Proloog

De laatste noten van mijn kleine broertjes stem weergalmde door de zaal.'Vielen,vielen dank!' vervolgde hij, uitheigend door de soepele bewegingen die hij zo net presteerde.
Ik voelde de adrenaline door mijn bloed stromen. 'Danke' schreeuwde ik naar de mensen die mij, ons, liefhebben.
Ik vond het jammer, want ook deze tour was een groot succes geweest.
Ik ging het missen. Ik ging de fans missen, de band missen, het drukke schema, de intervieuws, de geweldige optredens, zelfs het vroege opstaan. Ik ging het gevoel van opwinding, van adrenaline missen. Ik ging de tour missen. Gelukkig, voor mij, en nog vele andere mensen, was dit zeker niet de laatste keer! Ik plaatste mijn gitaar op het voetstuk en liep met mijn handdoekje en flesje water weer het podium op. Het geluid van luid geschreeuw en gegil knarste in mijn oren. Geweldig, vind ik dat, het geluid van onze fans, het geluid dat aantoont dat we voor hen wat betekenen, geweldig. Ik nam grote slokken van mijn water en gooide terwijl mijn handdoek richting ons publiek. Mijn flesje volgde spoedig daarna. Ik bedankte de fans weer, maar ik wist bijna zeker dat ze dat niet eens hoorde. Ik wuifde naar de massa gillende fans en prijsde me gelukkig. Ik was gelukkig met de gedachte, dat ik, Tom Kaulitz, speelde in de succesvolle band 'Tokio hotel', samen met de mensen waarmee ik dat ook het liefst zou willen doen, en dat iedereen hier vanavond aanwezig, dat goedkeurde en het aanbad.
Met die gedachte, liep ik grijnzend het podium af.