Zesde Windvlaag

We zaten samen aan de eettafel, waar stilte heerste. Mijn vader hield mijn hand vast en kneep er zachtjes in, terwijl hij me met grote bezorgde ogen aankeek. Mijn moeder zat kaarsrecht en staarde me heel eng aan, alsof ze probeerde een of andere verborgen verwonding te ontdekken of iets anders dat er aan mijn gezicht veranderd was sinds Jack Sparrow mijn kamer was binnengevallen - bijna letterlijk.
Michaël keek vooral verward.
"Hebben jullie hem al te pakken?" vroeg mijn moeder op hoge toon.
"Als dat zo was, had ik al iets van ze gehoord." Het gezicht van mijn vader stond strak. "Het lijkt erop dat hij ons wederom te snel af is."
"Madeleine, wat is er gebeurd?" vroeg Michaël.
Ik keek naar het tafelblad terwijl ik hem toonloos de gebeurtenis vertelde. Eén ding liet ik achterwege. Het woordje dat nog altijd door mijn hoofd spookte: voorlopig.
Ik kon er niet tegen ze allemaal zo ongerust te zien. Het liefst zou ik nu terugkeren naar mijn kamer met een goed boek, en alles vergeten. Maar mijn familie maakte me dat onmogelijk, en ik wist ook niet zeker of ik wel alleen op mijn kamer durfde te zijn op dit moment.
"Dat moet erg... angstaanjagend geweest zijn," zei Michaël.
"Natuurlijk was dat zo," snauwde mijn moeder. "Laat je overbodige opmerkingen voortaan achterwege, Michaël. Liefje," zei ze tegen mij, nog steeds eng starend, "Ik stel voor dat je even een lekker warm bad neemt om te ontspannen. Ik laat één van de dienstmeiden een tobbe warm water voor je klaarmaken, met veel zeepjes en geurtjes. Dat zal je helpen die vreselijke piraat uit je hoofd te zetten."
Ik keek haar dankbaar aan. Mijn moeder kon soms vreselijk zijn, maar op dit moment wist ze wel precies wat ik nodig had. "Goed plan."
"Mijn plannen zijn altíjd goed. Kom."
Ik liep gehoorzaam achter haar aan naar de badkamer en protesteerde niet tegen het feit dat een aantal meisjes alles klaarzetten. Toen een van hen echter aanbood te blijven om mijn haren voor me te wassen, stuurde ik haar weg onder het mom van alleen willen zijn.
Met mijn ogen dicht in het warme water was het gemakkelijker om mezelf wijs te maken dat het allemaal maar een boze droom was geweest. Ik speelde met de belletjes en liet mijn gedachten uitgaan naar vroeger tijden, naar dagen waarop badderen een hele gebeurtenis voor mij was, waarop ik weigerde de tobbe in te stappen en uiteindelijk kopje onder werd geduwd door een dienstmeid die ongeduldig was geworden. Ik had haar na die dag niet meer teruggezien.
Nu was ik ouder en werd geacht al mijn ouders' bevelen op te volgen, of ik dat nu wilde of niet.
Ik wilde terug naar de tijd dat alles nog simpel was. Terug naar de tijd dat de kerkers verboden terrein waren, en ik vol fascinatie naar de deur had gestaard, me afvragend wat zich daar achter bevond.
Ik had geen idee dat het allemaal nog veel ingewikkelder zou worden.