4.

Ik stond tegenover Angeline die me even bekeek.
'Achter deze gang licht een uitgehouwen tunnel, de tunnel loopt omhoog, richting het oppervlak, succes.' Ze legde een hand op mijn schouder.
Ik keek haar vriendelijk aan, waarbij de poort langzaam openging. Een vlaag van kou, kwam de gang in gewaaid, waarbij mijn haren zachtjes naar achteren wapperde.
Ik zette een voet over de drempel en keek nog een keer naar Angeline, voordat de deur voorgoed sloot. Ik hoorde iets kraken in mijn oor en een donkere mannenstem was van ver te horen.
'Sam...Sam..Kun je me horen,' kraakte het.
'Ik hoor je, ehm..Ja ehm..' Ik wist zijn naam nog niet dus ik kon niet weten hoe hij zou heten.
'Max.' Ik glimlachte en begon de lange weg af te lopen omhoog, richting de uitgang of ingang. Ik bleef halverwege staan door een raar geluid. Het kwam vanuit een van de zij gangen van de grot.
Ik pakte automatisch mijn zakmes en klikte het open. Met twee handen hield ik stevig het mes vast en richte me op het geluid. 'Kom te voorschijn,' riep ik, maar in mijn stem was duidelijk angst te horen.
'Kom te voorschijn, of ik gooi dit mes,' riep ik nog eens, maar dit keer zonder angst. Een hand verscheen boven de rotsen en zwaaide even heen en weer. 'Niet..Gooien,' zei de stem en kwam boven de rotsen vandaan. Het was een magere jongen van hoogstends zestien jaar. Zijn wangen waren ingevallen door voedsel tekort en hij zag er erg bleek uit. Zijn stem klonk vermoeid.
'Wie ben jij,' riep ik en hield mijn mes in de aanslag, want je weet maar nooit. 'Ik ben Alexander, hoezo,' zei hij. Ik klapte het mesje weer terug in zijn houder en stopte het terug in mijn zak. Ik bekeek de jongen nog eens goed. Zijn vettige blonde haren waren smerig door het vuil. Hij had dezelfde uniform aan. 'Maar ben jij iemand die meedeed aan dat experiment?' Vroeg ik en de jongen schudde zijn hoofd.
'Zeker, maar toen ik een stap deed buiten de grot, werd ik overspoeld door licht, ik verloor mijn oortje en raakte het contact kwijt met de andere kant.'
'Heb je gezien hoe het buiten is?' Vroeg ik uitgelaten. De jongen liet terneergeslagen zijn hoofd hangen. 'Niet eens een glimpt, het licht verblinde me.' Ik keek hem met medelijden aan en wilde hem graag helpen, maar ik wist niet hoe.
'Iedereen denkt dat ik dood ben.' Ik keek hem even geschrokken aan en greep hem iets te hard bij zijn schouders.
'Dat is niet waar, ik..' Een gekraak in mijn oortje, onderbrak mijn zin.
'Sam, ben je al bij de uitgang,' zei een mannen stem. Ik keek Alexander even aan en begon nu tegen het oortje te praten. 'Nee, nog niet, maar ik ben wel met iemand aan het praten die dus nog leeft.' Een opgewonde geluid, liet het oortje iet te hard kraken, waardoor ik hem even uit moest doen.
'Wie is het?' Vroeg Max verder, terwijl ik het oortje weer in deed.
'Een ene Alexander..' Ik keek hem aan. 'Morn,' fluisterde hij. 'Alexander Morn.' Nu begon Max te juchen waardoor ik verschrikte achterover viel en op de stenen belande. Mijn rechterhand gleed langs een scherpe steen en liet een snee in mijn hand achter.
Het gevoel brandde en ik beet op mijn lip om het niet uit te schreeuwen. Het bloed, sijpelde langzaam langs mijn palm en viel in druppels op de steen, waar ik me aan opengehaald had.
Ik pakte uit een van mijn zijtassen een stuk linnen en verbond mijn hand. Handig als Max een EHBO kit had meegegeven, dacht ik en trok het knoopje strak. Ik bekeek mijn resultaat en kroop met mijn linkerhand overeind.
Alexander had geschrokken staan kijken.
'Gaat het een beetje?' Vroeg hij verondrustend.
Ik stak mijn gewonde hand op en liet een glimlach zien. 'Zeker en laten we nu maar eens naar die uitgang gaan.' Alexander knikte kort en liep achter me aan richting het einde van de grot.