24 | Charlie

Vandaag was ik wakkergeworden met een brok hoop dat vast zat in mijn onderbuik, mijn lichaam probeerde me precies iets te vertellen. Wat? Ik heb geen flauw idee, maar ik probeerde het te negeren want hoop op een plaats en situatie als dit was gewoon niet juist geplaatst. Zayn zijn hand lag nog steeds op mijn bovenbeen, zijn duim creëerde een streling en het liet telkens een tinteling achter. De vrouw zakte neer bij haar man en plaatste haar hand op zijn borst en schudde hem met een kalme beweging door elkaar, maar beweging was nergens te zien. Dan bedoelde ik ook nergens, zijn borst ging niet meer op en neer. Ze begon hem heviger heen en weer te schudden, zonder resultaat, ze strooide een paniekerige blik door de ruimte. De plek waar Zayn zijn hand had gelegen was nu koud, omdat hij ze er met vluchtige beweging afhaalde en naar de man toesnelde. Na enkele minuten in volledige stilte buiten de het zacht gehuil van de vrouw, draaide Zayn zijn hoofd om en knikte bijna onopmerkbaar zijn hoofd als teken dat de man niet langer in leven was.

Het lich aam van de man moesten we achterlaten in het pand waar we geslapen hadden, we konden hem moeilijk meenemen toch? Het was hartverscheurend hoe de vrouw onstopbaar aan het huilen was over het verlies van haar echtgenoot, de tranen stonden in mijn ogen terwijl ik het tafereel moest bekijken. Zayn zijn arm lag rond mijn middel en mijn hoofd lag te rusten op zijn schouder, terwijl ik af en toe mijn wangen afdroogde met de rug van mijn hand. Na een tijdje was ik het beu geworden om de tranen die over mijn wangen rolde af te vegen, dus ik liet ze hun eigen weg gaan waardoor nu mijn wangen raar aanvoelde door de opgedroogde tranen. Een bonkende pijn in mijn hoofd had de plaats ingenomen van de tranen en ik probeerde mijn ogen open te houden door het plotse gevoel van moeheid. De rit naar het volgende ziekenhuis leek een eeuwigheid te duren en de hoop zakte ondertussen wel in mijn schoenen, iedereen kent dat gevoel toch wel? Dat gevoel dat je langzaam maar zeker in een zwart gat word gezogen en dat je leven zwarter en zwarter word dat er niets meer is dat je kan redden en dat een glimlach op je gezicht kan toveren.