14

‘Alice.’ Ik knipper met mijn ogen tegen het felle licht. ‘Papa?’ ‘Alice! O, god je bent er weer.’ Versuft kijk ik om mij heen. Ik lig in een schone ruimte met witte muren en een witte vloer. ‘Waar zijn we pap?’ ‘In het ziekenhuis, Alice. Je bent flauwgevallen op het feestje van jouw en Jasmine en je werd maar niet wakker.’ Ik slik. Was ik out gegaan? Waarvan dan? Had ik zoveel alcohol gedronken? En waar zijn de anderen op dit moment? Hoelang was ik überhaupt out geweest? Duizenden vragen vliegen door mijn hoofd. Op geen enkele kan ik goed en duidelijk antwoord formuleren. Het begint me te duizelen. ‘Pap, was ik dronken?’ Mijn vader zucht en slaat zijn ogen neer. ‘Ze zoeken nog uit wie het gedaan heeft, liefje.’ Ik frons. ‘Wie heeft wat gedaan?’ Mijn vader staat op van zijn krukje en begin heen en weer te lopen. ‘Er zat iets in je drankje.’ Ik probeer overeind te gaan zitten. Het gaat moeilijk, omdat ik in gevecht ben met het infuus wat mijn arm in verdwijnt. ‘Wat zat er in mijn drankje, pap?’ ‘Een te hoog percentage LSD, waardoor je ging hallucineren. Je kwam in een andere wereld en raakte volledig in paniek.’ ‘Hier?’ ‘Nee, op het feestje. Hier hebben ze je behandeld en je maag zo snel mogelijk leegpompt. Daarna was het afwachten totdat de LSD uit je bloedbaan en lichaam zou verdwijnen en je weer rustig zou worden.’ Ik schud mijn hoofd van ongeloof. Wie zou er ooit LSD in mijn drankje willen doen? Ik heb toch geen vijanden? ‘Hoe weet je al die details van het feestje? Heeft Rachel dat verteld?’ Mijn vader schudt zijn hoofd. ‘Nee, Rachel heeft je niet zien trippen. Zij was met Jonas.’ Opgelucht haal ik adem. ‘Van wie heb je dan de details?’ ‘Een vriendelijke blonde jongen. Hij leek erg bezorgd over je. Hoe heette hij nou ook alweer?’ Ik zie dat mijn vader het duidelijk moeilijk vindt om op de naam te komen. ‘Ashton?’, opper ik. ‘Nee.’, zegt mijn vader beslist. ‘Zo heette hij niet.’ Mijn vader neemt weer plaats op het krukje. ‘Iets met een L. Louis, Logan, Lester. Lucas!’ ‘Luke?!’, vraag ik. Mijn vader knikt. ‘Ja, dat was het, Luke.’ Ik glimlach. ‘Wat heeft hij je verteld?’ Ik klink bijna enthousiast, terwijl het over een serieus onderwerp gaat, maar de naam ‘Luke’ geeft mij op één of andere manier vleugels. ‘Dat het feestje erg leuk was. Iedereen dronk wel, maar niemand dronk echt té veel. Hij vertelde me dat de meesten mensen op een gegeven moment wel een tikkeltje aangeschoten waren, waaronder hij en jij…’ ‘Ik?!’, onderbreek ik mijn vader. ‘Ja, Alice. Jij ook.’ ‘Maar, ik, ik heb helemaal geen alcohol genuttigd.’ ‘Luke heeft mij verteld dat je Bacardi-cola dronk.’ Opeens valt alles op zijn plek. De cola had raar gesmaakt op het feest en op een gegeven moment had ik me lichter en losser gevoeld, dat was natuurlijk het effect van de alcohol op mijn lichaam. Maar was ik echt aangeschoten? ‘Luke zei echter wel dat je verre van dronken was. Er was dus niets ernstigs aan de hand, totdat hij een drankje voor je ging halen. Vrijwel meteen nadat je het drankje half op had, viel je op de grond en begon je hevig te trillen. Ook begon je te gillen en rare dingen te schreeuwen. Luke is hier behoorlijk van geschrokken en één van zijn vrienden heeft de politie gebeld, die gelukkig in de buurt waren. Zij hebben de ambulance dan weer ingeschakeld.’ Ik knik. Het klinkt allemaal zo heftig. Het klinkt als een verhaal van een ander, die je dan weleens hoor, maar zelf nooit meemaakt. En nu lig ik hier opeens, in het ziekenhuis, na zwaar overmatig drugsgebruik. Door drugs, die waarschijnlijk in mijn drankje is gestopt. Maar door wie? En vooral waarom?
De deur kraakt. Ik kijk op. Een vrolijke bos rode krullen verschijnt. ‘Rachel!’ Mijn jongere zusje lacht naar me. ‘Gelukkig, je doet het weer.’ Ik grijns. ‘Natuurlijk doe ik het weer.’ Rachel loopt naar mijn bed toe en buigt over mij heen. Ze drukt een flinke kus op mijn voorhoofd. ‘De politie is een onderzoek gestart naar het drugsincident.’ Het moet wel echt een serieus delict zijn, als de politie zo zijn best doet de dader te vinden. Ik ben wel blij dat ze het zo serieus nemen. Zo’n figuur moet echt eens flink de waarheid te horen krijgen. Het is echt niet ‘cool’ om mensen zo te laten trippen. Ik snap ook nog steeds niet waarom iemand dat zou doen en waarom dan precies mijn drankje? Ook vind ik het gek dat niemand het gezien heeft. Ik bedoel er waren super veel mensen bij Jasmine thuis. Je kon daar echt niet zomaar iets stiekems doen. De vragen blijven maar in mijn hoofd oppoppen en na een tijdje word ik er dood moe van. Ik merk dat mijn oogleden zwaar worden en mijn lichaam behoefte heeft aan rust. Mijn vader lijkt het ook te merken. Hij drukt me een kus op mijn wang en wenkt Rachel. Ook zij geeft me een kus. ‘Welterusten, Liz.’ Samen verlaten ze de kamer. Ik merk dat mijn gedachten langzaam rustiger worden. Mijn hoofd raakt leeg en mijn ogen vallen dicht. Langzaam zak ik weg in een diepe droomloze slaap.

#5SOSFact "What type of girls do you like?" Ashton- "Girls that are unique and beautiful in their own way."
Haai!
Ik heb ff een vraagje, vinden jullie het echt nog leuk?! (Ja sorry ik weet het zeikvraag, maar ik twijfel altijd best wel erg aan mijn verhalen)
En hebben jullie nog ideetjes? Misschien kan ik er iets mee!
Liefs,
Sas