41~

Met grote ogen kijk ik William aan. Bang zet ik stappen naar achter. ‘Belletje,’ zegt William zacht. ‘Wat heb je met haar gedaan?’ Vraagt hij dan boos aan Eric. Het enige wat Eric doet is zijn schouders op halen. Mijn stappen naar achter worden groter. Voor ik het weet zet ik het op het rennen. Ik kan nooit goed tegen rare situaties, dingen die je niet verwacht en clowns. En in dit geval is het enige wat mist de clown. Of, dat zal ik dan wel zijn. ‘Belle!’ Hoor ik William achter me schreeuwen. Mijn benen lijken al het werk voor me te doen. Mijn hersenen geven geen enkel signaal aan me door. Niets om me heen lijk ik meer te registeren. Ik schrik wakker uit mijn trans als mijn blote voeten het water raken, abrupt kom ik tot stil stand. Twee armen slaan zich van achter om mijn middel. ‘Belletje.’ William draait mij om in zijn armen en trekt me vervolgens in een knuffel. ‘Wat heeft hij met je gedaan?’ Fluistert hij in mijn oor. Hij strijkt mijn haren uit mijn gezicht, dat hij vervolgens met twee handen beet pakt. ‘Maar, je, en jij, en toen,’ stamel ik verward. ‘Het spijt me Bel. Eric en Monroe zijn mijn neven. Ik had het je meteen moeten vertellen maar, dat zou het plan in gevaar kunnen brengen. Ik zal je alles vertellen,’ William slaat weer zijn armen om me heen. Ik kan niet echt genieten van de warme knuffel, mijn hoofd blijft William’s woorden herhalen. Ze zijn neven. Ze kende elkaar dus al toen ik ze aan elkaar voorstelde. ‘Kom,’ William pakt mijn hand en trekt me mee de zee uit. Langzaam lopen we langs de kustlijn. ‘Dus, wat wil je weten?’

‘Welk plan zou het in gevaar brengen?’ Ik zie Williams kaak verstrakken. Had ik zeker niet moeten vragen. ‘Ik denk dat ik niet degene ben die je dat hoort te vertellen,’ antwoord hij onzeker. Ik knik. ‘Wat heeft Monroe hier allemaal mee te doen?’ Is de tweede vraag die door mijn hoofd spookt. ‘Voor zover ik weet niets. Het is moeilijk te bepalen aan welke kant hij staat.’ Van Williams antwoord word ik niet echt wijzer. ‘En Kylie?’ Als William na een tijdje nog geen antwoord heeft gegeven stop ik met lopen. Onze handen vallen uit elkaar. ‘En Kylie?’ Vraag ik dit keer harder. ‘Belle,’ zucht William, ‘dat moest gewoon.’ ‘Wat moest gewoon?’ Val ik tegen hem uit. ‘Het spijt me,’ zijn stem klinkt trillerig. ‘Waar is ze?’ Sis ik tussen mijn tanden door. ‘Breng me nú naar haar toe!’ Mijn handen sla ik omhoog. ‘Dat gaat niet,’ William pakt mijn polsen vast en brengt ze naar elkaar. ‘Rustig, Belletje.’ Hij probeert me te rustig te krijgen. Nou, mannetje, dan heb je de gestoorde Belle nog niet ontmoet. Zo hard als ik kan ruk ik mijn handen terug, met succes. Ik begin druk om me heen te slaan terwijl ik woorden schreeuw zoals “Kylie”, “Nu” en “Lafaard”. William heeft geen idee wat hij met me aan moet. Logisch, ik ben een ontspoord zooitje. ‘Belle!’ Hoor ik plots een dwingende stem achter me schreeuwen. Mijn spieren lijken zich allemaal te ontspannen, tegen mijn wil in. Ik kan me niet eens omdraaien. Al snel verschijnt Eric voor mijn neus. Hij drukt een zwarte doek tegen mijn gezicht. Ik kan niets anders doen dan de sterke geur inademen en verdwijnen in het zwart om me heen