59. With this bullet, I'll capture your heart

Met pijnlijke ogen opende ik zachtjes mijn ogen. Ik wist niet waar ik wakker van geworden was, alleen dat ik zojuist wakker was geworden. Ik onderdrukte een geeuw en keek om me heen zonder mijn hoofd te bewegen – daarvoor was ik nog te moe.
Hmm, zag ik nu een kussen naast mij? Ik mezelf toch uit het bed gegooid? Dan hoorde ik achter me geruis, als iemand die haastig door zijn kleren rommelde. Heel onopvallend draaide ik me om en zag hoe Kyuhyun – ik herkende het niet al te steile haar – zijn kast doorzocht.
Met een frons probeerde ik mijn zicht aan te passen aan het donker.
Kyuhyun gooide een hemdje over het nachtkastje helemaal niet ver van mijn hoofd. In reflex sloot ik mijn ogen om ze daarna heel voorzichtig weer tot spleetjes te openen.
Ik keek met grote ogen toe hoe hij zijn eerdere hemd over zijn hoofd trok, gevolgd door zijn onderhemd. Oké, het was niet alsof ik hem niet eerder halfnaakt had gezien, dacht ik met een frons om andere gedachten op afstand te houden.
Ik slikte snel en sloot mijn ogen, tot er kleine spleetjes overbleven, als hij dichter naar me toe wandelde. Ik schrok me zo goed als dood toen ik ineens zijn vinger op mijn voorhoofd voelde, maar dwong mezelf om doodstil te blijven liggen. “Jij! Jij bent echt een speciaal geval.”
Er weerklonk een gezucht en ik tuurde door het donker om te zien hoe zijn propere hemd aantrok. Weer voelde ik die hand op mijn hoofd. Deze keer ging hij door mijn haar. Raakte hij me altijd zo aan als ik sliep, schoot ik ineens in paniek.
“Zorg maar dat je nog goed slaapt,” klonk een glimlach door in zijn woorden. “Je bent mooier als je energie hebt. En durf nog eens uit het bed te kruipen! Ik vermoord je.” Kyuhyun grinnikte zachtjes en klopte zachtjes op mijn hoofd.
De hand verloste mijn haar, voetstappen bewogen zich weg van mij en een deur klapte dicht. Ik haalde diep adem en staarde naar de deur die zo juist gesloten was. Hoe kon het toch dat hij soms zo lief en dan weer zo gemeen was?
Met een tevreden glimlach draaide ik me om in zijn bed en nestelde me zo dat ik goed lag. Ik zou niet uit zijn bed kruipen. Ik wilde het niet riskeren. Straks wist hij dat ik hem had gehoord! Dat zou alleen maar gênant worden.
Met een zucht sloot ik mijn ogen weer en rolde automatisch op mijn linkerkant, een oude gewoonte. Op je linkerkant liggen zorgde voor een minder goede vertering, waardoor je lichaam minder reservevetten kon opslaan. Daardoor had ik ook al jarenlang een blauwe plek bovenaan mijn ribbenkast, juist de plek waar ik op lag.

Cho Kyuhyun POV:
Voorzichtig en uitermate stil duwde Kyuhyun de deurknop omlaag en tuurde om de hoek. Met zijn ogen samengeknepen onderscheidde hij nog juist Sevens gedaante. Stilletjes trippelde hij naar binnen en sloot de deur geluidloos achter zich.
Hij grinnikte stiekem toen hij zag dat de dekens van zijn bed overal lagen, maar niet waar ze moesten zijn. Seven was blijkbaar heel beweeglijk in haar slaap, merkte hij op terwijl hij haar been dat half buiten het bed lag er terug in legde. Na een lange, geluidloze worsteling met de dekens waar ze op lag in plaats van onder, legde hij ze weer over haar.
“Tss, loop je soms een marathon in je slaap?” snoof Kyuhyun als hij het deken weer tot aan haar kin optrok. Hij schudde met een kleine glimlach zijn hoofd en zuchtte diep.
Hij pakte zijn gsm en zocht naar het opgenomen nummer. Binnenkort zouden de opnames al zijn. Hij had niet veel keuze, buiten nu. Kyuhyun had het veel liever gedaan als Seven er niet was geweest. De kans dat hij haar wakker zou maken…
Kyuhyun zocht even naar de goede koptelefoon die hij altijd gebruikte voor het dansen en zette hem op zijn hoofd. De marteling kwam er weer aan. Hij was niet echt getalenteerd in dansen. Elke keer dat er een nieuwe dans was, trainde hij stiekem elke avond tot hij de dans en alle technieken perfect onder de knie had.
Dansen was niet echt één van zijn talenten, maar dat wilde hij niet aan zijn hyungs en zeker niet aan hun Entertainmentbaas laten zien. Het beste was dat hij altijd zijn beste kant toonde als het om Super Junior ging. Ergens was hij jaloers op de goede dansers van hun groep die alles zo snel konden volgen, zonder echt te oefenen.
Met een nijdige blik verbond hij zijn mobieltje met de gsm, zodat die het filmpje van zijn choreograaf kon afspelen. Tegelijk zou hij het muziekje in zijn oren hebben. Het was geluidloos en onopvallend. Aan dit was hij al gewend. Elke keer voor een muziekvideo, was dit het geval voor weken, soms zelfs een maand en meer. Dit was al van in zijn traineeperiode zo geweest.
Kyuhyun danste eerst zo traag dat hij alle pasjes en hun werking een beetje snapte. Als hij het weer sneller zette, mislukte hij grandioos. Met een diepe zucht dwong hij zichzelf er toe om een beetje concentratie op te brengen. Zonder dat ging het niet lukken, maar nu Seven daar zo lag te slapen was er een soort gewoonte gegroeid dat hij om de twee seconden moest checken of ze nog sliep.
Hij schudde verward zijn hoofd, probeerde de bezorgde gedachten weg te jagen. Wat als ze hem zo slecht zag dansen? Nou ja, wat als íederéén je zo slecht zag dansen, wierp hij er een andere gedachte tegen. Hij moest zich gewoon niet te veel zorgen maken. Ze sliep, punt uit. Het was niet alsof ze wakker ging worden van geluidloos dansen.
Hoe hard hij ook probeerde, elke keer had hij dat gevoel dat ze hem kon zien en dat ze niet sliep. Misschien checkte hij minder veel of ze haar ogen open had, maar toch bekroop dat beangstigende gevoel hem steeds weer.
“Zo gaat het niet lukken!” sloeg hij zichzelf op het voorhoofd, om wakker te worden. “Concentreren op de dans! Concentreren op de dans, concentreren op de dans…!” bleef hij maar voor zich uit mompelen, als hij terug begon te dansen. Het hielp een klein beetje. Nu hij dat heel de tijd fluisterde, hadden zijn gedachten minder tijd om te besteden aan de slapende Seven.
Het was vier uur in de morgen als hij eindelijk de algemene basis van de dans onder controle had. Bezweet en oververmoeid wierp hij een blik op Seven. Ze lag daar nog altijd zo vredig te slapen. De afgelopen uren had ze nauwelijks nog bewogen en af en toe wat gemompeld in haar slaap, maar daarbij was het gebleven.
Bij elke beweging en elk geluid dat ze had gemaakt, had Kyuhyun in de status paniek gevlogen en haar voor tien minuten bestudeerd. Totdat hij zeker wist dat ze nog sliep.
Kyuhyun wierp zijn hoofd in zijn nek, rekte zich uit en geeuwde uitgebreid. Als een zombie begaf hij zich naar de badkamer om daar de douche op lauw water te zetten. Hij zou zich eerst grondig schoon schrobben en dan een lang bad nemen waarbij hij ook een beetje slaap ging inhalen.
Tegen vijf uur kwam hij zo goed als droog en zweetvrij terug uit zijn badkamer. Heel nonchalant gooide hij een paar dekens op de grond voor zijn eigen bed om daarna een dik fleecedeken te pakken en er uitgestrekt onder te gaan liggen.
Lange tijd kon hij – hoe moe hij ook was – zijn ogen niet sluiten. Hij had altijd wel iets om naar te kijken, was het Seven, de digitale klok of door het raam dat hij vergeten was af te dekken – voornamelijk Seven. Als hij nog eens voor een laatste keer checkte of ze sliep, sloot hij vermoeid en tevreden zijn ogen om als een blok in slaap te vallen.

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Wakker worden,” kietelde de lucht me in mijn oor. Met een kreun wendde ik me af van de luchtstroom en trok het deken tot hoog boven mijn hoofd.
De fluisteraar gaf niet op en trok het deken met een grinnik weer naar beneden. “Seven-ah? Tijd om wakker te worden!” klonk het al lachend.
Ik schudde mijn hoofd voor weet ik veel wie en bewoog met mijn hand door de lucht, zoekend naar de irritante gast die me wakker wilde maken en hem zo weg te duwen. Door weer een gegiechel, wist ik hem te situeren. Met geen medelijden stootte ik als hard als ik kon.