Dubbel spel

‘Dus je zag Sneep, en hij liep over het schoolterrein en hij verdween?’ met ogen vol ongeloof keek Samantha haar zusje aan. Haar brood had ze laten liggen voor wat ie was. ‘Maar waar ging hij naar toe?, was het iets met… met hem?, had vader hem misschien een uil gestuurd dat hij moest komen, is alles goed met hem?’
Angstig keek Samantha haar zus aan, maar die schudde haar hoofd. ‘Ik zag hem alleen maar over het terrein lopen toen ik op de weg was om te kijken naar …’ maar toen haar zusje grote ogen op zette hield Emily snel haar mond. Ze had bijna verklapt dat ze Cassandra was gaan zoeken in het kasteel, Saphira zou daar ook zijn en dan zou ze antwoorden krijgen van die twee. ‘Maar dat doet er niet toe,’ fluisterde Emily zachtjes. ‘Vanavond moeten we ons melden bij de heer van het duister en we weten nog niks, we hebben geen informatie; alleen wat Saphira ons vertelde. Dat wij de vrouwe van liefde en macht zijn.’
‘En ik denk dat de heer daar heel tevreden mee is.’Emilys ogen stonden nu wijd open. ‘We kunnen hem bewijzen wat we kunnen, dat we hele goede dooddoeners zullen worden, net zoals vader en moeder; en dan treden we in hun voetsporen. Is dat niet geweldig?’
‘Nee,’ Samantha kon haar ogen niet geloven. Haar eigen zusje, haar bloed eigen zusje die het tot kort helemaal niks vond om dooddoener te zijn, stond nu gewoon te grijnzen bij de gedachte om de heer van het duister te aanbidden, nauw ik moet niks van die griezel hebben, dacht Samantha bij zich zelf. ‘Het word tijd dat ik me ga aansluiten bij Perkamentus.’ Uit haar oog hoeken keek ze naar haar zus, die zachtjes door bleef praten over de heer van het duister. Ze zaten gelukkig aan de tafel van Zwadderig dus niet veel mensen konden horen dat ze dooddoener zouden worden. ‘Deze gekte duurt me veel te lang.’
Emily, die niks door had van haar zus gedachte om over te stappen, zag al voor zich hoe zij en Sam al waren toe getreden tot de geheime raad van heer Voldemort. ‘U zult trots zijn, vader.’ Fluisterde Emily met een dromerige blik. ‘Zo trots… maar dat is het.’ Uit het niets keek Emily haar zus aan en trok haar van de bank.
‘Wat is wat?’ geschrokken van haar uitbarsting keek Samantha op. Iedereen in de grote zaal keek hen aan. ‘Wat is er aan de hand?’
Maar Emily reageerde niet. Ze trok haar zus de grote zaal uit en liep naar de Kerkers in de richting van Sneeps kantoor.
‘Emily, wat gaan we doen? We mogen hier niet komen, dit is professor Sneeps kantoor.’
‘We gaan naar huis. Dan kunnen we de heer zien en hem vertellen wat we weten.’
Samantha stond perplex. Wilde Emily nu gewoon spijbelen, de school verlaten zonder daar toestemming voor te krijgen. Een warm vuur warmde het linkerdeel van haar gezicht toen Emily haar stok op de haard wees. Ze deed twee stappen naar achteren en schudde haar hoofd. ‘Nee, ik ga niet mee, Emi. We hebben les. We kunnen niet zomaar van school verdwijnen.’
‘Goed dan,’ met een stem waar woede van afdroop stapte Emily de haard in. ‘Ik zie je vanavond wel, Sam. Maar denk niet dat ik de heer van het duister niks ga vertellen over ons, de vrouwe van macht en liefde. Hij zal ons vast rijkelijk belonen. Geloof me, Sammy!,’ riep ze terwijl de vlammen hoger rezen. ‘rijkelijk belonen.’ Toen was ze verdwenen. Samantha staarde hulpeloos naar het hoopje as dat achter bleef. Tranen branden in haar ogen toen een beeld van een machtige Voldemort op haar netvlies belande en haar knieën knikte tegen elkaar. Ze kon voelen hoe alles haar te veel werd. De kamer kwam langzaam op haar af en deed haar in elkaar zakken van verdriet.
‘Ik wil niet,’ drie woorden vulde de kamer en echode de gang op. ‘Ik wil niet voor hem werken, het is allemaal zo oneerlijk. Zo nutteloos. Zo…’ maar woorden bleven steken in haar keel. Warme tranen vielen als regendruppels naar beneden en belanden op haar gewaad.
Zo bleef ze een tijdje op de koude vloer zitten, achter haar hoorde ze de bel langzaam gaan om aan te duiden dat het pauze was, maar ze reageerde niet. Ze bleef maar huilen.
Met ogen gesloten en de koude lucht van Sneeps kantoor tot op haar bot voelend, trok Samantha haar voeten op. Het kon haar niet meer schelen of ze nu een les zou missen, als ze een dooddoener was en Voldemort reageerde over de tovenaars wereld dan zou het niet veel uitmaken. ‘Het maakt allemaal niet meer uit.’ Zuchtend keek Samantha naar de muur waar allemaal potten op sterk water stonden.
Sneep had een hele verzameling, merkte ze op toen ze haar blik langs de muur liet glijden. Maar haar oog viel op het bureau van haar afdelingshoofd. Een helder licht spoot uit een la en verlichte een wand met dieren op sterk water.
Langzaam alsof ze getrokken werd door een onzichtbare hand, Liep Samantha naar het bureau, uit het derde laatje drong wit licht en toen Samantha haar hand dichter beider deed werd het alleen maar feller, het hield op toen de la open ging.
‘Wat is dit?’
Langzaam en met een trillende hand pakte Samantha een brief met een foto van twee baby’s uit het laatje en hield die voor zich. De twee baby’s met zwart haar hieven hun handen naar haar toe terwijl ze lachten. Wat moest Sneep nu met een foto van twee baby’s. Met een grijns op het gezicht las ze de brief, maar haar glimlach verdween sneller dan sneeuw voor de zon en ze liet alles vallen de brief en de foto.
‘Waarom heeft Sneep een foto van Emily en mij?’ Vroeg ze hard op. ‘Wat is hier aan de hand.’
Zo snel ze kon strompelde ze naar de deur. De kamer voelde niet koud en kil meer maar angstig en ze wilde snel weg. Maar toen ze naar de deur wilde lopen liep ze pardoen tegen Sneep op. Hij was haar gaan zoeken toen hij argwaan kreeg toen geen van de tweeling bij hun lessen waren en ging naar hen opzoek.
Samantha keek hem met betraande ogen aan en groef toen haar betraande gezicht in de warmte van zijn gewaad. De geur van gewassen kleren drong door tot in haar neus. Sneep legde snel zijn armen om haar en streelde haar haren.
‘Wat is er gebeurd, Samantha. Waarom huil je?’
Dat deed Samantha op kijken, hij vroeg het niet kil maar liefdevol en zijn gezicht was geen masker zonder emoties, maar bedroeft. Het duurde even voordat ze antwoorden. ‘Emi,’ Stotterde ze. ‘Emi is naar hem.. naar hem toe. Ze wilde hem vertellen dat wij de engelen van liefde en macht waren en… en ze is naar hem toe om dooddoener te worden, net zoals vader en moeder. Maar ik kan dat niet, professor. Ik kan het echt niet. Ik wil geen dooddoener zijn, ik wil hem niet dienen.’
Tranen liepen weer over haar wangen en ze greep Sneeps middel stevig vast, Sneep zelf wist niet wat hij moest doen. Zijn hart vertelde hem om haar alles te zeggen, maar zijn verstand zei hem te wachten.
‘Kan ik niet bij u wonen?’
Daar keek hij van op. ‘Nee, Samantha,’ antwoorden hij slikkend. ‘Dat kan niet, uw ouders zouden ongerust worden. En dat zouden we toch niet willen of wel?’
‘nee,’antwoorden Samantha treurig. Toch keek ze haar mentor weer aan. ‘Professor, u bent toch een dubbel spion?’
‘Ja?’
‘Ik wil dat ook. Ik wil spioneren voor Perkamentus.’
Even wachtte Sneep, hij hield zich in en keek even voor zich uit,
‘Weet je het zeker?,’vroeg hij, zijn stem was schor van emoties. ‘Ik bedoel als de heer…’
‘Hij is mijn heer niet en ik weet het zeker, zo zeker dat ik nu weet dat mijn ouders mijn ouders niet zijn, iets wat ik al jaren had vernomen.’ Met een vastberaden gezicht keek Samantha haar afdelingshoofd aan. ‘Ik ben heel zeker.’ Leken ze te zeggen.
‘Goed dan,’ zei hij. ‘Laten we gaan.’

Het plaatje zijn twee baby jongens, maar ik vond ze zo op Emily en Samantha lijken dat ik deze heb gebruikt.