21. Dancing

"Nouja, de choreografie is ten minste af.." zuchtte ik beteuterd. Ik keek naar de lamp die op de grond lag. Marissa lachte.
"Zullen we hem nog een keer doen? Dan kan Rosalie hem zometeen misschien wel checken."
"Ja is goed" antwoordde ik nuchter. "De lamp is nu toch al kapot, nog sorry daarvoor."
"Ach, over zijn overlijden zullen we wel heen komen." Grapte ze. Ze stond op van het bed en liep naar de box, om op play te drukken. De intro van de moderne muziek drong mijn oren binnen en ik herinnerde me de danspasjes. We begonnen met dansen, eerst langzaam en dan steeds sneller. Marissa meer hiphop, en ik meer langzaam. Toch leek het op een of andere manier bij elkaar te passen, al kon ik het geheel natuurlijk niet zien.
"Rosalieee!" riep Marissa.
"Whatsup?" hoorde ik op normale toon achter ons.
"Oh, ik wist niet dat je zo dichtbij was!" giechelde Marissa.
"Wat wou je nou zeggen?" Rosalie begon nu al ongeduldig te worden.
"Oh ja... Wat wilde ik ook alweer zeggen Veroon?"
Ik bleef stil. Wist ik veel wat ze bedoelde. Ze zou er vanzelf wel weer opkomen. Zo goed kende ik mijn zusje nu al.
"Ik weet het weer!" glimlachte ze. "Zou jij even willen blijven kijken alsjeblieft lief lief zusje? En zou je ons dan tips willen geven?"
Rosalie zuchtte. "Je bent gemeen en je weet het. Maar oke, ik kijk wel. Doe je best." Zei ze op neutrale toon. Ze draaide het nummer opnieuw en Marissa en ik deden zoals gezegd ons uiterste best, om zo min mogelijk kritiek te krijgen. Toen we klaar waren keken we allebei vragend naar Rosalie. Het duurde even voordat ze wat zei en ik staarde naar mijn voeten.
"Verona," begon ze. "Je verwacht het van jezelf misschien niet, maar je bent ontzettend elegant. Je moet het beter uit laten komen, door meer elegante bewegingen te maken. Tevens moet je er op oefenen om gestrekt te blijven. Benen gestrekt, armen gestrekt, voeten gestrekt en zelfs je tenen moet je blijven strekken. als je moderne dans wil doen moet je echt alles kunnen inspannen. Marissa daarentegen," Ze draaide haar lichaam iets naar Marissa haar kant en begon met de tips. "Jij verwacht het misschien wel, jij bent namelijk onwijs lomp. Ik vind het slim dat je voor hiphop hebt gekozen en dat je dan ook snel beweegt, hierdoor zien de meeste mensen niet dat je eigenlijk veel wiebelt en niet strak danst. Maargoed, verder hebben jullie een mooie choreo, die ook vrij goed bij elkaar past. Gewoon veel oefenen op strak en netjes en dan moet het lukken. Is de choreo al helemaal af?"
"Ja." Zei ik stellig. Ik had geen zin om nog meer lampen naar beneden te halen. Ik had sowieso eigenlijk geen zin om een nog langere dans te doen, zometeen voor de jury.
"Nee." Antwoordde Marissa tegen mij in.
"Vind ik ook niet Mar, ik zou er nog minstens een minuut achteraan plakken, want jullie dansen nu pas 1 minuut. Dat is echt vrij kort." Met deze woorden gezegd te hebben, liep Rosalie weer weg uit de deuropening, naar haar eigen kamer.
"Waarom moest dat nou weer?" vroeg ik Marissa.
"Wat dan?" vroeg ze, alsof ze achterlijk was.
"Waarom moeten we nog langer dansen? Dit is toch lang genoeg?"
"Nee gekkie, als Rosalie zegt dat het langer moet, dan moet het langer. Straks gaan we niet door?!"
"Ten eerste, Rosalie vroeg alleen of dit alles was. Ze zei nog helemaal niet dat het langer moest. Ten tweede, het maakt mij niet veel uit als we niet doorgaan..." Het maakte me niet uit. Dat hield ik mezelf voor. Stiekem wilde ik wel door, wilde ik verder met dansen en beter worden. Maar ik ben een slechte danser. Ik kan mijn benen niet eens strekken. Daarbij heb ik heftige plankenkoorts, ik vond het net al eng om voor Rosalie te dansen, laat staan de nog strengere jury...
"Oke, dus je wil stoppen met het dansen?"
"Eigenlijk wel..." Zei ik onzeker.
"Weet je dat zeker?" vroeg Marissa beteuterd.
Het enige wat ik zeker wist was dat ik niet zeker wist of ik wel zeker wist dat ik wilde stoppen. "Nee." was daarom ook mijn veel te eerlijke antwoord.
"Lieve grote zus, zullen we het gewoon proberen? Je kunt altijd nog stoppen en zo een beetje in de ronte dansen met zijn tweeën is toch leuk?" vroeg ze me. Ze had gelijk. Waarom zou ik nu al stoppen, als ik ook kon stoppen vlak voor de auditie.
"Wanneer zijn de audities eigenlijk?"
"31 december."
"Ohja, dat had je gezegd. De nieuwjaarsaudities."
"Ja klopt. Dat betekend dat we nog precies twee weken hebben."
"Wow, nog maar 14 dagen..."
"Goedzo slimmie."
"Nee, maar ik bedoel... Dat is zo dichtbij! En we moeten nog zoveel oefenen."
"Makkie toch!"
"Zo'n snelle leerling ben ik niet hoor!"
"Komt goed schatje, Rosalie helpt ons toch."
Opeens was ik er heel zeker van dat ik deze auditie absoluut niet ging doen. Het was veel te dichtbij en ik zou sowieso toch wel gaan falen. Rosalie zei dan wel dat ik elegant was, maar als ik straks eenmaal voor de jury stond verprutste ik ook alles, en dan zou ik het voor Marissa ook alleen maar verpesten.

I heared what Verona thought and I saw Alice her vision about the failing plan of Marissa. I laughed. Carlisle was right. Verona couldn't take decisions and that's why Alice got the wrong visions. ~ Edward.