3.

Ik liep diep in mijn gedachtes verzonken, terug naar huis. De voordeur stond open en ik besloot om met snelle passen de trap op te lopen, richting ons appartement. Moeder die geknield de planken van de vloer aan het repareren was, keek op toen ik binnen kwam lopen.
'Hoe is het Sam?' zei ze, ging staan en veegde haar handen af aan haar jurk. Ik plofde neer op de bank en liet mijn hoofd achterover hangen. De nieuwschierige ogen van James.
'Waar ben jij geweest?' Vroeg hij. Ik keek mijn moeder aan en vervolges naar mijn neef. 'Ik ben wezen lopen en kreeg een man op m dak, die me een baan aanbood. Ik ben erheen gegaan en heb me aangemeld.' De ogen van moeder begonnen zachtjes te glimmen.
'En betaald het goed?' Vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op.
'Volbetaald, en het zag er allemaal duur uit, als je maar terug komt om het te vertellen,' ging ik verder en ineens keken de ogen van moeder angstig. Ze had een hand voor haar mond geslagen.
'Sam wat bedoel je daarmee?'
Ik stond op en ging voor mijn moeder staan. 'Dat betekend dat ik ben gekozen om te gaan verkennen boven de grond,' zei ik en de tranen rolde over haar wangen. Ze was bang. Ze liep op me af en sloeg haar armen om me heen.
'Wees voorzichtig,' zei ze. Ik was even verbijsterd toen ze dat zei. 'Ik weet dat je het kan en terug zal keren,' ging ze verder en ik omhelsde haar. James die geschrokken had staan luisteren, was nu in zichzelf aan het mompelen.
'Dan ga ik maar,' zei ik. 'Kom je nog terug?' Ik knikte eens twijfelachtig en liep het appartement uit, met als laatste het geluid van het gesnik van mijn moeder.Ik rende door de menigte heen richting vredeberg 202.

Het gebouw kwam in zicht als ik de vrouw voor de deur zie staan. Ze glimlachte toen ze me zag aan komen.
'Een goede...Ik keek omhoog en liet mijn hoofd weer zakken. Goedendag, mevrouw,' zei ik beleefd. De vrouw moest even glimlachen en gebaarde dat ik naar binnen moest komen.
'Jij bent snel met keuzes maken.' Ik liet zelf ook een glimlach ontsnappen en ging tegenover haar zitten om de bank. 'Zo dus je hebt een keuze kunnen maken?'
Ik knikte. 'Ik doe het.' De ogen van de vrouw gingen wagewijd open en slaakte een gelukkige kreet.
'Dat is gew....Weet je het zeker,' hakkelde ze. Ik knikte weer.
De vrouw ging recht zitten en trok haar rokje strak.
'Laten we dan maar gaan.' Ik keek geschrokken op. 'Maar mijn moeder dan?'
'Ik stuur een telegram als je boven bent aangekomen, als je nog leefd dan,' zei ze. De vrouw stond op en liep op me af en stak haar hand uit. 'En je mag gerust, Angeline zeggen hoor, nu je toch voor de baan heb gekozen.'
Ze liep voor me uit naar een totaal andere ruimte, waar een stuk of zeven mannen en vrouwen in wite jassen bezig waren. 'Ga hier maar zitten en luister naar de mensen hier, zij weten meer dan je denkt,' zei Angeline en verdween weer de ruimte uit.
Ik ging op de tafel zitten en kromp in elkaar door de kou van het metaal.
'Dus dit is Sam Whinter,' zei een man. Hij zag er ouderlijk uit, door zijn korte baard en lang zwart haar. Onder zijn ogen waren de wallen van te kort slaap, zeker zichtbaar.
Ik knikte en de man liep weg om wat te pakken. 'Zou je je shirt uit willen doen?' Riep hij vanuit de andere kant van de kamer. ik kon hem amper verstaan, maar trok toch mijn shirt uit.
De man kwam terug met een grote tas, en keek me van top tot teen. 'Wat een bijzonder lichaam, zijn die spieren echt van jou,' grapte hij en schoot in de lach.
'Sorry, heb al jaren geen lol meer gehad.
'Hoe oud ben je?' Vroeg hij verder toen hij uit de tas een pakketje haalde. Hij rolde hem uit.
'Ik ben achtien.' De ogen van de man keek geschrokken op. 'Maar mijn kind, dat is wel heel erg jong, en je weet zeker dat je dit wilt.'
'Ik doe het voor mijn moeder en neef.'
De man knikte en gebaarde dat ik de uniform aan moest trekken. Het zat wat te ruim, maar werd al opgelost door zuurstof flessen aan een zware riem. 'Je weet maar nooit, hoe de druk boven is.'
De man bevestigde een klein apparaatje en gaf me een oortje.
'Om contact te houden.' ik stopte het in mijn oor en het paste ook nog. De man gaf me nog wat kleine dingen en aanwijzingen en bracht me naar een van de zijvleugels.
'Succes en kom alsjebliefd heelhuis terug, ik smeek het je, en we houden contact.' De man stak zijn duim op en ik liet een angstige glimlach zien.
Ik liep de gang door, de riem was behoorlijk zwaar en Angeline stond aan het eind van de gang te wachten.
Ik keek nog een keer achterom en nam afscheid van alles hier onder de grond, en natuurlijk mijn leven.