58. Bring dah Super Junior boys out (so she has to stay, kekekeke)

“Eh…?” slikte Seven even. Ze maakte eens geen ruzie. Kyuhyun had verwacht dat ze zijn kleren niet zou aannemen – nou ja, ze wist nog niet dat het die van hem waren. Het konden even goed die van iemand anders zijn. Hij had nog een zus, maar hij wist niet of Seven dat wist.
Kyuhyun deed alsof hij geïrriteerd was, pakte haar uit de zetel, nam haar in zijn armen en zette haar weer neer in de badkamer. “Hier,” begon hij aan haar vest te trekken, uit te trekken, om haar weer wakker te krijgen.
Het werkte. Ze kreeg weer leven in haar gezicht. Seven wierp hem een vijandige blik toe, duwde hem de badkamer uit en sloeg de deur achter hem dicht. Hij grinnikte, zo kende hij haar weer. “Bijna klaar?” zeurde Kyuhyun al na een paar seconden. Een beetje pesten kon nooit kwaad, dacht hij voldaan in zichzelf.
Toen ze terug de badkamer uit kwam hinken, konden haar ogen hem wel vermoorden. Ze had hoogstwaar-schijnlijk door dat dit zijn kleren waren. Kyuhyun, daarentegen, was in zijn nopjes. Seven leek nog schattiger in de te grote jogging en trui. “Je mag het houden,” grijnsde hij naar haar en besloot om er nog een pestopmerking bij te steken. “Die zijn toch allemaal te kléín voor mij.” Haar nog even pesten met haar lengte. “En trouwens, hoe jij er meestal bij loopt, is zelfs nog slechter dan dit dus zal ik maar even vrijgevig zijn.”
“En ik ben je uitermate dankbaar daarvoor,” klonk het sarcastisch uit haar mond.
Dan trilde zijn gsm plots. Met een verstrooide blik viste hij het mobieltje uit zijn zak en opende het bericht: ‘We zijn er zo direct, Leeteuk’. Kyuhyuns ogen schoten open, zijn handen omsloten Sevens schouders als hij haar naar zijn bed duwde. “Hier blijven zitten!”
“Huh, wat?” fronste Seven chagrijnig door die plotse verandering.
“De rest komt eraan!” waarschuwde Kyuhyun haar. Hij klopte op zijn kussen. “Slaap wat, is beter voor je spieren, ontspannen ze. Ik moet toch nog eten…”
“De rest van Super Junior?” was het enige dat Seven had opgepikt uit al zijn woorden. Kyuhyun las van haar gezicht af dat ze besefte dat ze hier weer de nacht zou moeten doorbrengen. Ze liet zich achterover vallen op het bed en klopte dramatisch met haar vuisten op de sprei: “Neeheee! Niet weer!”
Kyuhyun grinnikte meedogenloos. “Het spijt me.” Al klonk het helemaal niet zo. Hij trok het deken vanonder haar vandaan en legde het over haar heen. “Goed slapen, hè?” lachte hij met een vertroetelende bijklank terwijl hij haar in zorgvuldig instopte.
Seven probeerde zich los te wurmen uit de rups van dekens waarin Kyuhyun haar had gewikkeld, maar viel stil als hij zijn handen neer plantte boven haar schouders en hij zijn hoofd bijzonder dichtbij haar gezicht liet zakken. “Braaf zijn, hoor. Anders krijg je straks je verzorging niet meer.”
Seven trok een vuil gezicht. Die verzorging betekende voor haar niets, wist Kyuhyun, het was gewoon zo dat ze niet durfde bewegen sinds hij zo dicht boven haar hing. “Goed zo,” grijnsde Kyuhyun en hij klopte zachtjes op haar hoofd, alsof ze een hond was.
Vlak voor hij de deur achter zich sloot, hoorde hij nog hoe het meisje nors wat bromde in een taal die hij niet verstond. Met een grijns om zijn mond slenterde hij naar de deur van het appartement, klaar om zijn bandleden op te wachten.
“Ah, Kyuhyunnie!” glimlachte Eunhyuk, als eerste binnenkomend, en klopte de jongste zachtjes op zijn hoofd. “Goed gewerkt vandaag?”
“Tuurlijk!” knikte Kyuhyun zelfzeker. Of hij gewerkt had? Hij had tijd doorgebracht met Seven, dat was dubbel zo vermoeiend als een gewone werkdag. “Veel meer dan jou, dat is zeker!”
“Aish!” haalde Eunhyuk voor de grap uit naar de magnae. “Laat me dat niet nog een keer horen of je zult het merken!”
Kyuhyun trok een gezicht en haalde het voorbereide eten uit de ijskast. Hij dekte braafjes de tafel – de eerste keer dat hij daadwerkelijk werk verrichte voor zijn hyungs – en legde de stokjes voor iedereen al klaar. Veel bandleden volgden zijn bewegingen met grote ogen.
Kyuhyun grinnikte in zichzelf, ze waren allemaal vast heel verbaasd dat hij de tafel dekte en eten klaar zette. Als magnae had hij eigenlijk de taak om goed voor zijn hyungs te zorgen en omgekeerd. Maar het waren meer de anderen die voor hem zorgden, dan dat hij voor hen zorgde. Hij gaf meer commentaar dan hij iets nuttigs deed.
“Bedankt voor het voedsel,” prevelden de verschillende Super Junior-leden en vielen aan.
Als iedereen zijn maag al iets voller zat en ze langzamer begonnen te eten, fronste Shindong en wees naar Kyuhyuns hemd. “Wat heb je eigenlijk uitgespookt? Waarom is het zo nat?”
Kyuhyun keek met grote ogen omlaag, zijn mond viel open. Dan besefte hij dat hij niet al te subtiel was en sloot hij weer zijn mond: “Ah, niets hoor. Ik was vergeten om van hemd te wisselen!” Hij sprong snel weer op zijn voeten en haastte zich naar zijn kamer. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe Leeteuk zijn lippen op elkaar klemde om niet te beginnen lachen – ah, die boette daar nog wel voor, dacht Kyuhyun nijdig.
Als hij de deur achter zich sloot, legde hij angstig zijn oor ertegen. Wie weet hadden ze iets door!
“Toch wel vreemd,” pufte Shindong. “Vergeten dat hij een nat hemd aan had?”
“Ook al de tafel dekken,” snoof Eunhyuk. “Er is iets niet in de haak met die jongen. Normaal gezien doet hij nooit iets voor ons…”
“Ach, hij zal wat moe zijn,” mompelde Leeteuk dan als excuus. “Dat zorgt ervoor dat iedereen wel eens vreemde dingen doet.”
“Hmm,” klonk het instemmend.
Oef, haalde Kyuhyun opgelucht adem. Leeteuk had alles afgedaan als bijwerkingen van vermoeidheid. De anderen mochten absoluut niets verdenken. Seven was zíjn geheim en zíjn werkneemster, niet die van iemand anders!
Nu hij eraan dacht, wierp hij een verstrooide blik naar achteren. Hoewel het buiten al goed schemerde, deden de stadslichten goed hun werk, waardoor het één en het ander in deze kamer nog te onderscheiden was.
Hij hoorde een zachte, maar diepe, regelmatige ademhaling van de buurt van zijn bed komen. Hij kneep zijn ogen samen om meer vormen in het donker te kunnen onderscheiden. Huh? Wat deed ze daar? Had hij haar niet in zijn bed gelegd? Waarom lag ze dan nu op de grond, een meter verder?
Dan schoot een herinnering zijn hoofd binnen. Hij wist weer hoe hij en Seven de vorige ruzie hadden gehad over wie het bed kreeg. Ze moest er nog altijd zo over denken, constateerde hij met een flauw lachje. Altijd moeilijk doen, hè, sprak hij in gedachten tegen het slapende meisje en trok zijn armen tot onder haar door om haar zo weer op zijn bed te leggen.
“Kom je nog? Zo direct krijgen we nieuwe muziekvideodans doorgestuurd,” klopte Donghae zachtjes op zijn deur.
“Ja, hoor,” schoot Kyuhyuns stem de hoogte in. Donghae mocht niet binnen komen. “Ik kan alleen even geen hemd vinden…”
“Wil je één van mij lenen dan?” zag Kyuhyun met grote ogen hoe de deurknop naar beneden gleed. Nee! Hij spoedde zich naar de deur.
“Oh nee, hoor!” blokkeerde hij Donghae’s zicht door vlak voor hem te gaan staan. Hopelijk werd Seven niet gewekt door die streep licht en zou ze hem vragen wat er aan de hand was.
“Niet moeilijk dat je niets kan vinden,” fronste Donghae, proberend om rond Kyuhyun te kijken. “Het is pikkedonker in je kamer!” Zijn vingers zochten naar het lichtknopje, maar Kyuhyun sloeg zijn hand weg.
“Mijn kleren liggen grotendeels in de badkamer, daarom…” zocht hij naar een excuus, “heb ik hier geen licht nodig.”
“Ah, oké,” trok Donghae een verwarde, afstandelijke blik. “Ik zal je dan maar laten doen…?”
“Ja!” knikte Kyuhyun haastig en sloot de deur vlak voor zijn neus. Met een diepe zucht liet hij zich tegen de deur vallen. Hij wierp op Seven een blik, die tegelijk warm en geërgerd was. “Jij bent me maar beter dankbaar. Ik heb juist je leven gered.”

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
Ik wist niet waar ik wakker van geworden was, alleen dat ik zojuist wakker was geworden.
Hmm, zag ik nu een kussen naast mij? Ik had mezelf toch uit het bed gegooid? Dan hoorde ik achter me geruis, als iemand die haastig door zijn kleren rommelde. Heel onopvallend draaide ik me om en zag hoe Kyuhyun zijn kast doorzocht.
Ik keek met grote ogen toe hoe hij zijn eerdere hemd over zijn hoofd trok, gevolgd door zijn onderhemd. Oké, het was niet alsof ik hem niet eerder halfnaakt had gezien, dacht ik met een frons om andere gedachten op afstand te houden.
Ik sloot snel mijn ogen als hij dichter naar me toe wandelde. Ik schrok me zo goed als dood toen ik ineens zijn vinger op mijn voorhoofd voelde, maar dwong mezelf om doodstil te blijven liggen. “Jij! Jij bent echt een speciaal geval.”