Proloog.

Mijn shirt is vies van de stof die af en toe omhoog waait. Hij was eerst wit, maar is nu geel en hard van het zweet.
De zon schijnt zo fel, dat ik niets zie. Ik moet mijn ogen tot spleetjes knijpen en mijn arm voor mijn gezicht slaan, als ik ook maar iets wil zien.
Het enige wat ik hoor, is mijn snelle ademhaling en het geslof van mijn schoenen.
Met de rug van mijn hard veeg ik ruw het zweet van mijn voorhoofd. Ik probeer te slikken, maar ik heb al zo lang niet gedronken, dat het voelt alsof mijn keel van schuurpapier is. Mijn hoofd bonkt. Ik houd het niet lang meer vol.
Mijn lichaam voelt aan alsof het een week geleden gestopt is met leven. Ik durf mijn schoenen niet uit te trekken, bang voor blaren op mijn voeten.
Een diepe zucht verlaat mijn mond. Eigenlijk klinkt het meer als de laatste puf leven.
Waar ben ik aan begonnen? En waarom moest juist mij dit overkomen?