Wave after Wave

Wanneer je erop lette, kon je galopperende paarden zien in de brekende golven. Ik herinnerde me heel vaag dat iemand dat ooit tegen me had gezegd, maar nu viel het me zelf ook pas op.
Zitten op het strand, starend naar de horizon terwijl je haar alle kanten op waait. Alsof het weg wilt.
Nadenkend over de problemen waar je op dat moment mee zit, of de zin van het leven misschien?
De zee begrijpt me, zoals niemand anders dat doet. De zee zal me nooit beoordelen, of bij me weg gaan. De zee zal nooit weglopen van me, of kritiek op me geven. De zee luistert aandachtig, en fluistert dat het allemaal goedkomt.
Was het maar goed, was het maar compleet. Ik denk gewoon te veel, en ik wacht te lang op dat ene moment waarop ik het allemaal begrijp. Dat ik weet wat ik überhaupt moet begrijpen. Misschien begrijp ik het pas aan het einde van mij leven, want waar leef je anders nog voor? Dan leef je wel, maar je kunt niet meer nadenken over "de zin van het leven" en dat soort dingen.
ik ben bang om mijn gedachten niet uit te kunnen leggen. Dat ik moet wachten met bepaalde dingen. Omdat ik niet alles al gedaan wil hebben als ik twintig ben. Omdat ik bang ben om het "voorbestemde" per ongeluk tegen te gaan. Sommige dingen moeten misschien nog wel even wachten, maar wat als ik niet wíl wachten? Wat nou als ik wacht, maar dat het dan te laat is en dat diegene al weg is? Of met een ander? Wat als ik compleet geschift word?
Ik ben bang om de mooie momenten te vergeten, om in een zwart gat van gedachtes te vallen. Om ongelukkig te zijn.

Maar de zee begrijpt me, zoals niemand anders dat doet.