Familie...

Ik voelde het zonlicht op me schijnen. Het voelde warm aan. Ik moest denken aan die nacht. Het was geweldig geweest. Ik glimlachte terwijl ik terug dacht aan alles wat er was gebeurd. Toen voelde ik de armen van Jeremy om me heen.
Ik draaide me langzaam, en zag de gelukkige blik in zijn ogen die ik ook had. 'Goedemorgen! Lekker geslapen?' vroeg hij vrolijk. Ik glimlachte. 'Ja. Dank je!'
Hij was duidelijk net als ik in een goed humeur. Ik wou nog blijven liggen, maar natuurlijk voelde ik weer de dorst die ik altijd zou blijven houden.
Ik zuchtte en stond op. Jeremy keek me verbaasd aan. 'Dorst.' zei ik, en hij begon zacht te lachen. 'Oke. Ik ga wel met je mee.' Hij stond op, en begon me opnieuw te kussen. Eerst heel zacht maar daarna drukte hij steeds dwingender op mijn lippen. Ik vond alles best. Zolang ik maar bij hem was.
Uiteindelijk werd de dorst te erg, en draaide ik me om. 'Kom je?' vroeg ik hem. Hij lachtte en knikte. Toen pakte hij mijn hand, net als de eerste keer dat we gingen jagen, en begon te rennen.
Ik rende lachend achter hem aan. Ik was ontzettend gelukkig.
Maar toen we klaar waren met jagen, zag ik mijn foto ineens hangen. Meteen dacht ik aan mijn moeder. Ze moest zo ongerust zijn. Ik draaide me om naar Jeremy, en hij had waarschijnlijk al geraden wat er was. 'Je kunt niet gaan, lieverd.' zei hij zachtjes. 'Het zou te gevaarlijk voor je moeder zijn. Wat als je haar wilt bijten. Ik zou er niet bij zijn om je tegen te houden.' Ik wist dat hij gelijk had, hij zou er niet bij zijn. Tenzij... Ik kon hem natuurlijk aan mijn moeder voorstellen als mijn vriendje. Ik keek hem aan. 'Je kunt wel mee. Dan vertel ik mijn moeder dat je mijn vriendje bent.' Toen zag ik ineens een verdrietige blik over zijn gezicht schieten. 'Wat is er?' vroeg ik bezorgd. Hij haalde zijn schouders op. 'Ik heb mijn familie al heel lang niet gezien.' zei hij. 'Ze zijn niet zoals ik. Ze willen gewoon mensenbloed blijven drinken. Ik was het er niet mee eens, daarom ben ik weggelopen. Mijn broer, Jonas, ging soms met me mee jagen, maar hij vond het niet lekker. Mensenbloed smaakt ook beter dan dierenbloed. Dat vind ik ook, maar ik wil geen moordenaar zijn.'
Ik knikte. Ik snapte wat hij bedoelde. Maar hoe kon hij zo lang zonder zijn familie leven. Hij was al die tijd in z'n eentje geweest.
Ik liep naar hem toe en knuffelde hem. Na een poosje duwde hij langzaam met zijn hand mijn kin omhoog zodat hij me kon aankijken. Hij boog zijn hoofd langzaam naar het mijne toe, en kuste me opnieuw. Toen hoorden we ineens zonder enige waarschuwing een stem achter ons. 'Getver. Jeremy, dat je nou zolang alleen was betekend niet dat je dat meisje half hoeft op te eten.'