Hoofdstuk 11

Mackenzie

Ik was boos, maar wanneer was ik dat niet. Ik was boos op zo'n beetje alles en iedereen, behalve chocola. Ik was nooit boos op chocola. Ik schopte boos een steentje weg terwijl ik door de tuin bleef lopen. Ik had ondertussen geen flauw idee waar ik was, maar het kon me ook werkelijk niet schelen. Ik moest mijn hoofd leeg maken, niet meer boos zijn op alles, maar ik wist dat het een verloren zaak was. Ik was al zo lang boos en ik had geen flauw idee hoe ik van al die woede af moest. Het kropte zich al jaren in me op en ik hield het gewoon niet meer.
Woedend greep ik de steen waar ik net nog tegen aan schopte en gooide hem weg. Woedend trapte ik tegen een boom. Woedend trok ik een plant uit de grond en daarna nog een en nog een en nog een. Ik krijste, gilde, schreeuwde het uit. Alles moest weg, alles moest op houden. Tranen liepen over mijn wangen. Ik was klaar. Klaar met alles. Klaar met een vader die me zomaar had achter gelaten, klaar met een moeder die verwachte dat ik de perfecte dochter was, klaar met Gerard en zijn geslijm, klaar met herinneringen van de tijd dat mijn ouders nog bij elkaar waren, klaar met hoe ik Skylar had moeten weren van al hun ruzies al hun geschreeuw. Ik was klaar met alles. Ik voelde me leeg, het was er uit en ik had geen flauw idee wat ik nu doen moest doen. Geen flauw idee wat ik mezelf gedaan zou hebben als toen mijn telefoon niet in mijn broekzak getrild had.
'Wat?' Mijn stem klonk schoor en hard.
'Wow, Jij ook?' Marliekes stem klonk schoor en huilend. 'Die eikel van een Jesse heeft het uit gemaakt! Over de telefoon!! Niet dat hij helemaal hier heen kan vliegen, maar over de telefoon!!' Er verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik was nog niet klaar, en ik zou ook nooit klaar zijn met Marlieke.
'Ik heb een knappe, stille jongen voor je gevonden?' zei ik zachtjes terwijl mijn stem pijn deed. 'Zijn naam is Liam.'
'Nee, jongens zijn eikels. Ik denk dat ik het bij vrouwen hou,' zei ze beslist terwijl ik wist dat ze door bleef huilen.
'Vrouwen zijn bitches en ben jij niet al tijd de gene die zegt dat je al je opties open moet houden?' vroeg ik.
'Ik wil geen enkel woord meer horen uit de mond van een jongen,' siste ze.
'Wel dan is Liam perfect want hij kan niet praten,' zei ik metteen. 'Hij is knap, ik denk singel en verschrikkelijk zwijgzaam.'
'Is hij Frans?' vroeg ze terwijl ik een klein glimlachje in haar stem hoorde. Ik ging in het gras naast de verwoeste bloemperken liggen en staarde naar de lucht terwijl ik de telefoon tegen mijn oor bleef drukken.
'Ik denk van niet,' zei ik zachtjes. 'We hebben nu niet echt gepraat.'
'Kun je geen hints gaan doen of zo?' vroeg Marlieke meteen.
'Nee, daar is hij heel slecht in,' zei ik glimlachend. 'Je kan lange brieven schrijven.'
'Of gewoon sms'en of watzappen,' zei Marlieke simpel. 'Als hij een telefoon heeft ten minste.'
'Heeft iemand je ooit verteld dat je geniaal bent?' vroeg ik.
'Jij, meerdere keren,' zei ze en ik wist dat ze grijnsde. 'Ik moet gaan, dank je dat je me beter hebt laten voelen.'
'Dank je dat jij mij beter hebt laten voelen,' zei ik zachtjes.
'Weet je zeker dat je het gaat redden in Frankrijk?' vroeg ze bezorgd.
'Ik red me wel,' zei ik. 'Zoals altijd.' Het was even stil. 'Doeg Marlieke.'
'Bye.' Ze hing op en ik bleef alleen achter in de tuin. Ik voelde me weer leeg, maar ik wist nu ten minste dat ik me niet altijd leeg zo voelen.