One.

'Ooh, en wat heb ik je gemist, Lio!' snikte mijn moeder terwijl ze me stevig in haar armen drukte.
'Ik jou ook mam' kreunde ik bijna door de stevige omhelzing.
Ze liet me weer los en bekeek me van kop tot teen met haar grote, waterige ogen.
'Je ziet er...' ze zocht naar het juiste woord '...volwassener uit!' zei ze opgewekt.
'Wel, dat zou wel eens kunnen, aangezien ik 3 jaar in Zuid-Afrika ben geweest.' grinnikte ik.
Men moeder glimlachte. Ik kon zien dat haar glimlacht een bepaalde trots uitstraalde.
Trots dat haar kleine meid, vrijwilligerswerk had gedaan in een arm land, dat ze de meisjes
van het tehuis geholpen had, gratis en voor niks. En in die tijd, die 3 lange jaren, haar dochter was opgegroeid tot een jongvolwassen vrouw. Teminste... zo zag ik er langs de buitekant uit, want mijn innerlijke ik, had het 'kind zijn' nog lang niet losgelaten. 'Kom lieverd, laat me je helpen met je koffers te dragen.' zei ze terwijl ze een koffier in haar hand klemde. Samen liepen we de vlieghaven uit, opweg naar de auto. 'Zo, welkom in duitsland.' verwelkomde ik mezelf al fluisterend. Ik voelde meteen al de koude, bijtende wind tegen mijn huid schuren. Dit zou nog wel even wennen worden, de temperaturen in Afrika zijn dag en nacht verschil met het triestige weer van hier. ' Geef je andere koffer ook hier Lio, dan zet ik het even in de kofferbak van de auto.' wekte mijn moeder me van een beginnende dagdroom. Ik deed wat er aan me gevraagd werd en stapte de auto in, en nestelde me op de passagiersstoel. Het was een lange vliegreis geweest en ik had een dringende behoefte aan een douche en een comfortabel bed. Zodra ook mijn moeder plaats nam in de auto praatte ze weer honderduit. 'En we kunnen vanavond een familie feestje houden, iedereen is zo blij dat je weer terug bent. En zelfs Seth zeurde de laatste tijd dat hij je mistte. Ik kan Italiaans koken, en nonkel Gilbert zal oma..' 'Mama, ik vind dit alles heel lief en leuk, maar kan dat dan geen ander keertje, ik ben echt heel moe van de reis en ik zal de kracht niet hebben om zelfs nog maar mijn ogen open te houden.' onderbrak ik haar. Ze zuchtte ' Sorry liefje, dat was ik helemaal vergeten, ik ging gewoon weer eens op in mijn enthousiasme.' 'Geeft niet mam.' fluisterde ik. Mijn ogen vielen langzaam maar zeker toe. Ik wilde niet ongezellig doen, maar ik was gewoon te vermoeid en het rijden van de auto wiegde me nog meer inslaap. Ik draaide me om met mijn hoofd tegen de autoruit, en verloor het bewustzijn van deze wereld...