Prolog: Important message

Jaar 2005 ,St Bartholomew's Hospital , Londen

De vijfentwintig jarige Dirk Duffeling stapte uit zijn auto hij zag er bezorgd uit en hij wreef verward door zijn blonde haren. Hij rende het ziekenhuis binnen en keek tijdens zijn spurt op de klok. Pf twee uur s'ochtends. Dacht hij bij zichzelf en hij wreef de slaap uit zijn ogen. toen hij aan de balie kwam zei hij: 'Duffeling?' een oude vrouw met een veel te grote bril op haar kromme neus keek op. 'Voor naam!' zei ze nors. 'Herman.' zei Dirk. 'Kamer 235' zei de vrouw. 'Dank u zei Dirk en hij haastte zich naar de lift. Er was niemand te zien in het ziekenhuis en hij was de enige die door de gang zat te rennen toen hij boven kwam op de tweede verdieping. Hij stond voor de deur met daarop een oud bordje: 235. Dirk pakte de klink vast en deed de deur open. 'Daar ben je Dirkmansje!' riep zijn moeder en ze knuffelde hem zo hard dat alle lucht uit zijn longen werd geperst. 'Ma!' riep hij kwaad. Hij ging naar zijn vader die in het zieken huis bed lach. Zijn walrussnor bewoog naar alle kanten en zijn hoofd was zo rood als een tomaat en leek op springen te staan. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Dirk aan zijn vader. 'Je vader heeft weer eens te veel gegeten Dirkm ... Dirk , ik heb hem nog zo gezegd om op dieet te gaan!' antwoordde zijn moeder in Hermans plaats. 'Dat is niet waar ik ben behekst!' riep Herman. 'Behekst , vader?' vroeg Dirk. 'Behekst door die kleine etter van een tovenaarsgespuis Potter!' riep Herman en Dirk zuchtte. 'Zo doet die al sinds dat jij weg bent Dirkmans.'
'Ma!'
'Dirk ... sorry!' piepte zijn moeder. 'Zo als ik zei behekst!' riep hij weer. 'Pa Harry is weg hij is ...' begon Dirk maar iemand klopte op de deur. Dirk deed hem open maar er was niemand. 'Potter!' riep Herman. 'Nee pa het was gewoon niemand we zullen het verkeerd gehoord hebben.' veronderstelde Dirk. 'Potter!' riep zijn vader weer. 'Dirk , Dirk!' zei zijn moeder die op zijn schouder tikte. Dirk draaide om en hij zag dat er iemand voor het raam op een bezem steel zat te zweven. 'Hey ik ben het Harry ik heb iets vernomen van oom Herman en ik dacht ik zeg even gedag.' zei hij dof van achter het raam en met een lach. Herman begon zwaar te ademen en het hartslagmeter-toestel piepte gevaarlijk. Harry vloog grijnzend weg dat was een van de laatste keren dat ze Harry ooit nog zagen.

Harry vloog naar de klok van de Big Ben en bleef daar stil zweven. Ron kwam van de andere kant aangevlogen. 'Is het gelukt?' vroeg hij aan Harry. 'Wat denk je.' zei Harry nog steeds grijnzend. 'Ik had hun gezichten willen zien.' zei Ron die alleen bij het gedacht aan de doods bange gezichten van de Duffelingen moest lachen. 'Dat kan.' zei Harry. 'Hoe bedoel je?' vroeg Ron verbaast. 'Ik heb deze mini-tover-camera gekocht in de tovertweelings topfopshop. Ik wouw zeggen dat je hun gezichten had moeten zien , maar dat kan!' zei Harry blij. 'Wanneer kunnen we hem bekijken?' vroeg Ron. 'Hij beweegt toch.'
'Wat aan tovertweelings topfopshop heb je niet verstaan?' vroeg Harry. 'Zeg , mijn vader heeft ooit zo'n verdomde dreuzel camera gekocht en hij dacht twee maande lang dat ie stuk was.' zei Ron kwaad. 'Laten we terug vliegen naar Grimboudsplein 12.' Stelde Harry voor. 'Ja , nog eens bedankt dat we er ook mogen bij in wonen Harry. Hermelien zaagde me de oren van m'n kop!' zei hij hoofdschuddend. 'Het is meer als groot genoeg en anders is het maar stil.'
'En die norse huiself van je is ook niet echt alles.'
'Knijster heeft maanden zitten klagen toen we de hoofden van zijn voorouders wilde weg gooien. We hebben ze dan maar in een kamer apart gezet , daar hebben we ook zijn kleine ho van oude handdoeken bij gegooid.'
'Hij heeft zijn eigen kamer?' vroeg Ron verbaast. 'Ja helemaal bovenaan , het is eigenlijk een zolder. 'Meer verdiend hij ook niet!' riep Ron en ze begonnen te lachen.

Ze lande op het plein achter een struik het was nog steeds donker. 'Drie uur , die vuurflits van jouw word traag.' plaagde Ron. 'Die Nimbus tweeduizend vijftien van jouw komt ook niet echt vooruit hoor.' zei Harry terug. 'Het is de nieuwste Nimbus dus houw je mond maar ik heb er een fortuin voor betaald.' Ze stopten de bezems onder de onzichtbaarheidsmantel wandelde naar de deur. 'Waarom verschijnselen we niet naar binnen?' zeurde Ron. 'Dat wil Ginny niet , dan komt er stof in huis , o ja dat is waar ik vergeet je voeten niet te vegen anders wordt ze razend.' zei Harry. 'Ik ken mijn zus Harry. Vertel me niet over haar woedeprobleem.' zei Ron en ze begonnen te lachen. 'Hallo.' zeiden Hermelien en Ginny in koor toen ze binnen kwamen. 'Jullie hebben je voeten toch geveegd?' vroeg Ginny. 'Zei ik toch.' lachte Harry. Ze wandelde naar de woon kamer. 'We waren doods bang!' riep Hermelien. 'Zo laat weg gaan Ronald Wemel je had beter moeten weten!' riep ze. 'Soms denk ik dat je mijn moeder bent.' zei Ron. 'Ja en ik dat ik met een kind ben getrouwd.' zei Hermelien kwaad. 'Kom Hermelien we gaan slapen.' stelde Ginny voor en ze verlieten de woon kamer. 'Ik ge even kijken of er nog post is.' zei Harry en Ron kwam mee naar de keuken. Daar zat een uil vrolijk op het raam te tikken. Harry wouw hem open doen maar hij stond nog op een kier. 'Dat is vreemd.' zei Harry.
'Die zal mijn zus vergeten zijn toe te doen.' veronderstelde Ron. 'Ja dat zal het zijn.' zei Harry. 'Maar ...'
'Maar wat?' vroeg Ron. 'Hedwig de tweede is nooit zo opgewonden als er geen post is.'zei Harry. 'Knijster!' riep hij en de huiself verscheen achter hem. 'Wat is er meester?' vroeg hij nors. 'Heb jij de post weer eens?!' riep Harry kwaad. 'Harry rustig. Zie je niet dat die bang is. Je moet dit doen met de zachte anpak , laat mij maar.' zei Ron en hij duwde Harry aan de kant. Hij pakte de huiself op en duwde hem tegen de muur. 'Je gaat ons nu Harry's post geven!'schreeuwde hij kwaad. 'Oké , oké!' riep Knijster. 'Maak me alsjeblief niet ook doof in m'n andere oor , hier zijn de brieven!' zei hij en hij gaf een envelop met het merk van het ministerie er op. 'Maak hem open!' riep Ron en dat deed hij. 'Wat staat er in?' vroeg Ron opgewonden . 'We moeten zo snel mogelijk naar het ministerie gaan verder staat er niets code oranje.' zei Harry. 'Wat is dat?' vroeg hij aan Ron. 'Geen idee je denkt toch niet dat ik dat stomme boek heb gelezen.' zei Ron. 'Ik ga even tegen Ginny zeggen dat we weg zijn en dan vertrekken we oké?' vroeg Harry en Ron knikte.