016

Jenna POV "

"Liam, nog een klein stukje lopen naar de auto. Schiet op, we hebben niet veel tijd meer." Liam strompelde achter me aan richting de taxi.
Gelukkig kreeg ik Liam mee. Ik had de zusters verteld dat ik hem naar huis bracht omdat er belangrijk familie bezoek was. Hij mocht alleen in bed liggen en veel rusten. Wat stiekem niet ging gebeuren.
Wat veel minder was… Was dat Liam het huis niet meer herkende. Hij kon mijn gezicht vaag herinneren en wist niks meer over het huis. Nu moest ik hem nog alleen de opdracht vertellen...
Ik drukte de hendel van de deur naar beneden en hielp Liam in de auto klimmen. Ik ging naast hem achterin zitten.
"Euh, weer terug naar hetzelfde huis als daarnet." zei ik tegen de chauffeur. Daar zouden we namelijk weer vertrekken voor de dropping.
De man keek me kort aan en schudde toen zijn hoofd. "Nee. Die weg moet je maar zelf vinden." Huh, wat? Ik keek Liam -die net aan zijn hoofdverband frunnikte- fronsend aan.
De auto scheurde van de donkere parkeerplaats weg. Begon de dropping nu al? En onze spullen dan?
Liam keek me paniekerig aan. "Wat gebeurt hier?"
Ik blote mijn tanden en keek hem aan. "Eh…Verassing…"
Liam hapte naar lucht. "Wat? We worden ontvoerd. Wat een verassing?! Ik ken je amper!" Hij schoot omhoog en greep naar de bestuurders plaats.
De chauffeur keek naar achteren. Ineens ging er een groot scherm tussen voorin en achterin omhoog en zijn gezicht verdween. Is dit serieus een dropping?!
We voelden de auto meer gas geven. Liam schoot nog een keer naar voren en duwde tegen de auto deur aan. "Oké, Liam. Rustig! Ik zal je vertellen wat er speelt."
De beroemde popster keek me nog steeds paniekerig aan. "Ga je gang! Neem lekker de tijd."
Ik rolde met mijn ogen en begon te praten: "Je kunt dat huis toch nog herinneren? Nou, we zitten daar een paar maanden vast. We moeten gevaarlijke opdrachten uitvoeren om het spel te winnen. Deze keer zijn wij aan de beurt.
We worden gedropt op een onbekende plek en moeten onze weg zelf terug vinden voor morgenmiddag 12 uur."
Zijn mond viel open en hij gooide zijn handen omhoog. "Oké, maar waarom ik nu? Ik lag toch in het ziekenhuis vanwege iets?"
Ik knikte. "Ja, klopt… Ik snap ook niet waarom dit gebeurt." Liam zuchtte en zakte verder zijn stoel in. "Wat was je naam ook al weer?"
"Jenna." Ik keek hem even aan. Dit zou vast een verwarring voor Liam zijn. Ik had best wel medelijden met hem.
"Maar, zitten mijn broers ook in het huis?"
Broers? Ik keek de One Direction zanger fronsend aan. Ik wist dat hij ze als broers behandelde maar, waarom noemde hij ze dan zo? Misschien is hij in de war?
"Je bedoelt… Louis, Niall, Zayn en Harry?"
Liam kneep zijn ogen tot spleetjes. "Ja, ik denk het."
Klakkend met mijn tong ging ik beter op mijn stoel zitten. "Ja, die zitten er ook…"
Het gaf me een raar gevoel om met Liam Payne van One Direction met geheugenverlies in een auto te zitten. Hoeveel dingen wist hij dan niet meer? Straks kon hij geen enkele songtekst meer herinneren! En dan? Straks… Straks…
Jenna, doe even rustig. Liam krijgt heus wel zijn geheugen terug. Als jij gewoon rustig aan doet tijdens de dropping, komt alles goed.
Ik draaide mijn hoofd naar het raam toe en keek naar buiten. Helaas waren de ramen geblindeerd en was het donker buiten, dus ik kon niet heel veel zien.

Na een uurtje achterin een auto die hard over de weg scheurt te hebben gezeten, stopte de auto eindelijk. Even was het stil. Ik keek Liam angstig aan. Hopelijk had ik wat richtingsgevoel. Het moest en zou goed komen. Maar, aan Liam had ik ook niet veel. Hij wist tenslotte niet eens waar het huis zat.
De chauffeur was blijkbaar al buiten want hij opende het portier naast mij. "Succes. Wees op tijd." bromde hij.
Liam en ik stapte rustig uit en keken om ons heen. We stonden op een afgelegen boerderij omringd door bomen en grasvelden. Het was pik donker en niks was verlicht. Verdomme.
De man stapte weer terug in de auto en scheurde via een smal pad het bos in. Wat een lul. Hoe kon hij ons zomaar hier achterlaten zonder iets te hebben! Misschien was het wel onze opdrachtgever…
Daar stonden we dan. Liam en ik, vlakbij een of ander spook boerderij waar ik liever in mijn hele leven niet zou willen komen. Geweldig is dit. Had ik me maar nooit ingeschreven…
Nee. Jenna, dat meen je niet. Je staat toevallig wel naast je super knappe idool. Je moet juist blij zijn.
"Ik denk dat we een plan moeten na trekken. Hoe we gaan lopen…" Liam keek me volwassen aan. Zijn bruine kijkers drongen dwars mijn oogkas binnen. "Ja. Misschien moeten we het pad volgen waar de auto net reed."
Liam knikte. "Ik denk het ook."
We begonnen in onzekerheid zomaar te lopen. Met geen idee waar we waren of we ooit wel terug kwamen. Straks moest ik met Liam Payne als tarzan in het bos leven. Ik grinnikte. Natuurlijk komen we terug.
"Wat was je naam ook al weer?" Weer keken zijn bruine kijkers me aan. Dat had ik hem al 2 keer verteld. Hoe kon hij dat zo snel vergeten?
"Nog steeds Jenna.." mompelde ik tegen hem. Liam wreef over zijn verband heen. "Ik kan…" begon hij.
Even was het stil. Ik volgde zijn blik langs het pad heen. "Ik vergeet echt alles. Waarom waren we ook alweer hier?" Mijn hart stopte even met kloppen. Is hij dat nu ook vergeten? Het gaat lekker met hem…
Straks herkend hij mij niet meer en denkt hij dat hij ontvoerd is.
Ik zuchtte en begon Liam het verhaal weer te vertellen. Het One Direction bandlid keek me begrijpend aan. "Het spijt me als ik vanavond dit weer vraag…" grinnikte hij.
Ik lachte naar Liam. Gelukkig had hij nog wat humor.

We hadden al 2 uur gelopen of we ploften op een berg neer. Liam was echt buiten adem. En terecht ook… Ik was al blij genoeg dat hij me een beetje bij hield.
Ik graaide in mijn jaszak in de hoop of ik nog wat eetbaars kon vinden. Mijn hand gooide alle frutsels op mijn schoot en ik begon te zoeken. Een potje nagellak, een nep nagel, een buskaartje, een haar speltje… En een pakje Smint!
Snel gaf ik Liam een handje vol Smint en propte daarna mijn mond vol. Wat waren mijn jaszakken toch handig.
Opeens draaide Liam zich om. Zijn gezicht stond op paniek en hij sprong op. "Wat doe ik hier?! Wie ben jij?" bracht hij trillend uit. Oh, gosh.
Ik stond op en greep naar zijn schouder. "Liam, rustig. Ik zal het je weer vertellen. Ga eventjes zitten."
De popster was niet van plan om te gaan zitten en sloeg mijn arm weg. Zijn handen gingen naar zijn hoofd en duwde ertegen aan. "Waarom heb ik zo'n hoofdpijn?!"
Waarom vergat Liam alles toch zo snel? Hoe moest ik hem nu weer kalmeren?
"Je bent gevallen, Liam. Luister even naar me."
Hij schudde zijn hoofd en draaide paniekerig om zich heen. Waar heeft hij last van?! Waarom kreeg hij ineens zo'n aanval?
Ineens zette Liam het hem op een lopen. Hij baande zich een weg langs wat bomen en sprong over takken heen.
Ik twijfelde voor geen seconden en ik rende hem achterna. "LIAM!!! Doe even normaal! Kom terug." Verdomme! Wat is hij toch van plan?!
Je kon duidelijk zien dat Liam geen conditie meer had. Het rennen was ook, ja. Niet erg geweldig. Naja, meer voordeel voor mij.
Bijna was ik bij hem totdat Liam onderuit ging door een boomstronk. Zijn handen gleden over de grond heen en zijn wang viel op wat bladeren. Een schok medelijden ging door mijn lichaam. Wat een achterlijke opdracht was dit.
"Oh, God. Liam gaat het?" Ik kwam aanrennen en probeerde hem overeind te trekken. Zijn gezicht stond strak op verbaasd. "Eh, ja. Het gaat."
Ik trok hem in een knuffel en veegde modder van zijn gezicht af. "Oké, Liam. Nu moet je luisteren."
"Wie.. Wie ben jij?"
Ik zuchtte en begon het verhaal weer te vertellen.