Wolvenkind [2]

misterieus...
Tom pov.

Net zo verbaast als alle andere mensen om me heen keek ik het meisje na dat in het bos rende. Ze keek de mensengroep die haar aanstaarde eens aan. In de verte klonken de sirenes van een politiewagen. Het meisje was er van geschrokken en rende als de wind weer weg.
Waneer de politie hier eindelijk was, begon iedereen als gek door elkaar te roepen om toch maar eerst het verhaal te kunnen vertellen.
Uiteindelijk na veel trekken en duwen, kwamen de agenten er toch nog achter wat de menigte hen wou vertellen. Dat hier een meisje was geweest, dat nogal verwilderd was. Meteen werden er hulptroepen ingeschakeld en de omgeving werd uitgekamd.

Mijn pov.

Huilend en geschrokken van het geluid zakte ik tegen een boom. De eerste tijd zou ik niet terug durven te gaan. Dankzij de angst voor de mannen die achter me zaten had ik geen fut meer, die mensen waren dan ook al dicht bij. Ze hadden een soort van beesten die een heel klein beetje op wolven leken, ze konden dan ook geweldig spoorzoeken.
Mijn ogen sloten zich en de laatste gedachte die ik had was: ‘Even rusten kan toch geen kwaad?’ Daarna vielen mijn ogen ook werkelijk toe.