Part 1.2~ On my way to Hogwarts

‘’Lynn het komt goed. Je gaat het daar echt heel leuk hebben. Maak je nou geen zorgen.’’
Zachtjes zucht ik.
‘’Kom op we gaan naar het perron. Ik wil wedden dat je het prachtig vindt.’’
Zachtjes laat mijn vader zijn vingers nog even over mijn wang glijden en staat dan op. Onzeker kijk ik op en zie dan hoe mijn vader het karretje begint te duwen.
‘’ Je weet hoe het werkt hè Lynn? Gewoon doorlopen je voelt er niks van.’’
Ik knik kort en zie dan hoe mijn vader zijn pas versnelt en door de muur verdwijnt.
‘’Kom op nou wij!’’


Angstig pak ik de hand van mijn moeder nog wat steviger beet en begin dan te lopen. Ik voel hoe mijn moeder iets aan mijn hand begint te trekken en samen versnellen we onze pas. Ik zie hoe de muur steeds dichter op ons afkomt en angstig knijp ik mijn ogen dicht. Een paar meter rennen we nog door, maar dan voel ik hoe mijn moeder haar pas vertraagt. Voorzichtig open ik mijn ogen weer en zie dan een gigantische stoomlocomotief voor me staan. Even worden mijn ogen groot van verbazing en kijk ik verwonderd om me heen.
‘’Ik zei toch dat je het prachtig zou gaan vinden.’’ Grijnst mijn vader me dan toe.
Zonder iets te zeggen knik ik en mijn moeder begint weer te lopen. Met mijn hand nog steeds in die van haar geklemd loop ik rustig achter haar aan en midden op het perron stopt ze opeens. Overal om ons heen lopen mensen en het wordt met de minuut drukker op het perron. Meteen valt mijn oog op een roodharige familie schuin achter mijn moeder. De vader en moeder van het gezin komen allebei nogal chaotisch op me over en nieuwsgierig laat ik mijn ogen over de kinderen glijden. De kinderen verschillen nogal wat van leeftijd en één van de kinderen valt duidelijk meer op dan de anderen. Alle kinderen hebben rood haar, maar één van de jongste kinderen heeft gitzwart haar en een totaal andere bouw dan de anderen. Even kijk ik verbaast en nieuwsgierig tegelijk naar de jongen met het zwarte haar, maar richt dan mijn blik weer op mijn ouders.
‘’Lynn zorg je dat je je spullen niet vergeet mee te nemen uit de trein?’’
‘’Nee mam ik zal er aan denken.’’ Zeg ik zacht en onzeker terug.
‘’Vergeet je ons niet te schrijven?’’
‘’Natuurlijk niet mam, hoe kan ik dat nou vergeten?’’ zeg ik weer zacht terug.
‘’Hier heb je nog wat geld. Daar kun je nog iets lekkers van kopen in de trein.’’
Ik voel hoe mijn vader me een aantal muntenstukken in mijn hand drukt en dankbaar kijk ik hem aan. Voorzichtig laat ik mijn hand naar de zak van mijn gewaad glijden en laat de muntstukken langzaam los.
‘’Lynn maak je wel plezier en doe je wel goed je best?’’
‘’Ja mam ik zal het proberen.’’ Fluister ik dan terug.
‘’Alice laat haar nou. Je maakt haar alleen maar nerveuzer op deze manier.’’
Mijn moeder zucht zacht en trekt me dan in haar armen. ‘’Doe je wel voorzichtig? Ik ga je missen Lynn.’’
‘’Ik jou ook mam.’’ Verdrietig sla ik mijn armen om haar heen en ik voel hoe de tranen weer achter mijn ogen beginnen te prikken.
Na een paar seconden laat ze me alweer los en geef ik mijn vader snel een knuffel.
‘’Doe voorzichtig Lynn we houden van je.’’
‘’Ik ook van jullie.’’
Samen lopen we naar de dichtstbijzijnde deur van de trein en mijn vader tilt mijn koffer alvast naar binnen. Opeens schrik ik op van het fluitende geluid van de locomotief en angstig kijk ik weer naar mijn ouders.
‘’Kom de trein vertrekt zo. Ga maar.’’ zegt mijn vader dan rustig.
Even kijk ik twijfelend naar mijn ouders en geef ze dan nog snel allebei een knuffel. Zenuwachtig draai ik me om en loop dan het trapje van de wagon op. Zodra ik binnen sta draai ik me nog één keer om en zwaai naar mijn ouders. Ik voel hoe de tranen steeds harder achter mijn ogen beginnen te prikken en verdrietig draai ik me om. Ik pak mijn koffer en sleep het ding achter me aan de gang in.
Langzaam slenter ik door de gang heen en al snel heb ik een lege coupé gevonden. Zachtjes open ik de deur en plaats ik mijn koffer op het rek boven de bank. Ik sluit de deur achter me en neem dan plaats aan het raam. Ik laat mijn ogen pijlsnel over het perron schieten op zoek naar mijn ouders en al snel heb ik ze gevonden naast de ouders van het roodharige gezin. Ik hoor hoe de locomotief voor de tweede keer fluit en alle ouders beginnen te zwaaien en te roepen naar hun kinderen. Ik zwaai nog een laatste keer naar mijn ouders en voel dan hoe de trein langzaam in beweging komt.