[Schrijfopdracht] Met andere ogen.

Het was gek om weer naar school te gaan tussen de mensen te zijn.
Maanden lang was ik al niet meer op school geweest, school was een plek voor haat en nijd.
Ik was bang voor de vele gezichten, de hatende blikken, de blikken vol medelijden.. ze wisten wel wat ze fout hadden gedaan.
Vier maanden geleden had ik op het punt gestaan om er een einde aan te maken, weg uit de hel genaamd 'Leven.'
Ze hadden me aangemoedigd.. ze hadden me naar mijn eind punt geleden. Recht naar mijn dood.
Jammer voor hun liet ik me niet meer leiden. Ik was veranderd. Ik had mijn therapie afgerond zodat ik met een schone lij kon beginnen.
Ik probeerde alles zo positief mogelijk in te zien, door de hatende blikken heen te kijken.
Aan de leraren had ik ook geen steun, ze keken me na, wilden me overal bij begeleiden. Ik hoefde hun medelijden niet.
Ik wilde weer een normale leerling zijn. Alles achter me laten.
De dood klonk aantrekkelijk bij deze gedachten.. gelukkig wist ik mezelf erop te wijzen.
Mijn moeder drukte een kus op mijn linker wang en gaf me een lange knuffel. "Het komt goed.." fluisterde ze zachtjes. Ik probeerde me bij die woorden vast te houden. Ik draaide mijn rug richting de auto en bekeek het school plein. "Het komt goed.. het komt goed.." mompelde ik hardop.
Ik bekeek de starende gezichten. Helaas zakte de moed direct naar mijn schoenen en verborg ik mijn hoofd in mijn capuchon.
Met pijn in mijn hart maakte ik een weg naar de administratie. Ik voelde me zo klein.. ik voelde me net weer een klein meisje die voor het eerst door de stad liep.
Alleen dan niet vol vreugde maar voor schaamte. Natuurlijk schaamde ik me voor mijn daden. Het idee was gewoon beroerd dat ik voor andere leeftijd genoten wou zelfmoord plegen. Ik schudde mijn hoofd en veegde mijn haar achter mijn oor. Ik moest het van me afzetten.
Ik moest positiever denken. Het klonk zo geloofwaardig toen de psygoloog zei dat het allemaal wel goed zou komen en mee zou vallen.
Ik geloofde er nu geen bal meer van. Ik draaide me om, ik wilde hier niet zijn.. ik wilde terug naar huis. Terug naar vertrouwde omgeving.
Ergens in mijn hart wist ik dat ik moest blijven, dat ik mijn angsten uit de weg moest gaan. Ik wist dat ik moest blijven.
In tweestrijd liep ik toch naar de administratie. Dit was mijn strijd geworden.
"Eh.. hallo?" murmelde ik zachtjes tegen een klein tenger vrouwtje. Ik herkende haar niet. De vrouw schonk me een vriendelijke glimlach en begroete me vriendelijk. "Hallo Alyssa.. Hoe is het?" ik glimlachte zwak terug. Misschien werd het nog beter. "Het gaat wel." ik schrok van mijn stem, ik had nog nooit zo schor geklonken. Ik kreeg een stapeltje brieven in mijn handen gedrukt. Het voelde precies als de eerste school dag. Hoewel ik toen enthousiast was en blij.
Ik probeerde dat gevoel weer terug te krijgen. Ik zuchtte zacht en toverde mijn hoofd onder mijn capuchon weg.
Ten eerste weg met het onzekere gedrag, en ten tweede glimlachen. Met veel moeite drukte ik een glimlach op mijn gezicht.
Zenuwachtig slofte ik richting het lokaal. Ik trok mijn shirtje recht en liep het lokaal binnen. Ik was de eerste.
"Goedemiddag.." ik zag de leraar verbaast opkijken. "Alyssa?" ik glimlachte en knikte. "Hey.." hij liet zijn spullen vallen en liep recht op me af.
"Hoe gaat het nu?" "Het gaat wel.." De leraar glimlachte en stak zijn duim op.
Niet veel later begon de klas vol te stromen. Ik bekeek de mensen nauwkeurig. Ik herkende de daders met mijn ogen dicht.
Ja het deed zeer om met ze in één lokaal te zijn. Ik hield me bij mijn standpunt 'het komt goed. Ik ben veranderd.'
Ik voelde de brandende ogen op mijn rug, de smoezende woorden rondom mijn oren. Sommigen slecht, maar sommigen ook positief.
"Welkom klas, en Alyssa!" begon de leraar. Ik glimlachte en stak mijn hand op. "Voordat u uw les begint wil ik graag iets zeggen.. tegen de rest van de klas."
Ik had dit vaak met mijn moeder en de psygoloog doorgenomen. Ik zou het sterk zeggen, ik zou laten zien dat ik geen zwak persoon meer was, dat ik stevig in mijn schoenen stond. Ik maakte mezelf voor bedaren en stond op. Ik ging voor het bureau staan en keek mijn klasgenoten strak aan. Ik liet mijn ogen over de bekende gezichten glijden.
"Ik ben Alyssa. En zoals jullie weten ben ik vier maanden lang niet op school geweest. Ik neem aan dat de wildste geruchten de school rond zijn gegaan en de meesten zijn waar. Ik kwam hier drie jaar geleden op school als een vrolijk en enthousiast meisje. Ik had zin in school. Eindelijk zou ik naar de middelbare school gaan. Helaas viel ik door mijn uiterlijk niet goed in de smaak. Ik wist dat ik wat dikker was.. en nog steeds wat dikker dan de rest ben.
Ik ben vreselijk gepest, in mijn eerste jaar al. Ik heb het twee jaar weten te verzwijgen voor mijn ouders. Ik ging op een eigen verzonnen dieet. Wat in hield dat ik alleen bij het avond eten een klein portie at. Het derde jaar nam ik mezelf voor om te veranderen.. ik wilde nieuwe vrienden.. betere relaties met docenten.
Helaas was het niet voor mij weggelegd." Ik voelde hoe mijn wangen vochtig werden en de tranen naar beneden stroomden.
"En nu in het vierde jaar.. is het zover gekomen. Ze hebben het zover gekregen. Ik kreeg aanmoedigingen naar mijn hoofd geslingerd om zelfmoord te plegen. Ik voelde me zo minderwaardig en zo lelijk. Ik was niet goed voor de wereld. Niemand zou me missen.. De noordbrug was mijn uitweg. Ik ben naar mijn eind punt geleden. Die ochtend ben ik nog wel op school geweest.. ik ben zonder afscheid te nemen naar de brug gewandeld. Ik heb geluk gehad dat de politie ter plaatse was en mij er van hebben kunnen weerhouden om te springen. Ik ben hun eeuwig dankbaar. En nu tot de dag van vandaag heb ik een therapie afgerond. Een therapie die duidt om mensen hun gedachten te veranderen. De mensen die mij vier jaar lang hebben gepest weten dat bij zichzelf.. alleen ik ben er nu om er een stokje voor te steken. Wat met mij is gebeurd mag nooit meer. Het maakt iemand kapot..
Ik ben veranderd. En kan ik gelukkig de wereld weer zien met andere ogen.."