|| 010

Skyler Jane Nelson

Eerlijk gezegd was ik nog een beetje in shock nadat Daan vertelt had dat hij op tour ging. En al helemaal dat hij samen met Rachel gaat. Ik weet niet waarom maar ze leek heel erg arrogant. Eigenlijk mag ik helemaal niet jaloers op haar zijn, Daan is toch mijn vriendje niet. Maar het voelt wel alsof ik hem leuk vind. Als we samen iets gaan doen voordat hij weggaat zullen die gevoelens alleen maar meer worden. Dan ben ik straks nog meer jaloers. Misschien moet ik de uitdaging aangaan en hem toch maar vertellen dat ik hem leuk vind. Veel tijd had ik niet meer om na te denken want Henk kwam mijn kamer binnen, weer zoals altijd zonder te kloppen. Ik wil nog steeds weten waarom hij zei dat ik van deze paar weken moest genieten.
'Skyler, zometeen komen er een paar mensen dus het word druk beneden. Misschien kun je nu nog even wat te eten en drinken gaan halen en dan niet meer naar beneden komen.' Oke, nu mocht ik ook al niet meer beneden komen als er bezoek was. Ik knikte maar en haalde beneden wat cola en een pakje chocolade. Weer terug op mijn kamer hoorde ik een paar zware mannenstemmen en toen de deur dicht vallen. Ik had geen zin om af te gaan luisteren dus pakte mijn mobiel erbij. Ik had een WhatsApp bericht, van Jack. De afgelopen dagen heb ik elke dag met hem aan de telefoon gezeten. Maar eerlijk gezegd schrok ik wel erg van dit bericht.

Jack : Hey, het spijt me. Maar nu je weer terug in Nederland woont denk ik niet dat dit tussen ons nog goed komt. Ik zie je waarschijnlijk maar drie keer per jaar of iets. Het spijt me, maar we kunnen beter uit elkaar gaan. Sorry Skyler, x

Dit deed me eerlijk gezegd best wel pijn, ik had dit niet verwacht. Zelf snapte ik heus wel dat zo'n lange relatie afstand geen stand kon houden, maar we konden het toch proberen. Ik besloot om maar gewoon niks terug te sturen, ik had geen zin om zielig te gaan doen. Mijn mobiel gooide ik ergens in de hoek van mijn kleine kamertje. Beneden hoorde ik wat gerommel maar trok me er niks van aan. Ik liep mijn kamer uit en ging naar de slaapkamer tegenover die van mij. Ik zou willen dat ik deze kamer zou krijgen, deze is twee keer zo groot en ik had mooi uitzicht op de kamer van Daan. Waarom wil ik eigenlijk in Daans kamer kunnen kijken? Hij was mijn beste vriend, maar misschien voelde ik wel iets meer voor hem. Hij was niet lelijk, nee, hij was zelfs knap. Stop ermee Skyler, dit kan heel jullie vriendschap verpesten. En al helemaal nu hij op tour gaat, dan word het weer een soort van lange afstandsrelatie. Waarschijnlijk ziet hij me alleen maar als een goede vriendin.
Zuchtend verliet ik de grotere kamer weer en wilde terug lopen naar mijn eigen kamer totdat ik een deur hoorde dichtklappen beneden. Ik snelde naar beneden en zag Henk met een grote glimlach op zijn gezicht zitten. 'Waar kwamen die mannen eigenlijk voor?' Hij wenkte me met zijn vinger dat ik mee moest komen. Ik volgde hem in de gang en we stopte voor een deur die me eerlijk gezegd nog nooit was opgevallen. Hij deed hem open en wat ik zag verbaasde me zo erg dat mijn mond er van open viel. Het was gewoon een mini opname studio. De piano stond er die ik had gezien in de winkel, een acoustische gitaar, een elektrische gitaar, een geluidsopname tafel en een microfoon. Het was geweldig. 'Is dit voor mij?' Vroeg ik hoopvol. Ik zag Henk alleen maar blij knikken en ik vloog in zijn armen. Even voelde ik hem aarzelen maar sloeg toch zijn armen me me heen. Dit voelde een beetje als een vader dochter moment, ja ik zei vader.
Toen we terug in de kamer waren begon ik er maar gewoon gelijk over. 'Waar heb ik dit aan te danken?' Ik zag hem even zuchten en.. en zag ik nou tranen bij hem opkomen? 'Ik moet je iets heel erg belangrijks vertellen.' Hij trok me zacht met mijn arm mee en liet me op de bank zitten. 'Waarschijnlijk heb ik nog maar een paar maanden te leven.' Was dit serieus? Was dit een grap? Zoja, dan is dit niet wat je zegt een leuke grap als je het mij vraagt. Nog maar een paar maanden te leven? Meen je dat nou serieus, wat is er gebeurd? 'Wat? Serieus? Hoe kan dat?' Zuchtend legde hij zijn hand op mijn been, 'weet je nog toen er een man met een lange witte jas in huis was?' Het enige wat ik kon doen was knikken. 'Dat was een dokter, ik heb een erge ziekte Skyler. En ze kunnen er gewoon niks meer aan doen. Dat is waarom ik terug ben gegaan naar Nederland, in Canada konden ze er niks meer aan doen. Hier kunnen ze me nog net iets langer in leven houden. En dat is waarom ik je mee heb genomen, we hebben niet wat je zegt echt een goede band samen. Ik wilde deze laatste paar maanden samen met jou doorbrengen, zodat je me beter leert kennen en ik jou. Ik wil het deze paar maanden leuk maken voor jou, voor ons samen. Alsjeblieft Skyler, ik wil dat je het leuk hebt totdat ik dood ga. Totdat je terug gaat naar Canada.' Wat? Was het echt waar? Ging hij dood? Wilde hij dit samen met mij doen? Nam hij me daarom mee terug naar Nederland? Hij wilde me beter leren kennen, en het enige wat ik kon doen was hem afzeiken. Hij deed dit voor mij, alleen voor mij. Daarom die opname studio, daarom al die lieve dingen. Ik kon dit niet aan. Ik viel huilend in zijn armen neer en zei dat het me speet.
'Ik hou van je..' Even hield ik het stil, maar ik kon niet anders, 'papa.' Ik voelde hem een kusje op mijn haar drukken en zo zaten we even voor een paar minuten wat leek als uren.

Het spijt me lovely's dat ik zolang niet heb geschreven. You know, school enzo. En why kreeg ik geen reactie's op mijn vorige hoofdstukje? Was het zo slecht dat jullie gewoon niks meer zeiden?
Ik probeer echt mijn best om zoveel te kunnen schrijven, alleen ik heb gewoon veel te doen voor school. Heb al ongeveer 5 proefwerken gehad en volgende week heb ik er nog een stuk of 4, 5. Het spijt me zo.