Lost OO6.

Vanessa Anne Marshall

Harry en ik staan op het vliegveld van Shanghai te wachten op onze bagage. Een luide gaap ontsnapte uit mijn mond en Harry keek me grinnikend aan.
"Harry, niet lachen. Ik ben helemaal stuk. Ik vond vliegen altijd zo saai. Je zit maar een beetje te zitten de hele tijd. Ik heb ook nog nooit zo in de stress gezeten. Al die turbulentie. Dat jij kon slapen!" zeurde ik.
"Jij had ook gewoon moeten gaan slapen."
"Weet je hoe jij lag? Helemaal over mijn stoel! Ik kon amper zitten joh Styles." Een lach ontsnapte uit zijn mond. Ik keek naar de band waar al onze bagage binnenkwam. Harry wilde eerst alleen zo'n lelijke backpack tas meenemen, maar dat vond ik niet zo'n goed idee. Bedoel, we zouden de hele wereld over reizen. Dadelijk gingen we volgende week naar Rusland en daar was het nou echt niet bepaald warm en dan had ik maar een paar enkele kleren mee. Nee Styles, dat gingen we niet doen. Toen we onze koffers hadden liepen we naar de douane waar een enorme rij stond. Ik zuchtte. Ik vond London altijd al zo druk, maar Shanghai... En dan heb ik het alleen over het vliegveld.

"Wauw! Shanghai!" Ik keek mijn ogen uit toen we het vliegveld uitliepen. Het is echt een andere wereld hier. De hitte. En vooral de mensen. Ze zien er zo anders uit. Ik grinnikte toen ik een groep meisjes voorbij zag lopen met mondkapjes voor hun mond. Alsof ze doktertje gingen spelen. Harry sloeg een arm om me heen.
"Hier zijn we dan. Samen in Shanghai," fluisterde hij in mijn oor, nadat hij een kus op mijn wang drukte. Het was zo bizar. Gisteren zaten we nog in London een beetje met dartpijlen in een wereld kaart te schieten en nu waren we er al werkelijk. Samen liepen we naar een of andere bushalte. Al snel kwam er een bus aanrijden. Mijn mond viel open van verbazing. Holy Fuck. Hoe kunnen er zoveel mensen in een bus?
"Haz, ik ga niet in die bus hoor!" Ik had het al zo warm en als ik dan in zo'n bus moest gaan zitten, verbrandde ik letterlijk. Ik deed mijn vestje uit.
"Maar Nes, dadelijk is dit de enige bus die er komt vandaag." Ik grinnikte. Ja tuurlijk. De enige bus die in Shanghai rijdt. Leuk geprobeert. Er waren hier iets van 16 miljoen inwoners en dan had ik het nog niet eens over die toeristen die hier allemaal liepen met hun gekke fototoestellen.
"Doe normaal. We zitten niet in een of andere boerendorp." Harry zuchtte.
"Oke, we wachten wel." Ik knikte. Thank god. Alhoewel, ik moest toegeven dat het vliegveld redelijk afgelegen lag. Harry en ik liepen wat verder en zagen ongeveer een paar honderd meter verderop een groot bord met taxi staan. Harry pakte mijn hand en we snelden onze pas. Ik wilde zo graag met een taxi. Graag met airco.
"We want a taxi." De man knikt en doet de deur voor ons open. Wat een nare kerel. Ik houd helemaal niet van zulke mannen, maar goed. Ik heb op dit moment zelfs vijfhonderd euro over voor een taxi met airco. Samen met Harry ga ik achterin zetten. Zodra we goed zitten rijdt hij weg. Nou rijden... Hij scheurt weg. Shit! Wat gaat hij hard. Hij scheurt de weg op en ik kijk om me heen. Iedereen rijdt hier zo belachelijk hard. Als wij zo in Engeland zouden rijden, dan kregen we sowieso een boete van duizend euro. Waarschijnlijk reed die man gewoon iets van twee honderd kilometer per uur. Ik pakte Harry zijn hand vast en nestelde me tegen hem aan. Ik kijk uit het raam en ik zie in de verte al grote gebouwen opdoemen. We passeren een bord Shanghai. We rijden door de voorsteden, maar daarna komen we echt in Shanghai. Wat is het hectisch hier! Honderden taxi's razen echt als gestoorden rond en ze toeteren allemaal. En dan heb ik het nog niet eens over de mensen gehad. Ze steken gewoon over, tussen de auto's door.
"Ik heb er zo'n zin in!" zei ik enthousiast tegen Harry. Ik had zo'n zin om meer van deze cultuur te leren. Ik voelde dat ik door deze reis gewoon een heel ander persoon zou worden. Geen idee waarom, maar iets in me zei dat, dat gewoon ging gebeuren.