# 09

Crystal

Ik weet dat wat ik nu doe, verkeerd is. Toch blijf ik mijn snelheid aanhouden. Ik voel hoe de motor onder me schokt wanneer ik met een te grote snelheid van een heuvel afrijd. De weg kronkelt voor me en wordt steeds waziger. Dit is zo verkeerd, zo gevaarlijk, maar de snelheid voelt zo goed. Ik versnel zelfs harder voor de volgende heuvel. Wanneer de banden van mijn motor de grond loslaten, heb ik werkelijk het gevoel dat ik zweef. De tellen die ik in de lucht blijf hangen voelen hemels. Niets waar ik aan moet denken. Alleen de weg voor me en de razendsnelle machine onder me. Mijn motor maakt weer contact met de aarde, ik draai harder aan de gas.
In de verte hoor ik geschreeuw. Die tel van afleiding, die tel wanneer ik geen controle heb over mijn stuur, die tel kan levensgevaarlijk zijn. Ik rem bruusk af, waardoor mijn motor kantelt. Mijn hart begint sneller te gaan. Als in slow motion zie ik de grond dichterbij komen. Het duurt niet lang eer ik met mijn volle gewicht tegen de grond smak. Mijn motor kantelt om en ik kan niet voorkomen dat hij op me valt. Een stekende pijn schiet door mijn schouder heen. Tranen schieten in mijn ogen. De pijn stopt niet, neemt alleen maar aan. Een warme stroom bloed vloeit uit mijn been. Ik sluit mijn ogen en wacht tot alles weg gaat, tot ik weer niets voel en ditmaal echt zal vliegen. Met mijn blonde haren in de wind, hoger en hoger. Verder dan de meest witte wolken, verder dan mijn bewustzijn.
’Crystal,’ zingt een engelenstem ver weg.
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik kan haast het oogverblindende licht zien dat slechts enkele meters verder op en neer danst.
’Crystal!’
Ditmaal is de stem duidelijker, dichterbij. Het zal niet lang meer duren, ik kan haast de warmte van het licht voelen. Een warm gevoel spreidt zich vanuit mijn hart naar de rest van mijn lichaam. Een druk vormt zich op mijn borstkas. Ik snak naar adem, rijk met mijn hand naar het licht. De gloed danst nog steeds op en af, maar steeds verder. Ik schud mijn hoofd. Dit mag niet, ik moet naar het licht!
’Ik moet naar het licht!’ schreeuw ik geluidloos. Mijn lippen vormen de woorden wel, maar ik kan niets horen.