Zevende Windvlaag

Ik heb nooit geweten waardoor het zo lang duurde tot ik weer iets van hem hoorde.
Na dagen van gespannen afwachten, ging ik ervan uit dat hij het ruime sop had gekozen en slaagde erin mijn normale leven weer op te pakken. Het boek verbande ik naar één of ander donker hoekje van mijn kamer, waar het eenzaam lag te verstoffen totdat iemand het lef had het weer op te rapen, het stof ervan af te blazen en te ontdekken hoe het Mimi verging bij de piraten.
Intussen ging het leven in het paleis gewoon verder. Iedereen was in een opgewonden stemming, die niets te maken had met het ontsnappen van een gevaarlijk misdadiger, integendeel; er was een verjaardag op komst.
Mijn verjaardag, om precies te zijn.
Op de desbetreffende dag gebeurden er verscheidene dingen.
1: ik werd vroeg wakker, uit alweer een verwarrende droom gevuld met bloed en water.
2: voor ik het wist, was ik alweer behangen met goud en sieraden die koud en zwaar aanvoelden tegen mijn zachte huid
3: de berg cadeautjes die ik kreeg, was tamelijk, nee, angstaanjagend hoog.
"Mam," zei ik, starend naar de gouden tiara in mijn handen, die was bezet met kostbare parels. "Ik heb al drie tiara's."
"Niet zulke mooie, liefje," zei ze, terwijl haar sierlijke handen hem zorgvuldig op mijn hoofd plaatsten, om het perfecte kapsel dat ze die ochtend zelf had aangebracht niet te ruïneren. Het gewicht viel mee; ik had zwaardere hoofddeksels gehad. Toch kostte het me moeite mijn hoofd recht te houden en mijn moeder recht in de ogen te kijken.
"En noem me geen 'mam', je weet dat dat niet hoort."
"Best." Ik zuchtte lichtjes en pakte het volgende cadeautje. Het was bijna nog zwaarder dan het vorige, maar dit had tenminste een goede vorm: rechthoekig en redelijk plat. Ik had zo'n vaag vermoeden wat het kon zijn, en moest mezelf inhouden om niet gretig het pakpapier eraf te scheuren, maar uiterst voorzichtig te zijn, zoals moeder graag had. Ze keek enigszins fronsend naar het pakje en leek zich, nog meer dan ikzelf, af te vragen wat het bevatte. Michaël daarentegen, keek opeens een stuk enthousiaster en verwachtingsvoller.
Voorzichtig maakte ik het open en keek vol verbijstering naar de inhoud.
"Ik dacht, je schijnt dit onderwerp tegenwoordig interessant te vinden," zei Michaël opgewekt, zich blijkbaar niet bewust van het feit dat het opeens ijzig stil was geworden in de kamer.
"Ik- eh- ja, bedankt," zei ik zwakjes. Ik deed mijn best de plotselinge misselijkheid die in me opkwam te negeren, wat nog niet meeviel.
"Michaël," zei mijn moeder. Haar stem klonk ongewoon zacht, met een onmiskenbare dreiging die weinig goeds voorspelde. Michaël's grijns stierf langzaam weg.
"Ehm... Ik denk dat ik maar even.... Naar de wc ga. Of zo," mompelde ik haastig. Ik stond snel op, mijn rokken ruisend in een plotselinge waterval van zachtfluwelen stof. Even keek mijn moeder op, forceerde een zuur glimlachje op haar gezicht en zei: "Prima."
Ik vond mijn weg naar de deur, waar plotseling met grote groene letters 'ESCAPE' op leek te staan, een uitweg uit de koelcel die de woonkamer opeens was geworden. Pas toen ik buiten stond, realiseerde ik me dat ik het boek nog steeds in mijn hand hield, mijn vingers eromheen geklemd alsof het een kostbaar stuk was dat ik voor geen goud meer kwijt zou willen.

Piraterij: feiten, fabels & de aantrekkingskracht van de zee.

Ik hoorde haar schreeuwen, dwars door de dichte deur heen. Er was niet heel veel fantasie voor nodig om me haar gezicht voor te stellen: doodsbleek, met een frons alsof haar voorhoofd elk moment in tweeën kon breken, en een aura van dreiging waar de meest angstaanjagende piraat jaloers op zou zijn.
Ik moest ophouden aan piraten te denken. Het was voorbij, over.
Dom van Michaël dat hij juist deze oude wonden weer moest openrijten.
"Wat is er aan de hand?" Mijn vader kwam juist terug van boven, zijn cadeau in zijn handen; hij was het vergeten te pakken, zei hij. Gelukkig maar, zo miste hij precies de aanleiding van de ruzie tussen mam en Michaël. Als ik het nu slim speelde...
"Wat heb je daar?"
Te laat. Snel verborg ik het boek achter mijn rug, en besefte te laat dat dat het alleen maar verdachter zou maken. "Gewoon, een van mijn cadeautjes. Ik was juist op weg om het naar mijn kamer te brengen."
"Dat moet een erg bijzonder cadeau zijn, als je het nu al veilig wilt stellen."
"Ja." Ik forceerde een glimlachje, maar ontkwam niet aan het gevoel dat ik precies op mijn moeder leek als ik dat deed. "Ik bedoel nee. Het is gewoon... Ik heb even rust nodig."
"Rust?" Hij leek het niet te begrijpen. "Maar het is je verjaardag!"
"Precies ja. Je weet toch hoe dwingend moeder dan kan doen? Ik zou daar niet naar binnen gaan, als ik jou was," voegde ik er vlug aan toe, toen mijn vader aanstalten maakte de kamer binnen te gaan. "De eh... gemoederen lopen nogal hoop op, geloof ik."
"Juist ja." Hij keek een beetje benauwd naar de deur, alsof hij zelf ook niet zeker wist of het wel zo'n goed idee was. "Ehm... Waar gaat de ruzie over?"
"Ik weet het niet precies. Iets onzinnigs." Alles om hem daarbuiten te houden.
"In dat geval kan ik vast wel orde op zaken brengen, denk je niet?" Hij glimlachte even en bracht zijn hand naar de deurknop.
"Nee!" Ik ging er haastig voor staan. "Ik denk echt niet dat dat gaat werken. Ze komen er vast wel uit. Zullen we even ergens anders heen gaan, zodat ik jouw cadeautje vast kan uitpakken?" Ik zond hem mijn meest liefelijke glimlach.
Mijn vader trok even zijn wenkbrauwen op, maar knikte toen. "Goed dan. Maar straks gaan we allebei terug, begrepen? Je verjaardag wacht!"