0.2

De volgende dag begon. Ik was je al bijna vergeten. In dagen had ik je niet meer gezien. De dagen ervoor heb ik aan je gedacht. Deze dag boeide het mij niet zo veel.
Maar vandaag had ik wel een gevoel, ik had echt sterk het gevoel dat ik mij mooi zou moeten maken. Waarvoor? Waarom? Dat weet ik niet. Maar ik wist wel dat het mijn instinkt was, en dat ik er naar zou moeten luisteren. Een tijdje terug had ik dat niet gedaan, en daar heb ik nog elke dag spijt van. Dus nam ik aan boord een douche, omdat ik mee ging met de briefing, waarbij ik bijna elke keer meeging, kon het niet daar. Dit voornamelijk vanwege de beperkte hoeveelheid tijd die tot onze beschikking was. Ik deed mijn make-up en dezelfde avond nog, zag ik je weer.
Ik kan mij nog herinneren dat je naast onze boot, een boot van jou groep hielp met aanleggen, en dat je aan ons vroeg, of wij het roeibootje konden verplaatsen. Ik weet niet meer precies waarheen, maar het was iets met rechts. Of hij moest van rechts weg. Het liefst was ik toen opgesprongen, had ik iets geroepen als ‘voor jou altijd’ en had het huppelend gedaan. Maar zoals je weet, heb ik dat niet gedaan. Keek ik enkel naar je, niet weten wat te doen en heeft mijn broer het bootje toen maar verplaatst.
Ik kan mij ook goed herinneren dat niet veel later ik een gesprek, met mijn broer en mijn zusje had, en mijn broer erg grappige dingen zei. Dat ik veel lachte, terwijl ik naar je keek, hoe je langs de kant zat. Ik heb je ook zien helpen aanleggen, en mag ik zeggen dat je (dan) echt heel aantrekkelijk bent.
Nu terug denkend, had ik iets moeten doen, toen je daar zo langs de kant zat, maar ik was te bang. Dat je van mannen houdt, al een vriendin hebt, of mij gewoon niet leuk vind. Die drie opties waren meestal de enige opties die ik hoorde, als ik iemand leuk vind. En weet je? ik wil die dingen niet meer horen. Ik wil dat iemand naar mij komt. Dat iemand die mij leuk vind, een move naar mij maakt. Daar hoop ik op. En ik hoopte dat jij dat zou doen. Want eerlijk gezegd, en misschien kan niemand dat zien, maar ik ben echt de moeite waard. Al ben ik waarschijnlijk niet perfect.
En nu, terug naar jou, terug naar de keren dat ik je zag. Ik heb je ook zien wegvaren op een klein boterbootje, toen keek ik, langer dan normaal. Het is een mogelijkheid dat ik je nog gezien heb voor het eten, nu ik zo terug denk, hoopte ik van wel. Dat ik een paar keren dat heen en weer liep om, zoals die twee weken tegen andere zei, mijn neus te poederen, of om eerlijker gezegd, te kijken waar jou boot zou zijn. En toen heb ik je niet gezien, maar ik heb zeker met mijn ogen naar je gezocht. Al leek het daar misschien totaal niet op.
En misschien gedroeg ik mij meer als een diva. Maar ik moet mijn muren toch op een manier omhoog houden. Ik moet toch wat. En ik wilde je niet dat je zou zien dat ik eigenlijk de hele tijd naar jou zou willen kijken. Ik wilde niet dat je zo zou gedragen als al die andere mensen die ik leuk vond. Al die mensen die zo arrogant gingen doen, die duidelijk lieten zien dat ik hun ego streelde. En dat is nooit mijn bedoeling geweest, het enige wat ik wilde is dat zij hetzelfde zouden voelen. Maar dat was te veel gevraagd. En zoals ik je elke zag, was hoe je wilde zien. Niet als een arrogante bitch. Niet dat ik niet zou willen dat je zelfvertrouwen hebt, al zag het er niet uit alsof je daar iets van miste, maar gewoon dat het niet oversloeg tot arrogantie. Volgens mij maak ik het er niet beter op, laat ik dan maar verder gaan.
Bij het avondeten, keek ik nog steeds de hele tijd rond, kijkend of je kon vinden. Wat niet heel erg goed lukte. Tot ik even het restaurant binnen ging en iets later weer uit liep. Toen zag ik je weer. Je praatte met een kind, jongen of meisje, geen idee. Ik denk meisje. Maar ik weet het echt niet zeker, ik zat meer naar jou te kijken dan het kind, vandaar. Ik ben nog een keer het restaurant in en uit gelopen, ik had het wel vaker willen doen, maar dan gaan mensen vragen stellen. En daar. Daar had ik niet zo zin in. Ik wilde je voor mij zelf houden. Wat eigenlijk helemaal nergens op staat. Want we hadden toen nog geen woord gewisseld. Je wist toen misschien al wel dat ik bestond, maar meer niet.
Ik heb later toen ik met mijn broer en twee meisjes van een andere boot terugliepen. Omdat we de dag eerder hadden, of die avond nog hadden besloten wat wijn te gaan consumeren op hun boot. Die avond was erg gezellig geworden, ik had het ook een moment over jou gehad. Ik had het vaag gehouden, ze wist alleen dat je een begeleider en of schipper van Sunny Sailing was, meer niet. Geen uiterlijke beschrijving, niks. Ik denk echter wel dat mijn broer dat kon raden, als hij tenminste had geluisterd want op dat moment was hij met het blondje meisje aan het praten. De gene met wie ik sprak spoorde mij aan om een move te maken. Die volgende ochtend wist ik nog steeds niet of ik dat nou wel of niet zo doen, en die ochtend zag ik je nog twee keer. Je weet dat ik toen niet met je ben gaan praten. Waarom niet? Ik durfde niet, wist ik wat te zeggen.
En nu denk ik, ik had wel iets moeten doen. Want toen onze boot vertrok, was ik wel erg bang dat ik je niet meer zou zien.