001 •

Ik zit hier nu al zo'n 2 jaar. 2 jaar zit ik al in dit stomme opvangcentrum omdat ik "niet goed met mijn lichaam zou omgaan". Tenminste, dat zijn de woorden van Rosie, een hulpverlener hier. Ik had maar niet zo dom moeten zijn om een scheemesje van mijn vader te gebruiken. Het is heel fout om dit te zeggen maar zelfverminking is het enige dat me alles even doet vergeten. Ik kan het gezicht van mijn beste vriend Liam nog zo goed herinneren toen ik werd afgevoerd. Met tranen in zijnn ogen bleef hij naast de brancard lopen. Hij bleef zich maar afvragen waarom hij me niet had kunnen stoppen. Ik mis hem zo hard. Hij kan me alleen op woensdagen bezoeken wat ervoor zorgt dat ik hem maar één maal per week zie. Kan je het je voorstellen? "Lau,, kom je mee eten?" Een stem haalt me uit mijn gedachten. Louis staat in de deuropening me aan te kijken. Hij maakt juist hetzelfde mee als mij maar hij zit hier al 3 jaar. Ik knik en wandel met hem naar de gezamenlijke eetzaal. Samen schuiven we aan voor wat eten en daarna wandelen we naar een tafel in de hoek, onze vaste plek. Het blijft een tijd stil totdat Louis me vraagt hoe lang ik mezelf al niet meer gesneden heb. "4 dagen," zucht ik "maar ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud" Louis knikt begrijpend en wrijft even met zijn hand over de mijne. Louis zit hier voor exact dezelfde reden, zelfverminking en depressie. In stilte eten we verder terwijl ik nadenk over hoelang ik het nog kan volhouden voor ik mezelf weer snijd. 4 dagen geleden heb ik het ongezien gedaan, wat best een hele prestatie is. Wanneer een hulpverlener het merkt word je meteen meegenomen naar een aparte kamer waar je dan een paar uren met een vrouw of man ligt te praten. Steeds vertellen ze me dat ik moet volhouden omdat ik nog zo jong ben. "Je hebt nog zo'n lang leven voor je, probeer er van te genieten" Maar het zijn die woorden die me angst aanjagen. Wie zegt dat ik zo'n lang leven wil hebben? Ik had altijd gedacht dat opgroeien fijn was. Wow, wat zat ik fout. Als ik mijn hele leven verder moet met zo'n lelijk lichaam dan maak ik er liefst zo snel mogelijk een eind aan.

Terwijl we terug wandelen naar onze kamers houd Louis m'n hand stevig vast. Als we bij zijn kamer aankomen houd hij me even tegen. "Sterk blijven hé meis" fluistert hij terwijl hij zich tegen me aandrukt. "Jij ook" fluister ik. Hij glimlacht slapjes en gaat dan zijn kamer binnen. Alleen wandel ik verder in de lange witte gang. Hij is zo lang dat je gewoon niet het einde kan zien. Je ziet een beetje wit licht op het einde, meer niet. Zou dat ook zo zijn, als je sterft?

Zuchtend val ik neer op mijn bed. Ik staar wat naar het plafond. Mijn ogen worden zwaar dus is het misschien beter als ik mijn pyjama aan ga doen. Ik wandel naar de badkamer en poets mijn tanden. Mijn ogen blijven hangen bij het scheermesje dat ik zie liggen bij mijn douche. Even aarzel ik. Zou ik?