Hoofdstuk 7

Met een zucht laat ik me achterover vallen op het zachte bed. Mijn kamer is echt reusachtig. Ik zweer het. Ik zou verder niet weten waar ze mij spullen gelaten hebben maar -net zoals de rest van het huis trouwens- is mijn kamer groot genoeg om ze over het hoofd te zien. En Samantha zei al dat ze alles goed hebben opgeruimd. Als ik mezelf eindelijk van mijn bed heb los gepeld -het ligt zo enorm lekker- besluit ik om maar gewoon op zoek te gaan. De beste manier om iets te vinden is namelijk niet op je bed liggen en niksen. Gewoon een mooi advies van Paulette. Ik had graag mijn achternaam gezegd maar die heb ik nou eenmaal niet. Hoewel ik er nu wel een zou moeten hebben. Moet ik maar eens gaan vragen straks. Mijn oog valt op de kamerhoge boekenkast. Mijn boek collectie is veel te schaars om hem goed te kunnen vullen.

‘Maak je maar geen zorgen.’ Meneer George schoof mijn pink door het geopende klepje et binnenste van de chronograaf in. Ik beet op mijn lippen toen het overbekende achtbaangevoel zich door mijn buik verspreidde en de naald zich in mijn vlees boorde. De ruimte werd in robijnrood licht gehuld en toen landde ik in complete duisternis.
‘Hallo?’ zei ik zachtjes, maar niemand reageerde.
Een seconde later landde Gideon naast me en hij knipte zowaar een zaklamp aan.
‘Zie je wel het is helemaal niet zo ongezellig hier’ zei hij.

Ik weet niet hoelang ik daarna nog doorgelezen heb voor ik in slaap ben gevallen. Maar ik schrik wakker als er iemand aan mijn schouder schud.
‘De resultaten van het onderzoek zijn binnen.’ Zegt Joop zonder enige emotie op zijn gezicht.
‘Je praat!’ Flap ik er ietwat verbaast uit. Een hoeraatje voor Joop die toch een stem blijkt te hebben. Hij geeft geen antwoord alsof hij er zelf ook achter is en hij absoluut niet mag praten. Want stel je voor! In plaats daarvan gebaarde hij dat ik hem moet volgen. Ik krijg alweer rillingen van de kamer waar hij me heen leid. En deze keer niet doordat het er zo koud is. Een sterk deja-vu gevoel pakt zich samen in mijn maag terwijl ik de kamer bekijk. Alsof ik erover gedroomd heb weet je wel? Wat nog niet eens zo’n gek idee is aangezien ik nooit onthoud wat ik droom en het dus best over een of ander bloed-laboratorium zou kunnen gaan.
‘Je bent al voor de meeste ziekte’s beschermt.’ Meld Samantha.
‘Waarom klinkt dat alsof er eigenlijk een maar achter hoort?’ Vraag ik wantrouwend.
‘Omdat er een maar achter hoort.’ Verklaard ze. Goh. ‘Je moet nog enkele inentingen hebben dus dat gaan we nu even doen.’ Ze kijkt even zoekend om zich heen. ‘Waar is Leo heen?’ Bromt ze geïrriteerd.
‘Hier!’ Klinkt het achter in de ruimte gevolgd door een bons als een jongen van een jaar of negentien iets te enthousiast overeind springt. ‘Auw.’ Mompelt hij terwijl hij over zijn kruin wrijft. Ik grinnik. Of beter gezegd: Ik sta hem keihard uit te lachen. Maar dat klinkt weer zo gemeen.
‘Leo daar ben je.’ Zegt Samantha. Obvious. ‘Ik wil dat je wat van het serum x uit Joop’s kantoor haalt.’ Hij weet niet hoe snel hij de kamer uit moet rennen.
‘Stagiair?’ Vraag ik.
‘Nee.. Was het maar waar dan zou die kluns nog eens een keer weggaan.’ Ze is duidelijk dol op hem. ‘Nee Leo is ons manusje van alles. Hij is hier via zijn oudere zus terecht gekomen. Eigenlijk kunnen we hem het best in een kamer zonder meubels neerzetten dan maakt hij ook niks kapot.’ Moppert ze. Was ik hier maar nooit over begonnen. Samantha blijft maar mopperen op Leo. Nou ja tot hij weer binnen komt met een bakje in zijn hand. Hij overhandigt het aan Joop die het met een of andere enge grijns opent. Nee oké hij heeft geen enge grijns maar het zou me niks verbazen als hij die wel had gehad omdat hij voor zover ik weet een of andere enge maniak is. Of voor zover ik me dat inbeeld. Hoedanook ik de kist zit een of andere reuze injectienaald. Als in zo’n goedkope science-fiction film. Dit moet een grap zijn.