22. Explanation.

Marissa's pov:
"Wat was er nou aan de hand?" Samen met Alice, Edward, Carlisle, Esmé, Rosalie, Jasper en Chase zat ik op de kamer van Jasper. Renesmee, Jacob en Bella zaten met zijn drieën in het huisje van Edward en Bella, en Verona lag beneden op de bank te slapen. Ik praate snel en zachtjes, zodat zij het niet hoorde en het net leek alsof wij ook sliepen.
Alice gromde, Edward hield zijn lachen in en Jasper haalde zijn schouders op. Carlisle begon te vertellen. "Er is iets goed mis met Alice haar visioenen, en het komt niet door Alice."
Ik keek Alice even aan, die sipjes naar haar handen zat te kijken. Chase drukte een kusje tegen de zijkant van haar hoofd en vertelde haar dat het wel weer goed kwam.
"Ik heb het nog nooit fout gehad!" pruilde ze.
Mijn gave was nog nooit uitgevallen, maar ik kon wel begrijpen dat ze hier heel erg mee zat.
"Dit betekend dus ook dat we geen zekerheid hebben over of de volturi iets met haar wil, of dat de volturi vindt dat wij onze grenzen overtreden." Ging Carlisle verder. "We zullen ontzettend voorzichtig moeten doen. Het is goed dat we Edward nog hebben die haar in de gate kan houden en die het ook weet wanneer er verkeerde mensen in haar buurt komen. Het beste is als we afstand van haar houden en weer verhuizen. Er kan haar dan niets overkomen."
Geschrokken keek ik Carlisle aan. Dat kon ik haar toch niet aandoen? Na een jaarlang naar me gezocht te hebben, kon ik toch niet zomaar weg gaan. Daarbij wilde ik ook niet weg. Ik had eindlijk echte familie gevonden. Echte genetisch gelijkende familie. Familie die kinderen kon krijgen, kinderen waar ik tante van kon worden. Onze genen, de genen van mijn ouders konden nog voortgezet worden. En dat zou ik dan allemaal moeten missen?
"Kunnen we niet gewoon ons best doen om haar enigszins te beschermen? Ik snap dat we niet alles aan kunnen zien komen, maar geen een mens kan dat toch? En toch blijft de gemiddelde leeftijd vrij hoog. Ik kan toch niet zomaar afscheid van haar nemen? Ik ken haar pas zo kort, maar ze voelt echt als een deel van de familie."
"Ik snap je Marissa en ik zeg ook alleen maar dat dat het veiligste zou zijn. Ik zou ook niet zomaar weg gaan bij één van jullie. Wij zijn een hechte familie. Maar we moeten ervoor zorgen dat Verona niet té hecht wordt."
"Dat begrijp ik. Maar behalve dat de volturi achter haar aan kan gaan, kan er verder weinig misgaan door de uitval van Alice haar visioenen toch?" Ik hoorde een zucht van Alice toen ik die woorden zei. "Ik bedoel, de kans op ongelukken en slechte dingen die haar kunnen overkomen wordt hierdoor niet vergroot."
"Dat klopt, en daarom moeten wij een beetje afstand houden. Ze heeft 20 jaar zonder ons geleeft. Ze heeft misschien niet heel gelukkig geleefd, maar ze leeft nog en ze kan ook nog doorleven zonder ons."
"Maar je zei net dat we niet weggingen!"
"We gaan ook niet weg Mariss, begrijp me nou. We blijven hier, in Forks, bij haar. We moeten alleen goed oppassen dat Verona helemaal NIKS merkt. We moeten nog veel beter ons best doen dan dat we bij jou deden." Hij wierp een blik op Jasper en ik herinnerde hoe Jasper mij op mijn rug nam en met me naar huis rende. Vanaf dat moment wist ik dat er iets niet goed was. "En daarom is het slim om Verona niet te veel bij ons in te sluiten."
"Maar het is dus de schuld van Verona? Dat Alice mis zit."
"Ja dat klopt. Het is alleen zo bij Verona. Dit komt omdat Verona geen besluiten kan nemen. Ze twijfelt over alles, zonder dat ze dat doorheeft. Ze denkt dat ze goede besluiten maakt, en daar staat ze dan ook achter. Maar haar besluiten duren nooit lang. Voor je het weet is haar besluit 180 graden gedraait en is ze iets totaal anders van plan"
"Dat is eigenlijk ook best wel vet." grijnsde ik. "Dan gebeurt er ten minste nog eens wat in je leven. Als je dan niks te doen hebt, ga je gewoon even al je besluiten veranderen en dan heb je weer een totaal andere toekomst."
"Ja, super vet." Kapte Alice me chagrijnig af. "Fijn iedere keer die andere toekomsten, die andere visioenen. Ik word er nu al strontziek van en dat terwijl het nu alleen nog maar over kleine rotdingetjes gaat."
"Maar, om jullie intressante gesprek even te onderbreken, kunnen we nu gaan jagen? Want die Verona ruikt best wel lekker..." Kwam Emmet tussen ons.
Rosalie keek hem even vuil aan, maar ik kon aan haar ogen zien dat ze het wel met hem eens was.
"Ajuus guys, ik ga aan de cola." Knipoogde ik.
Emmet lachtte en gebaarde dat ik een watje was. Wat ik ook was trouwens. Op het gebied van vampier zijn was ik echt een faalhaas. Maargoed, ik had er geen problemen mee.
Jasper kwam naar me toe en gaf me een kus. Ik sloeg mijn armen om hem heen en keek hem aan. Ik zag zijn donkere ogen en ik was blij dat dit geen teken meer voor mij was dat ik ieder moment opgegeten kon worden. Correctie. Leeg gedronken. Niet opgegeten.
"Nope, maar voor je zusje wel, dus schiet op Jasper, we willen weg." bemoeide Edward zich ermee.
Ik zuchtte en hield Jasper nog even stevig vast. ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en sloot kort mijn ogen. Toen gaf ik hem een kus en kneep ik speels in zijn kont. "Kom joh Jappie, iedereen staat op je te wachten!" Ik stak mijn tong uit en ontving een kus op mijn voorhoofd en een aai door mijn haar.
"Doegh liefje! Tot zo!"
"Tot strakjes schat."

I wish I knew when I was right or wrong. Maybe we could train Verona making decissions. The right decissions. So I could say what was going to happen again. ~ Alice.