60. Oh, why, oh why, oh why????

“Wakker worden,” kietelde de lucht me in mijn oor. Met een kreun wendde ik me af van de luchtstroom en trok het deken tot hoog boven mijn hoofd.
De fluisteraar gaf niet op en trok het deken met een grinnik weer naar beneden. “Seven-ah? Tijd om wakker te worden!” klonk het al lachend.
Ik schudde mijn hoofd voor weet ik veel wie en bewoog met mijn hand door de lucht, zoekend naar de irritante gast die me wakker wilde maken en hem zo weg te duwen. Door weer een gegiechel, wist ik hem te situeren. Met geen medelijden stootte ik als hard als ik kon.
Mijn hand had buit. Onder mijn vingers voelde ik een gezicht. “Hé, wil je je hand wel eens verwijderen van mijn gezicht,” zei de stem ineens omslaand naar irritatie, hoewel die grimlach ergens nog te horen was.
Ik schrok toen ik voelde hoe lippen onder mijn hand bewogen. Het kietelde. “Tsss,” siste ik chagrijnig en draaide me om, nog steeds met mijn ogen gesloten, “kom dan ook niet in mijn buurt.”
“Euh,” kuchte de persoon voor me, zijn lippen mijn hand rakend, “mag ik je er aan herinneren dat je in míjn bed ligt?”
Ik bromde wat, liet het langzaam tot me doordringen. Ik sliep nog half. Zijn bed? Hmm? Ik fronste en opende traag mijn ogen. En toen zag ik natuurlijk hem. Zijn grote, donkerbruine ogen die me doordringend aanstaarden, vanachter mijn vingers die zijn zicht blokkeerden.
Met grote ogen trok ik mijn hand terug en veegde het spontaan af aan Kyuhyuns overtrek. Ik had Kyuhyuns lippen aangeraakt. Wie weet wat voor bacteriën daar allemaal opzaten?! “Ieuw, ieuw,” gruwelde ik terwijl ik mezelf overeind hielp en me zo installeerde dat ik met mijn rug tegen de muur leunde.
Kyuhyun rolde met zijn ogen. “Voor iemand die dag in, dag uit dezelfde kapotte kleren draagt, ben je opmerkelijk hypocriet over zoiets als hygiëne,” snoof hij en verloste zichzelf van zijn gebukte positie. Hij zuchtte nog eens diep en keek me dan streng aan: “Blijven zitten! Ik ga de zalf voor je benen halen.”
Vlak voor hij vertrok, schoof hij nog een kommetje van die plakkende rijst mijn kant op. “Het is niet veel, maar eet het voor nu al op. Straks kan ik wat meer voor je halen, als je wilt…” Hij glimlachte nog even en slenterde dan de badkamer binnen om nog geen halve minuut later terug te komen met een klein potje zalf.
“Geef me je been,” beval hij me als hij in kleermakerszit op de grond voor me ging zitten.
Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek minachtend op hem neer – dat was nu veel gemakkelijker, sinds hij nu echt lager stond dan ik. “Ik dacht het niet!”
“Aigoo,” richtte Kyuhyun zijn ogen ten hemel en zuchtte diep. Voor ik het wist, tackelde hij me zo dat ik mijn been niet meer uit zijn handen kon wrikken. “Ha, ik win!” grijnsde hij triomfantelijk.
“Laat los!” gromde ik vervaarlijk, terwijl ik mezelf probeerde los te schoppen.
Kyuhyun siste manend naar me. “Zit stil! Wil je dat je benen beter worden of niet?”
Ik kneep mijn ogen samen en gaf toe: “Ja…maar ik kan heus wel zelf zalf aanbrengen!”
Kyuhyun negeerde dat laatste stuk en ging op mijn voet zitten, zodat hij zijn handen vrij had. Als verwacht was de zalf heel koud. Ik rilde, maar niet alleen daarom. Kyuhyun leek precies te weten waar het pijn deed en drukte daar extra hard. Vreemd genoeg deed het deugd, in plaats van dat het pijn deed.
“Eet je rijst ondertussen,” knikte Kyuhyun met een winnaarsglimlachje om zijn lippen als ik niet meer tegen spartelde.
En juist dat lachje was genoeg om de opstandeling in me op te laten komen. “Cha,” pakte ik het potje zalf van bij zijn voeten vandaan en begon zelf mijn andere been in te wrijven. “Ik kan het perfect zelf! Ik heb je hulp niet nodig.”
“Pff,” zuchtte Kyuhyun en hij liet eindelijk mijn ene been vrij. In plaats daarvan kwam hij naast me zitten, met die enge glimlach die me waarschuwde dat er iets onvoorspelbaars ging gebeuren. En ja, ik had het kunnen weten.
Hij pakte het potje weer af, sloeg mijn handen weg en ging zelf verder met de zalf erin te masseren.
“Sto-hop,” kwam het eerder zeurderig over mijn lippen omdat ik wist dat ik het fysiek toch niet van hem kon winnen.
“Je moet gewoon toegeven dat ik de top ben in benen masseren,” grinnikte hij terwijl zijn vingers over mijn kuiten bleven glijden en op punten indrukken. “Je protesteert niet eens. Ik zie wel dat je het leuk vind.”

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Yah!” schopte ik extra hard met mijn been.
“Auw!” schudde Kyuhyun met zijn bezeerde hand.
“…sorry…” Ik wierp een schuldbewuste blik op zijn hand. “Doet het veel pijn?”
Hij keek me nijdig aan. Niet in staat om boos naar me te blijven kijken, greep hij mijn onderbeen weer en ging verder met zalf in te masseren. “Ga je nog eten, of moet ik je daar ook nog bij helpen?”