14.

Rose:
Oke, ik had een keuze gemaakt. Ik zou hem toch niet uit mijn hoofd krijgen, wat ik ook deed. Dan kon ik maar beter voor hem gaan. Voor Draco.
Misschien kon ik het combineren? Ik bedoel, er zal vast wel een manier zijn waarmee ik niet alle regels hoef te breken. En trouwens, waarschijnlijk vond hij mij nieteens leuk. maar ik kon het altijd proberen, of niet dan?
Misschien moest ik hem maar eens gaan zoeken. Maar waar kon hij zijn?
Ik besloot om weg te gaan uit de Grote Zaal. Ik zat er toch maar eenzaam en alleen.
Ik stond op, gooide mijn tas over mijn schouder en liep de zaal uit, opzoek naar Draco.
Terwijl ik door de gangen liep, bedacht ik een excuus om met hem te kunnen praten. Opeens hoorde ik voetstappen en verschool me achter een beeld. Het was Draco. Hij liep het beeld voorbij. Gauw sprong ik achter het beeld vandaan.
'Draco.' zei ik. Hij draaide zich geschrokken om, hij keek vermoeid, maar toen hij me zag, verscheen er een glimlach op zijn gezicht.
'He Rose.' zei hij.
Ik zag een bankje en ging zitten. Met mijn hand klopte ik op de lege plaats naast me. Draco keek blij en ging zitten.
'Nog bedankt voor daarstraks. Weetje wel, me onder die boom vandaan halen en me veilig binnen brengen.'
'Ik kon niet anders. Die tak had je kunnen doden.'
Waarom had hij me dan niet gewoon dood laten gaan? Niet dat ik me door zo'n zielig takje zou laten doden.
'Trouwens, ik heb nog geen tijd gehad om je je ketting terug te geven.' Zijn hand taste in zijn zak en haalde mijn ketting eruit. Zijn hand bewoog naar mijn nek en voordat ik het wist hing hij weer waar hij thuis hoorde. Vlak bij mijn hart.
'Ga je me nog vertellen waar je opeens heen was?' vroeg hij nieuwsgierig.
'Anderling zag me en ze stuurde me terug naar de les.' Wat kon ik toch goed liegen.
'Oh, ja, ze stuurde mij ook al terug.'
'Maar had jij officieël niet ook les? Geschiedenis van Toverkunst, toch?'
'Ja, eigenlijk wel. Maar ik wou graag met je praten.'
Ik lachte.
'En daarom spijbel je? Voor mij?'
'Ja, voor jou.' Hij keek bloed serieus. Ik moest blozen.
'Waarom mocht je trouwens tijdens Toverdranken eerder gaan?' vroeg hij.
Wat moest ik zeggen? Ik kon natuurlijk niet gewoon de waarheid zeggen, want dat zou nog meer vragen oproepen.
'Slakhoorn vond dat ik het erg goed gedaan had en omdat we de rest van de les toch maar aan die drank zouden werken, mocht ik gaan.'
Hij keek me verbaasd aan. Hij geloofde me niet. Ik zag het in zijn ogen. Beschaamd keek ik naar de muur achter hem.
'Dat had ik niet van hem gedacht. Al is hij best aardig.'
Draco, die een leraar aardig vond, die geen Sneep heette? Dat kon niet.
Ik hoorde voetstappen in de hal. Er kwam iemand aan.
'Ik moet gaan.' zei ik snel.
'Wacht. Waarom?' vroeg hij. Hij keek een beetje verdrietig.
'Ik...ik moet nog wat doen.' stamelde ik terwijl ik opstond en mijn tas over mijn schouder gooide.
'Oke. maar zou je vanavond om twaalf uur bij het Zwarte Meer kunnen zijn?'
Ik twijfelde. Als iemand ons zou zien, was ik de lul. Maar ik kon het altijd proberen.
'Ik zal het proberen. Als ik niet gepakt word.'
Draco stond ook op en gaf me een knuffel. Ik stond verstijfd. Ik rukte me los.
'Sorry, maar ik moet echt gaan!' zei ik en rende de gang uit. Waarom deed hij dit nou? Hij maakte het zo ingewikkeld. Ik wist nog niet eens wat ik voor hem voelde.
Terwijl ik de hoek omrende, botste ik tegen iemand aan.
'Het spijt me...oh, hé Rose.'
'Hoi.' zei ik hijgend. Ik keek gauw even om en zag dat Draco weg was.
'Waarom zo'n haast?' vroeg Harry.
'Ik heb geen haast? Wie heeft er haast? Ik niet hoor? Misschien de Kerstman? Maar ik heb geen haast, nee geen haast hoor!'
Harry lachte even.
'Doe eens even rustig. Ik laat je al met rust. Doei.' Hij glimlachte en liep verder. Ik rende door, naar de zevende verdieping.
Ik liep drie maal op en neer en dit keer verscheen de deur wel. Opgelucht stapte ik naar binnen en liet me tegen de deur aanzakken.