Chapter 46

“En? En? En? Hoe was het?” vraagt Carolien me meteen als ik buitenkom. “Kan hij goed zoenen?” voegt Céline eraan toe. “Jullie hebben toch gekust? Right?” vraagt Harry er nog bij. “Natuurlijk hebben ze dat, Curls! Heb jij wel ogen in je hoofd?” antwoordt Louis er direct op, waarna hij een verontwaardigd gezicht van Harry verdiend, volgens Harry zelf. “Rustig, guys, rustig. Anna zal ons alles tot in het kleinste detail vertellen, niet Ans?” grijnst Liam naar me. Ik rol geïrriteerd met mijn ogen en loop stug door, hen allen verbaasd achterlatend. “Hee! Anna! Je moet ons toch wel op z’n minst iets vertellen!” smeekt Carolien achter mij, met de nadruk op ‘iets’. Ik draai me om. “Moet ik jullie IETS vertellen?” vraag ik dan met een glimlach, wat een heftig geknik van hen oplevert, en mij doet grinniken. “Niall is wakker. Tadaa! Nu weten jullie iets!” zeg ik triomfantelijk. “Haha, je bent hi-la-risch, Anna, echt, nog nooit zoiets grappig gehoord” zegt Céline droog terwijl ze traag in haar handen klapt.

Vervolgens komen ze allemaal rond mij staan, waardoor ik in een kringetje terechtkom. “Ga…je…ons…nu…iets…van…wat…daarbinnen…gebeurd…is…vertellen…?” vraagt Zayn me op een dreigende manier, wat me best wel bang maakt. Ik schud heftig mijn hoofd en lach. “Dan zit er niets anders op he, jongens!” knipoogt Harry naar de anderen. “Harry, wat is jouw proble-“ vraag ik, maar verder kom ik niet want ze kietelen me. Echt zodat ik zo goed als sterf. Ik rol over de grond van het bulderlachen en lachtranen lopen langs mijn wangen. “Oke, oke, jullie krijgen iets te horen” weet ik er naar adem happend uit te krijgen. Nieuwsgierig als ze allemaal zijn, stoppen ze en kijken me vragend aan, wat een grappig zicht oplevert, en waardoor ik dus terug in de lach schiet. “We hebben gezoe-oend” zing ik terwijl ik door de ziekenhuisgang dans. Carolien en Céline houden me makkelijk bij en komen grijnzend naast me lopen. “En hoe was het?” grinnikt Céline. Ik rol met mijn ogen. “Aan mijn enthousiasme te horen, zal Niall geen slechte kusser zijn, Cellebel!” zing ik verder. Met dat antwoord nemen ze blijkbaar genoegen want ze stoppen met vragen stellen over “ons”.