kijken, pratend tegen mezelf. Even veegde ik mijn tranen weg. Tranen van schrik. Natuurlijk had ik mij wel vaker tussen grote hoeveelheden mensen gestaan, maar nu was ik zo onverwachts het middelpunt. Het was gewoon even schrikken Veroon, zo meteen ga je naar binnen en lach je lief. Geef je antwoord op de vragen. Hoeveel mensen stonden er nu eenmaal? De familie Cullen, de buren – ik had maar één stel buren, ik woonde aan het eind van de straat en tegenover mij was een veld waar mensen hun hond uit lieten – en misschien nog een paar nieuwsgierige mensen uit de buurt. Ik haalde diep adem en kijk in mijn telefoon of mijn kleine hoeveelheid mascara niet uitgelopen was. Ik opende het wc hokje weer en liep voorzichtig naar de kamer, waar iedereen zou zijn. Ik keek om het hoekje en naar mijn geluk waren de meesten bezig met taart en drinken.
“Veroooonaa! Wil je zelf geen taart?” riep Alice.
Chase kwam naar me toe en bood me een stuk taart aan. Ik nam het aan met een glimlach en keek weer naar Alice.
“Trek je van haar maar niks aan hoor. Zij is wel vaker druk, en helemaal wat feesten betreft.”
“Ja, dat had ik al door…” antwoordde ik.
Chase lachte even. “Maar, hoe vind je je nieuwe huisje?”
“Uhm tsja.. met zo veel mensen hier kan ik er maar weinig van zien.”
“Maar je bent hier toch al eerder geweest? Met Marissa?”
“Ja…” Ik voelde hoe ik een beetje rood aanliep. “Heel eerlijk gezegd heb ik alle 5 de huizen waar we geweest zijn een beetje door elkaar gehaald… ik kan me niet meer goed herinneren wat dit huis ook al weer allemaal had… Zeker niet nu alle meubels er uit zijn.”
Weer hoorde ik Chase zijn lach. “Zullen we anders even een rondje door het huis lopen?” vroeg hij.
“Even wachten Chasiee!!” riep Alice. Ze maakte een enorme knipoog die je van een kilometer afstand kon zien en ik trok een wenkbrauw op.
“Oh sorry, Alice wil eerst even iets anders doen…” maakte Chase nog even duidelijker.
“Dames en heren! Kunnen we allemaal even centraal komen?” Alice riep niet eens heel hard, maar iedereen leek het te horen. We draaiden allemaal in haar richting en hoorde wat ze te zeggen had.
“Zoals u allemaal mee heeft gekregen, komt Verona hier nieuw wonen. Daarom dus ook heeft u die mail van ons gekregen, om u uit te nodigen vandaag Verona te verwelkomen. Ook heeft u cadeautips gekregen. Dit was niet voor niks. Dit was om ons eigen cadeau af te maken. Verona lieverd, kom even hierheen!”
Ik voelde mezelf weer rood worden, maar ik liep toch langzaam naar voren, door het pad wat de mensen voor mij maakten, waardoor ik nog roder werd. Alice sloeg een arm om mij heen.
“Volgt u ons naar de keuken alsublieft!” ze legde een hand voor mijn ogen en ik voelde hoe we in beweging kwamen. Ik werd een beetje zenuwachtig. In ieder geval zenuwachtiger dan dat ik al was.
“TADAAAA!!” riep Alice hard in mijn oor. Zo hard dat mijn benen het bijna begaven van de schrik. Gelukkig had Alice me stevig vast. Ik merkte dat de hand voor mijn ogen weg was, maar dat mijn ogen nog gesloten waren. Ik hoorde mensen ‘ooh’ en ‘aah’ roepen.
“En? Wat vind je er van?” drong Alice aan.
Ik opende mijn ogen. Uit zichzelf gingen ze verder open dan normaal. “Wauw..” stamelde ik.
Ik had deze keuken al een keer eerder gezien, maar nu was hij bijna perfect te noemen. Er stond een eikenhouden eettafel tegen de muur met daaraan 4 stoelen met een iets lichtere kleur en daarop stijlvolle grijze kussentjes. De keukenkastjes waren van hetzelfde eikenhout gemaakt en het aanrecht was donkergrijs tot zwart. De kastjes en het aanrecht hadden er al ingezeten, maar waren nu opgepimpt en zagen er geweldig uit. Alice opende alle kastjes voor me en ik zag dat er zelfs een vaatwasser in stond.
Trots kwam Alice naar me toe gelopen. “Vind je het wat?” vroeg ze.
Ongelovig keek ik haar aan. Ik klapte mijn mond dicht. Alice lachte.
“Sorry…” Stamelde ik. “Ik ben sprakeloos.”
“Nouja, dan zal het wel positief zijn!” hoorde ik Marissa roepen. Ik knikte kort.
Alice trok me mee terug naar de woonkamer. Nog voordat we over de drempel van de keuken kwamen bleef ik even staan. Hoe hadden ze dat zo snel voor elkaar gekregen? Er stond een bankstel met twee losse stoelen. Daarvoor een eikenhouten kastje met een kleine TV erop. Daar tussenin stond nog een klein tafeltje met in het midden een bloempotje met rode en gele bloemen waarvan ik de naam niet wist. Het tafeltje stond op een prachtig vloerkleed wat bij de banken pasten. Tien minuten geleden waren we hier nog… Waar kwam dat zo snel vandaan?
“Sorry voor de kleine TV… We wisten niet zo goed of je vaak TV kijkt…”
“Uhm.. Maakt niet uit…” ik was echt te verlegen. Ik keek even naar de grond, maar veel tijd had ik daar niet voor.
“Oke,” Begon Alice. “Op naar de volgende.” We liepen door naar het halletje. Ik keek mijn ogen uit gedurende de rest van het huis. In het halletje hingen prachtige schilderijen. Op de WC hing een spiegel en dwaalde een heerlijke bloemetjes geur. Onderweg naar boven zag ik dat de trap bekleed was, maar dat was misschien al zo. Bovenaan de trap had je als eerst zicht op de grote kamer, die we overigens ook als eerste binnen gingen. Voor de ramen hingen prachtige zilveren gordijnen met een paarse strik om ze op hun plek te houden. Één van de muren was omgetoverd tot een grote spiegelwand. Ik schrok toen er opeens muziek galmde door de grote ruimte. De muur tegenover de spiegelwand had zelfs een bar om op te steunen. En dat terwijl ik nu in totaal pas één week danste. Wat als ik dansen helemaal niet leuk vond? Voor ik vragen kon stellen werd ik al mee gesleurd langs de badkamer en mijn slaapkamer, die overigens even mooi waren als de rest van het huis.

“Did I made it up with her?” I asked Edward. I knew it was a good idea to set up this party. I knew Edward didn’t think so. But maybe Edward could tell me if she was less frightnent. ~ Marissa.