Wolvenkind [3]

next
Ik botste ergens tegen met mijn hoofd. Snel ging ik rechtop zitten. Angstig huilde ik naar de wolven uit de roedel, maar waarschijnlijk konden ze me toch niet horen. En met het licht sliepen ze altijd. Een man keek verbaast door het geluid kijken. Kwaad gromde ik naar de man en sprong op om aan te vallen. Met een sprong stond ik naast hem. Geschrokken gilde hij en vluchtte weg voor dat ik hem kon aanvallen...

Drie dagen zat ik daar al vast in een kleine witte ruimte. Steeds zat er iemand die ik niet kon aanraken. Het enige wat hij deed, was kijken en af en toe iets met een soort van stokje iets krabbelen op een heel dun wit ding. Voor de rest was er niets wat gebeurde, ik kreeg ook geen eten.
Pas twee dagen later kwam er iemand naar binnen. In de ene hand had hij bladeren met prentjes en in de andere had hij eten! Blij sprong ik op. Gulzig schrokte ik al het voedsel naar binnen. Bij de prentjes maakte hij vreemde geluiden. Na een tijdje kreeg ik door dat ik die dingen ook moest zeggen. En heel erg veel later konden we gewoon met elkaar praten