Wolvenkind [1]

weg van de wolven
De wolven keken me aan. "Veel succes!" huilde mijn moeder. Vandaag moest ik de roedel verlaten, om een man te zoeken. Maar ik was geen wolf. Ik was een tweepotige, opgevoed door wolven, die ik nu als mijn familie beschouw. Ik draaide me om en rende weg van de roedel. Net als wolven had ik geleerd van uren aan een stuk te kunnen rennen tegen een hoge snelheid. Die dag werd ik zeventien, een normale wolf zou dan ongeveer gaan sterven, maar een tweepotige werd dan volwassen.

Eindelijk, na een paar goede kilometers te hebben gelopen, kwam ik aan het einde van het bos. Voorzichtig keek ik tussen de bomen door en zag tientalle van mijn eigen soort rondlopen. Een van de kleinere zag me en wees naar mij. Nog geen tien tellen later hadden ze me allemaal gezien. Iedereen stond stil en keek me aan alsof ik gestoord was. In de verte hoorde ik een loeiend geluid. Geschrokken rende weg...