Hoofdstuk 10

Skylar

Verbaasd kijken we met z'n alle naar de dichtgeslagen deur, waar Mackenzie zojuist door is vertrokken. Naast de deur zie ik hoe de ramen nog natrillen van de klap. Een lach verlaat mijn mond en verbaasd kijken mijn vader en Liam mij aan.
'Wat is er nou grappig?' Vraagt mijn vader.
'Nou ik moest denken aan zo'n filmmoment waarin glas altijd breekt als de deur hard wordt dichtgeslagen en dat al het glas dan in het rond vliegt.' Mijn vader keek me aan alsof ik gek was geworden en Liam trok een pijnlijk gezicht. 'Weet je wat nog leuker zou zijn? Als ze de deur niet openkreeg. Dat zie je ook vaak in die films, iemand loopt dat dramatisch weg maar krijgt de deur dan niet open of loopt de verkeerde kant uit. Eigenlijk zag ik dat noch wel gebeuren. Zo goed richtingsgevoel heeft ze niet. Ze had net zo goed het washok in kunnen lopen als die deur dichterbij was. Dat is al een keer gebeurd.' Liam moest moeite doen om een glimlach te onderdrukken terwijl mijn vader een streng gezicht op zette. 'Wat nou?' vroeg ik uitdagend. Ik kijk mijn vader strak aan.
'Je weet het best!' zei hij op zijn beurt.
'Misschien,' antwoord ik terwijl ik mijn hoofd een beetje schuin houd. Liam trok een gezicht en begon snel de tafel af te ruimen.
'Ga haar achterna.'
'Hoezo moet ik haar achterna gaan?' vroeg ik verontwaardigd.
'Misschien omdat het jouw schuld is dat ze wegliep.' Hij kijkt me doordringend aan.
'Jij begon,' zeg ik terwijl ik opsta, 'jij begon over haar kleding, en je vrolijkt haar niet echt op met het idee om een middag te gaan wandelen.'
'Maar jij was de gene die zei dat we niet naar het kasteel gingen. En ik denk dat jij haar beter kan opvrolijken.'
'Oké ik ga wel.' Zuchtend sta ik op en loop Mackenzie achterna.

Hoe ga ik het in Merlijnsnaam goed maken met Mackenzie. Als Mackenzie boos was bleef je de hele dag bij haar uit de buurt om te voorkomen dat je de derde wereld oorlog startte. Misschien kon ik voorstellen samen te gaan koken, maar meteen dacht ik aan de laatste keer dat Mackenzie een pan aan raakte en dat mamma, Gerard en ik er voor moesten zorgen dat niet heel het huis af brandde. Misschien kon ik voorstellen dat ik voor haar ging koken... en dan mag zij bepalen wat we gaan eten... en dan kunnen we samen naar de markt gaan om eten te kopen... en nu weet ik niet meer waar ik ben. Ik keek om me heen maar ik kon me deze plek echt niet herinneren van de laatste keer dat ik op dit landgoed was.
'O, Suger Honey Ice Tea,' mompelde ik in mij zelf. Een struik iets verderop begon te bewegen en meteen verscheen er een enorme monster met de kop van een wolf, het lichaam van een beer en de staart van rat in mijn hoofd, zo'n monster uit een film dat ieder moment te voorschijn kon springen en dan het bloedmooie tiener meisje ging op eten. Wow, ik zat in de problemen, mijn bloedmooie gezichtje zou hij zeker lusten. Ik pakte een dikke tak die naast mijn voet lag en wist hem met moeite op te tillen. Mijn armen begonnen te trillen onder het gewicht van de zware tak. Oké wat moet ik nu doen? In de film rennen ze altijd heel hard weg, maar dan word je opgegeten. Dus de enige andere optie is.
Voor wat volgen gaat ben ik heel blij dat er geen camera of iemand die ik ken, zeker Mackenzie, in de buurt was, want wat ik deed was waarschijnlijk het stomste wat iemand ooit zou kunnen als er wel een monster zou zijn, maar ook als die er niet was.
'Niemand eet mijn mooie gezichtje op!' brulde ik terwijl ik met de zware stok opgeheven de struik in wilde rennen, wat ik niet zag was het mos dat op de bos grond lag en waardoor ik dus meteen lang uit op mijn snoetje ging. Toen ik tussen de grassprieten door het kleine poesje kon zien die heel zielig vast zat in de struik brak mijn hart zoals ik ook de net mijn been had kunnen breken.
'Miauw,' zei het beestje.
'Miauw,' zei ik automatisch terug.