Dertiende Windvlaag

Michaël was, om het zachtjes uit te drukken, verbaasd toen ik hem eerlijk vertelde wat er was gebeurd. Preciezer gezegd: hij was verbijsterd.
"En toen ging het kistje open?"
"Precies zoals ik het zeg," zei ik ongeduldig. Hij was het hele verhaal door al dingen aan het herhalen die hij ongelooflijk vond; het was irritant. "En zo kom ik dus aan deze sleutel." Ik liet hem mijn schat zien. Een straaltje zonlicht viel op het goud en deed de kamer oplichten in een gouden gloed; ik kon een huivering van opwinding niet onderdrukken.
Michaël ging verzitten om het beter te kunnen zien; mijn hemelbed kraakte. Lichtjes raakte hij het massieve goud aan. Ik keek naar hem om te zien of dezelfde opwinding die ik voelde ook in zijn ogen te zien was, maar het enige wat ik zag was verbazing vermengd met behoedzaamheid.
Zijn vingers raakten de sleutel... en hij slaakte een kreet.
Michaël trok zijn hand terug alsof hij hem gebrand had en keek me indringend aan. "Wat was dat?"
"Wat was wat?" zei ik niet-begrijpend.
"Het... ik..." Hij staarde naar het kistje alsof het een giftige slang was die hem elk moment opnieuw kon bijten. "Ik raakte het aan, en toen kreeg ik een schok!"
"Echt waar?" Gefascineerd bracht ik mijn hand naar de sleutel.
"Niet doen!" Michaël's ogen waren zo groot als de schoteltjes van moeder's porseleinen serviesgoed.
"Te laat." Ik had het goud al aangeraakt. Onmiddellijk ging er een tinteling door me heen, maar niet meer dan dat. Het voelde ergens zelfs wel goed. Mijn vingers sloten zich om het metaal en met een glimlachje keek ik op.
"Dat tintelingetje? Kan je daar al niet tegen?"
"Madeleine, waar heb je het over?" Zo te zien begreep hij er helemaal niets van. "Ik kreeg een schok! Écht een schok, alsof de bliksem insloeg! Het deed pijn!"
"O ja?" Nu was het mijn beurt om verbaasd te zijn. "Ik niet. Nou ja, het voelde wel raar, maar..." Ik maakte mijn zin niet af, maar staarde achterdochtig naar de sleutel. Die lag nog steeds onschuldig in zijn kistje te flonkeren. Er was niets zichtbaar dat Michaël pijn had kunnen doen.
"Raar..." mompelde ik.
"Inderdaad, heel raar," zei Michaël. "Zeg, Madeleine, weet je zeker dat je het slot wilt vinden? Ik bedoel, als de sleutel al zo raar doet, en mensen pijn kan doen...."
"Ik wil hem vinden," zei ik overtuigd.
"Waarom? Denk eens na, Madeleine. Je krijgt een cadeau van een piraat. Dat zal hij vast niet voor niets hebben gedaan. Vervolgens blijkt dat geschenk je op magische wijze te leiden naar een geheimzinnige sleutel die mensen een schok geeft. En nu wil je het slot zoeken waar hij bij hoort? Ben je wel helemaal goed wijs?"
Ik beet op mijn lip. "Als je het zo zegt klinkt het inderdaad heel raar..."
"Dat is het ook. Alsjeblieft, vergeet wat je hebt ontdekt. Dit leid gegarandeerd tot problemen." Hij leek oprecht bezorgd en bijna, bijna had ik toegegeven. Maar ik kon het niet. Het was alsof er binnen in mij een deur was geopend die ik onmogelijk weer kon sluiten; ik had een glimp opgevangen van een andere wereld en kon nu met geen mogelijkheid meer terug.
"Dat gaat niet. Michaël, alsjeblieft. Ik heb je nodig. Ik kan dit niet alleen. Jij bent zo goed in logisch nadenken, kun je me alsjeblieft helpen de antwoorden te vinden? Alsjeblieft?" Puppyogen, doe je werk. Hup hup.
Het werkte. Michaël zuchtte en keek me vermoeid aan. "Goed dan, ik geloof dat je hier niet van af te brengen bent. Dat had ik ook wel kunnen weten, als jij iets in je hoofd hebt.... Ik doe mee, maar alleen om te voorkomen dat je domme dingen doet. Ik vertrouw je niet sinds..." Hij aarzelde even.
"Sinds wat? Sinds ik Jack Sparrow ontmoet heb?" vroeg ik op licht uitdagende toon. Toen ik zijn gezicht zag, besefte ik welke fout ik gemaakt had.
"Ga me niet vertellen dat je naar zijn naam gevraagd hebt," zei Michaël.
Ik slikte. "Nou... dat niet precies."
Hij keek me met samengeknepen ogen aan. "Je wou zeggen dat hij het je gewoon verteld heeft?"
"Om heel eerlijk te zijn, ik heb het opgezocht," zei ik. Opeens bedacht ik me iets. "Hé, maar wacht eens heel eventjes! Als ik me niet vergis, was jij degene die me een boek hebt gegeven, of niet soms?"
Michaël leek niet helemaal op zijn gemak. "Dat was maar voor de grap. En dat was vóór jij besloot dat het wel leuk zou zijn een piraat op je feestje uit te nodigen!"
"Ik heb hem niet uitgenodigd. Hoe zou ik dat überhaupt moeten doen? Hij heeft nou niet bepaald een adres achter gelaten of zo! Stel je voor," ik giechelde, ondanks de situatie, "een brief met: Jack Sparrow, Het Angstaanjagende Piratenschip, De Zee. Ja, die komt vast en zeker aan." Ik trok een wenkbrauw op en wachtte tot mijn sarcasme tot hem zou doordringen.
Michaël lachte een beetje. "Ja, oké, maar je snapt wat ik bedoel."
"Het zal wel. Was moeder trouwens erg boos vanwege dat cadeau?"
"Ze was niet te stuiten," zei Michaël. "Ik zou er nog bijna spijt van krijgen."
We lachten allebei.
"Dus, je gaat me helpen dat slot te vinden?" vroeg ik toen.
"Ik heb zeker weinig keus?"
"Fout. Je hebt helemaal geen keus." Ik grijnsde. "Dat of de plank, broerlief!"