Buitenaardse wezens.

Het was vochtig en het stonk er naar schimmel. Briz Bay zat geknield aan een zijkant met haar handen geboeid achter haar rug. Heel voorzichtig probeerde ze met een klein stukje glas, de stinkende touwen door te snijden, maar wat ze ook probeerde, ze haalde alleen maar haar handen open in plaats van het touw. Een geluid van rinkelende sleutels, deed haar automatisch stoppen.
Ze zag dat de deur zich opende en een van de lelijke wezens een meisje van een jaar of achtien vast had. Ze stribbelde tegen en ze zag er ook niet uit.
In haar lip zat een dikke snee, waar langzaam bloed uit sijpelde, haar wang was blauw, te blauw.
Ze werd met bruut geweld tegenover Briz geplaatst en haar handen werden achter haar rug gebonden. De wezens keken met vermaak naar het meisje en liepen met een heuze gesprek weg en sloten de deur.
Het meisje keek Briz geschrokken aan.
'Ik dacht dat er geen mensen meer waren boven de grond,' zei ze happend. 'Er zijn mensen die vrede willen, maar hoe heet je?' Vroeg Briz vriendelijk.
'Lea, Lea Reid, ik ben hier met mijn broertje, maar die heeft weten te ontsnappen,' zei Lea die haar ogen naar de grond richte.
'Dat kan hij hulp halen, ik ben Briz, ik was opzoek naar mijn broer, maar ik kan hem nergens vinden,' zei Briz die wat vrolijker keek dan Lea.
'Wat denk je dat ze gaan doen?' kwam het er bij Lea uit.
Briz schudde haar hoofd. 'Ik denk dat ze ons als avondmaal gaan gebruiken, ik hoorde de leider al zoiets zeggen, maar..' Verder kwam ze niet, want de deur werd met een bruut geweld ogengegooid en twee stukken gedroogd brood werden de ruimte in gegooid en de deur weer gelijk dichtgedaan.
De twee meiden zagen de twee broden, half verkoold in het midden liggen.
'Zie je ze zijn ons al aan het vetmesten.' Briz die nog bezig was met het touw door te snijden, voelde het touw al rafelen, nog een klein stukje, dacht ze en dan, en dan kon zie weer opzoek naar haar broer.
Nog...Een...Klein...Stukje en ja, het touw knapte en brak doormidden en Briz kon haar handen weer vrij bewegen, even vreef ze over haar polsen om de pijn wat te verlichten en kroop naar Lea toe.
'Kom ik bevrijd je, dan gaan we samen opzoek naar onze broers,' zei Briz en begon met het stukje glas, dat ze van haar uniform had, de touwen door te snijden.
Maar ze moesten wel snel zijn, anders stonden ze op het menu van deze afgrijzelijke wezens.