Vijfde Windvlaag

Ik kon het niet helpen: ik keek omhoog en gilde. Daar, op het laagste punt van mijn plafond, hing een persoon.
Een heel bekend persoon.
Hoe was hij daar gekomen? Goed, er waren wat beklimbare dingen hier in deze kamer, maar daarop komen zonder een geluid te maken (anders was ik wel wakker geworden) en vervolgens bij de balken in mijn plafond, was nagenoeg onmogelijk.
Maar ja, zou het niet ook nagenoeg onmogelijk moeten zijn om uit de kerkers te ontsnappen? En een hele meute soldaten van je af te schudden? Voor hem leek niets onmogelijk. Misschien was dat wel de reden dat ik even stil was en in volle verbijstering naar boven keek; dat ik niet meteen om hulp begon te roepen; dat ik te laat besefte in welk gevaar ik me bevond.
Tegen de tijd dat ik mijn mond open had gedaan om te schreeuwen, was hij al beneden en klemde zijn hand voor mijn gezicht.
"Shh, doe dat nou niet. Straks is mijn hele klimpartij voor niets geweest."
Ik antwoordde niet (dat kon immers ook niet), maar beet in zijn hand, zo hard als ik kon. Hij gaf echter geen krimp en bleef mijn mond stevig afdekken.
"Is dat alles wat je in je hebt?"
Hoe kon ik daar nou antwoord op geven als ik niks mocht zeggen? Ik probeerde hem dat duidelijk te maken, maar alles wat ik eruit kreeg was wat onverstaanbaar gemurmel.
"Ja dus. Nou goed, ik zou dolgraag nog wat bijkletsen, maar ik vrees dat dat mijn nek niet te goede gaat komen. Dus als je het niet erg vind, ga ik nu."
Mijn hart maakte een sprongetje toen hij dat zei. Als hij wegging, moest hij me wel loslaten. Misschien dat als ik maar hard genoeg kon gillen...
Mijn hoop werd de bodem in geboord toen ik de klik van een pistool hoorde. Op datzelfde moment verdween zijn hand van mijn mond, maar nu keek ik recht in de loop van een wapen dat onherroepelijk mijn dood zou betekenen als ik niet deed wat hij van me vroeg.
"Oké Madeleine, het is heel simpel." Al pratend zocht hij zijn weg richting de deur, het pistool nog steeds op me gericht. "Je gilt niet, anders heb je een probleem. Een heel erg gróót probleem. Blijf je stil, dan ben ik voor je het weet weg en heb je voorlopig geen last meer van me. Savvy?"
Voorlopig. Ik slikte en knikte lichtjes, zonder mijn ogen van zijn pistool te halen. Ik was nog nooit zo bang geweest als nu.
"Mooi zo." Hij was nu bijna bij de deur. Bijna zou ik weer veilig zijn. Bijna hoefde ik niet meer bang te zijn voor een dodelijke kogel. Bijna...
"Want we zouden niet willen dat zo'n mooi jong leven verspilt zou worden, wel?"
Toen was hij weg. Als een pijl uit een boog door de gang, de trap af, weg. Ik had nu kunnen gaan gillen, zonder elk moment doodgeschoten te kunnen worden, maar ik deed het niet. Als verstijfd stond ik in de deuropening, mijn keel zo droog als schuurpapier.
Pas toen hij volledig uit het zicht was, begon ik te schreeuwen.
Het duurde lang voordat er mensen kwamen. Te lang. Ik wist dat ze, juist doordat ze zo gefocust waren op mijn geschreeuw, een behendige en snelle gestalte ergens beneden niet zouden opmerken. Ik besefte dat ik eigenlijk juist de ultieme afleiding was. Tegen de tijd dat ze verstonden wat ik riep, was het te laat.
Maar ik kon mijn daden niet ongedaan maken. Snikkend wierp ik me in mijn vaders armen, zonder iets te zeggen, zonder het uit te leggen. Dat hoefde ook niet. Hij begreep het zo ook wel. Welke andere reden kon er zijn voor het feit dat ik in alle staten was, dan dat ik zojuist bedreigd en geïntimideerd was door een piraat?
"Rustig maar," bleef hij herhalen. "Het komt goed. Je bent veilig nu."
Veilig? Veilig? Veilig? Terwijl hij hier nog steeds ergens rondliep, en 'voorlopig' niet terug zou komen? Hoe kon ik me nu veilig voelen als ik zijn grijns op mijn netvlies gebrand zag; dat ene woordje dat maar door mijn hoofd bleef malen; voorlopig. Voorlopig. Voorlopig.
Wazig, door mijn tranen heen registreerde ik dat de wachters er opnieuw op uit zwermden, maar ik wist dat het ze niet zou lukken. Hij was ongrijpbaar. Jack Sparrow was ongrijpbaar, en ik was nog lang niet van hem af.