1.1

Sylvene Katherina Falleth

Ik kijk voor de derde keer op mijn smalle zilveren Seiko. Daniëlle is weer voor de zoveelste keer te laat. Zuchtend probeer ik mijn mobiel uit mijn kleine handtasje te vissen “waar is dat stomme ding” grom ik lichtelijk tegen mezelf. ‘Syll!’ hoor ik eindelijk iemand roepen. ‘Eindelijk!’ schreeuw ik terug. ‘Hoe vaak heb je je haar dit keer over nieuw moeten doen?’ ze kijkt me schuldig aan. ‘Drie keer?’. Even kijk ik haar schuin aan ‘Weet je het zeker?’. ‘Néé’ mompelt ze met een onschuldig grijnsje. ‘Laat je me nog in stappen of mag ik het hele stuk gaan lopen, en geloof me met deze hakken sterf ik als ik dat moet doen..’ zucht ik overdreven dramatisch. Ze schuift lachend het raampje weer omhoog en laat me de witte limousine instappen. ‘Eric, we kunnen vertrekken.’ een kleine knik van de chauffeur en we rijden weg. Ik kijk haar lachend aan. ‘Wat?’ zegt ze half spottend. ‘Ja nee, god. Soms voelt het nog steeds zo onwerkelijk.’ ‘Hoe bedoel je?’ vragend kijkt ze me nu aan. ‘Nou, gewoon. Beide zijn we samen uit Nederland vertrokken met een dwaze droom om hier door te breken. Ik als model zijnde en jij als ontwerpster. And here we are.’ Ze begint knikkend te lachen. ‘Het is inderdaad wel een beetje vreemd. Maar ik had niks anders kunnen wensen. Ik ben wel allang blij dat je niet zo’n anorexia persoon bent geworden. Dat is gewoon te eng.. Jij hebt tenminste nog een mooie kont en wat vollere borsten. Die notabele NIET nep zijn.’ Zegt ze nu lachend. Zelf kan ik een kleine grijns ook niet onderdrukken. ‘Gek! Nee maar ik mag van geluk spreken en ook dat het nog binnen een half jaar is gebeurd, damn.’ Ik mag ook echt van geluk spreken, het was een stomme droom van ons tweeën als zestien en zeventien jarige om door te breken in Amerika. Well here we are, door gebroken en wel. Onze vrienden kring verklaarde ons voor gek, en eerlijk gezegd ik ons ook wel. Gelukkig dat ik het toch heb gedaan, en was ik vrij goed met geld en had ik redelijk goede bijbaan. En ja zo nu en dan een foto shoot zodat ik een veelzijdig portfolio op heb kunnen bauwen.

Samen waren we begonnen op het MBO in een klein plaatsje. Het was niet veel boeiends, maar de vier jaar waren er uit te houden. Beide waren we afgestudeerd toen we negentien waren, en niemand had verwacht dat we ons plan echt zouden uitvoeren. Ik bedoel, ja een MBO mode Design. Wat kun je daar nu mee, maar het is zo veel meer dan dat. Daniëlle heeft echt een neus voor opkomende trends. Ik ben daar zo nu en dan wel eens jaloers op maar zelf heb ik echt een totaal eigen stijl. Eigenlijk wel een beetje darkisch. Dan niet meteen gothic of in extreme factoren maar het heeft me altijd meer gelegen. Een beetje een mysterieuze stijl eigenlijk. Op het moment nu dan wat minder, ik bedoel we gaan naar een groot chique feest met best wat beroemde mensen. Werkelijk, dit had ik nooit in mijn stoutste dromen kunnen wensen. Vandaag had ik één van de jurken van Daniëlle uit gekozen. Hij was lang zwart en ik sleepte hem iets achter me aan. In de taille zat een iets bredere ledere band. En ja oké de decolleté, daar kon je niet echt omheen. Die was vrij diep gesneden. Al moet je toegeven dat hij mooi in een V naar de ledere band loopt. Mouwloos was wel een pre, en als afsluiter een lange split van onder tot iets boven het midden van mijn bovenbeen. Daniëlle kwam er zelf mee, het was één van de jurken van haar nieuwe collectie voor de herfst. Tuurlijk was het wel een avond jurk anders zat hij wel anders en warmer in elkaar. Maar ze vond het een goede gelegenheid om deze mij te laten dragen. En zelf was ik er ook erg tevreden mee. Ze wist precies welke ik van de jurken het mooist vond, en ja toen was de keuze vrij makkelijk.