Thirteen

Anoniem

Ik laat de leren band om me heen glijden en kijk of ik mijn schouders nog soepel kan bewegen. Het geweer is zwaar, en erg lang. De met rubber beklede kolf komt tot de achterkant van mijn dij. Maar het lukt me wel. Dan pak ik het pistool op. Ik knijp in het handvat en sla mijn vinger om de trekker. Ik houd van het gevoel van dit pistool in mijn hand.
Mijn vader heeft me leren schieten met zijn dienstpistool. Ik kan me de eerste keer nog goed herinneren. De patronen in het magazijn laden. Het magazijn in de kolf schuiven. De slede naar achteren trekken om een patroon naar boven te halen. De veiligheidspal aanklikken.
Klik. Veilig.
Klik. Dodelijk.
Ik weet nog Hoe mijn vader me heeft geleerd om de kolf stevig, maar niet te strak vast te pakken. Om mijn rechterhand in de palm van mijn linkerhand te leggen en nauwkeurig te mikken, om mijn lichaam opzij te draaien om een kleiner doelwit te vormen als er iemand terug zou schieten. Mijn vader heeft moeten schreeuwen omdat we allebei gehoorbescherming droegen.
'Adem langzaam uit en haal de trekker over,'
Die eerste knal, de terugslag, de manier waarop het pistool vijftien centimeter omhoogsprong, de kruidgeur... Ik kan het me nog allemaal als de dag van gisteren herinneren.
Mijn eerste Schot had hetdoel volkomen gemist. Het tweede ook. Het derde Schot had het doel geraakt geraakt, ergens onder in de hoek. Ik had die eerste dag een hele doos munitie doorheen gejaagd en toen ik klaar was, raakte ik waar ik op richtte.
Een Schot is genoeg, genoeg om Leonie te doden.